Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

1976»

«Өлең көп деп біреулер жазғырар ма

махаббат, сезім жайлы.

Олар, әттең, мендегі жазды ұғар ма

жолдар келіп тұрғанда өзің жайлы.

өзің жайлы-

өкініш, өсегі мен

құштарлығы тағы мол өмір жайлы:

құштарлығым күн сайын өседі де,

қуаныштан тәттірек со бір қайғы.

өмір – сенсің, бар жұртты ұмыттырып,

өзіңді құштыратын.

Ішіп-жеген жанарыңды үміт қылып,

күттіретін біткенше күш-қуатым.

Сенсіз жырмен жоқ менің тілдеспегім,

қайтем енді біреулер оны ұқпаса…

Бұл күнәкар тірлікте жүрмес те едім,

өзіңмен жолықпасам.

1967»

Өмірге тұрар үш күнім

«Туған жер, елдің ішінен

жанашыр болды түн ғана:

дегендей бәрін түсінем

жасыра қойды жылғаға.

Тауға да жеттік ентігіп,

бұлақ-қыз күлді сылқылдап.

Жұлдыздар жиі. Жел тымық.

Қос жүрек қана тұр тулап.

Жастанып жүпар жусанды,

Көрпеміз - түннің шәлісі.

От сезімдерден бусанды

қаңырап қалған тау іші...

Жүректер жалын. Мекен - құз.

Жанарға бақыт-нұр қонып.

Тілеумен жаттық екеуміз

тұрғай деп мәңгі түн болып.

Таңдағы түстей тәтті еді

өмірге тұрар үш күнім.

Таптады қыршын сәтте бір

тырнағы заман-күштінің.

Азапқа салсын.

Жүдеп мен

кінәлі жандай жасыман:

Айнымас асау жүрекпен

ақ сезіміме бас ұрам!»

«Өмірде мынау менің бір

қоштаспас мәңгі досым бар.

Ол—менің жолым сенімді,

болашақтарға жосылған.

Шарласам түгел аймақты,

терсем де қырдың гүлдерін,

барсам да қашан, қай жаққа —

сол досымменен біргемін.

Қымбат-ау кәрі- жасқа да,

шын досқа, шіркін, не жетсін!

Болмасын құның басқаға,

сен оған бірақ қажетсің.

Дос барда саспай табамын

жұмбақ сырлардың шешімін.

Өзімен бірге қағамын

тәкәббар өлең есігін.

өмірдің

бетке алып шырқап кетем мен.

Қияға самғап жас жаным,

арман шыңдарға жетем мен.

Ананың аңсап құшағын

сағынып кеткен шақта мен,

сол доспен бірге ұшамын

ақ көңіл ауыл жаққа мен.

өмірдің өзі сый қылған

жол - серік саған, маған да.

Тұра сап таңда ұйқымнан,

кетемін жолмен тағы алға.

Мені өмір талай сүңгіткен

жалғыздық деген айдынға.

Арыл да бір сәт мұң-жүктен,

дос барда, жүрек, қайғырма!

Қиналсам, дәйім тосты алдан,

сүйремей алға тынбайды.

Әкеме жандай дос болған

жол мені адастырмайды...

1966»

« Өмірдің соқпағымен шаң адасқан

екеуіміз қол ұстаспай, дара басқан

күндерге бой үйреніп,

көрмегелі

қанша жыл өткеніне қарамастан,

жүрегім саған қарай ала қашқан!

Ешқашан ұғынбайтын жат былайғы

бұл менде ащы және тәтті қайғы.

Кір жуып, кіндік кескен жеріме де

жүрегім дәл осылай шапқылайды –

іздейді балалықтай шақты жайлы.

Сен десе, естілгендей алыс бір ән,

бойымды дүбірлеткен ағысты ұғам.

Бұл күйді сөзбен айтпас намысты жан –

тек қана туған жерге деген менің

сарқылмас сезіміммен салыстырам.

1984 «

«Өте шықтың. Таныс үн!

Тұла бойым дір етті.

Еркелеген дауысың

осып өтті жүректі.

Оған карап назданып,

сөйлеп бара жатырдың,

ұмтылуға аз қалып,

қарамды тез батырдым.

Кездескендер түріме

таңырқасып қарады.

Елең болмай бірі де,

сен биледің сананы.

Күйге түстім не түрлі —

бір суынып, бір ысып.

Айыпты адам секілді

кете бардым ығысып.

Байқамадың бірақ та,

ақыл да екен бұл ісің.

Керең болғыр құлақта

тұрып қалды күміс үн.»

«Өтіп жатыр күндерім

қуанышсыз, қайғысыз, үнсіз менің:

көппен бірге жүреді құр сүлдерім.

Күзгі жауын секілді сүйекке өтер