Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Мына ұрпақтың ішінен шығады ертең

Махамбеті, Абайы, Кенендері!

Оймен шолсам тарихтың асуларын,

құлағыма келгендей ашынған үн...

Қазақ қызы күңіреніп күрсінгенде,

түнек заман жүректің жасырды әнін.

Әр жүрекке жаны ыстық жақын адам –

елі ардақтап шалқиды

Батыр анам.

Сандуғаштай сайрайды бақыт әнін

Бибігүлдер әлемдік сахнадан.

Елі бақыт, ырысқа кенелгенде

сөз асылын маржандай өрер кеуде.

Қорғап дала-бесігін қаншама ұрпақ

өтті өмірден, бас ием сол ерлерге!

Мен жырлаймын –

орын жоқ басқа мұңға,

бақыт үні –

ел үні дастанымда.

Шуақ ұшса әйелдің жанарынан,

бақыт қанат қаққаны аспанымда!

1977»

«Самолетке барамын көтеріліп,

Көкіректі күдік-жел өтеді ұрып.

Асау көңіл жабығып осындайда,

оралмастай көрініп кетеді үміт.

Жалтаңдаймын “қалайша ол жетпеді” деп,

көтеремін тырмысып өкшені кеп…

Сонау тұрған көп жанның арасынан

сенің жүзің елестеп кетсе еді деп.

Орап жақсы сөздердің құндағына,

достар қалды қолдарын бұлғады да.

Жетпейді ғой өзгенің ақ тілегі

тіл қатпай-ақ өзіңнің тұрғаныңа.

үнсіз-ақ сен тұрар ең жанымды ұғып,

(түсіну де, меніңше, дарындылық)

сенің келмегеніңнің өзі-ақ мені

оралдырар мың есе сағындырып!

1968»

«Сарбаздар,

сан ғасырлардан

аңғалдықтан қайғы жеп, ашынғаннан,

зұлымдық пен жауыздық барын сезіп,

адам алғаш қаруды асынғаннан

бері сендер көз ілмей, жер үстінде

келесіңдер, қызықпай жеміс-түнге

тыныштыққа тұнсын деп жасыл жалған.

Жасыл жалған

бірақ та қаншама рет

азап шекті қансырап, қанша жүдеп.

ұрыстан соң қырылған өліктерді

бір шұңқырға көмісті төгіп терді...

Бірақ жорық тынбады. Таңсәрілеп

алау қанды қылыштар аңсады кеп…

Қылышта не жазық бар?

Адам оны қайраған, қанға малған,

атпасын деп біреудің таңдары алдан,

құм қаптырып кетсін деп алдағы арман,

ажал сеуіп өзі одан күн құшқандай.

Адам біткен сыйыспай қырқысқандай,

соншалық тар ма жалған!?

Дала талай

көмілген шаңға бөгіп,

жас жігіттің албырттау арманы өліп,

адамдардың бақастық ойларынан

қансыратқан Жер бетін ойран, лаң,

арыстарды тасалап қарға көміп,

аңырады арулар ардағы өліп.

Сарбаздар

тілгілеп дұшпандарын,

ел кегі үшін кеудемен құшқан жалын.

Кескілеген, қан тамған қылыштардың,

алапат ұрыстардың

жазықсыздар арқалап күш-салмағын

(әке күткен менің де ұшты арманым...).

Иә, иә,

әкемді күткем мен де

(жетім жайлы ой жоқ-ты тіптен менде)

оралар деп майданнан жеңіспенен.

Бірақ улар көп екен мен ішпеген.

Жетімдіктің тағдыры жүктелген бе

сонау жылдар әкесін күткендерге.

Көре қалсам көшеден шинельді адам,

солдат көрсем, әкем деп түйген маған

елестейтін сол болып. үміттенем.

Ол болмайды. Мұңаям. Күдікке енем.

Көп қайғырды. өлмеді. үйренді анам.

Бірақ, бірақ...

ұмыта алмайды екен ғой сүйгенді адам...

Солай біздер

қоштастық балалықпен.

Біз күткенбіз әкені, ана күткен.

Күту қиын. Адам ба мұны ұқпаған.

Солдат көрсем әлі күн тұрып қалам.

әкем емес пе екен деп қадалып мен.

Айбындылар

қыран көз, маңғаз жаны,

Жер бетінде соғыстың барда ызғары

сақтау үшін Отанның бұлақ-бағын,

әділет мұраттарын

өткізіп сан көктем мен сан жазды әлі

тұрсыңдар сақ, халықтың сарбаздары.

Сарбаздар -

әр үйдегі ананың жанған бағы,

сүйілмеген әр қыздың армандары,

мұнарланып тумасын күн алдағы,

сақ болыңдар, халықтың қырандары,

қанқұйлылар барында жалғанда әлі.»

«Сәбиің болмағаны –

қара басқа қасірет орнағаны,