Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

«Бал дәурен күнім бе еді,

Ай арман түнім бе еді,

ғажайып бір үн мені

баурап ап,

жүрегіме

жетті де — дірілдеді.

Ескендей нұрлы ақ таңнан,

қыз мінез гүл бақтардан

неткен үн сырды ақтарған,

тұрғандай сездім

әлем

дыбыс пен ырғақтардан.

Аймалап нұр кеудені,

жанымды үн кернеді,

шақырды гүл белдегі,

әсем саз әуендермен

тербетті түндер мені.

Түсімде, өңімде өрген

армандай сол үндерден

қиялдың көгін көргем,

күмбірлеп күй төгердей

күйсандық - көңіл кеудем!»

«Соғыс,

тартыс

ешқашан басылмаған,

қантөгістен қаншама ашынды адам.

Жазықсыз жер қаншама жараланып,

жетімдіктен қаншама бала налып,

қара тұман жамылды жасыл ғалам.

Әлсіздерді әлділер басып-жаншып,

шындығы жоқ өмірден ашынғансып

дейтіндер бар: “Бұзылған ғасыр жаман”.

Соғыс— майдан ғана ма оқ бораған,

Жоқ! Оқсыз-ақ атыстар тоқтамаған.

Аймалаған болып кеп жаққа ұратын,

құшқан болып құздардан лақтыратын

қатерлісі - соғыстар оттан аман.

Болдырмаудың қажетін біліп тұрып,

шектелуден шыға алмай бұғып, тынып,

адам кейде бұзаудай ноқталаған.

Ғасырларға үңілші, замандасым,

тыйған күн жоқ жазықсыз жанар жасын

біреулердің қанқұйлы арманы үшін,

біреулердің үмітін жалғау үшін

талай-талай доп қылды адам басын.

Біреу адалдығынан жазаланып,

пайда көрген бір сұмдар мәз-ау анық...

Арамға емес, бұл өмір — адалға сын.

Адамдарға осы мен таң каламын:

бір-бірінің аңдумен әр қадамын,

бірін-бірі атқылап зұлымдықпен,

көкірегіне арам ой, сырын бүккен

біле тұра жат көзден қан тамарын,

біле тұра ғұмырдың қысқалығын.

Жұмсап құртып жоюға күш-жалынын,

осы еншіні неге, адам, арқаладың?!

Ой-қиялды жұмсамай ақ арманға,

біреу тойып, біреулер таланғанда,

сыйыса алмай кең жерге қақтығысып,

сүйгенді емес, сезімсіз жатты құшып,

оқтан қалған жазылмас жараң бар ма -

ем табылмай сыздайды, қамығасың...

өмір солай - ауадан шаңы басым,

жерде қара ниетті адам барда.

Солардан, жер, қашан сен арыласың?

Жатырсың сен

ғұмыр бойы оқтардан жараланып,

сені адамдар былғады, талады анық.

Болмаса да бір сәтің күрсінбеген,

қажысаң да тартысып күншілменен,

мықтылықты сенімен бағаладық.

Қай заманның болмасын бір кеселі –

ойлы ұлдарың азаппен күн кешеді

өсекпенен, жаламен қараланып.

О, бұл бүгін ғана тек басталды ма,

зұлымдықтар заманнан жасқанды ма –

жасқанбады, жалғады қырғын ісін,

тоқтамады күрес те шындық үшін,

оған куә мүжілген тастар мына.

Галилейлер тірілей отқа жанып,

Спартактар төсіне оқ қадалып...

Ал осыдан замана жақсарды ма?!

Зұлымдықтар...

бүкіл елдің жүрегін орап қанға –

Лениндей данаға оқ атқанда,

қалай ғана қолдары дір етпеді?

Қалай ары азаптап, жүдетпеді

(арды бірақ жауыздық жолатқан ба?!)

Ал осыған, адамзат, не дер едің,

жақынсың сен әлі де неге керім

қиянатқа, өзгеге оқ боратқанға?

II»

«Солғандай гүл де мүлде,

кеудеме толып бір мұң,

құлазып жүргенімде,

өзінді жолықтырдым.

Қиялдай сағымдағы

сыртыңнан қарайладым.

Сездім мен жанымда әлі

атпаған арай барын.

Асықтым әр таңға мен

жүзіңді көрем бе деп.

Бұл қайғым тарқар демен

өмірде сенен бөлек.

Тіл қатсаң жігіттерге,

қызғандым аласұрып.

Күңкілшіл күдіктен бе —

сенделдім дара шығып.

Жаныма жай таппадым

сенделген кезде мынау.

Бір сезім шайқалтқанын

Мені сен сезбедің-ау...

Әйтеуір, байқатпадың.»

«Сонау жаздың кезіндей,

шіркін, жайнап жатса маң!

Күн нұры да сезімдей