Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Шыңдайды жастың жігерін,

сынайын дейді бұл тентек

ақынның нәзік жүрегін...”

Балықшы шықса ертемен,

айдыннан асқақ күй ұғып,

осынау теңіз тентегің

жатады сонда бұйығып!..»

«Тіл қатыстық.

Айттың сен ол ерекше ұнағанын,

сосын... сосын онымен кеткеніңді.

Мен қазбалап (қайтейін) сұрамадым,

кіналармын мұндайда текке кімді!...

Енді екеуіміз бөлекпіз,

былтыр бір ек!

Күдікті де мен сорлы ұмытқам-ды.

Демалысым жиілеп, бұлқып жүрек

көмейіме келді де тұрып қалды.

Не айтайын мен саған?

Аяғыңды құшып-ақ жалынар ем,

Жалыныштан махаббат орала ма?

Шығып кетпей тұр менің жаным әрең,

даяр да едім өлуге сол арада.

Айтарым жоқ.

Шамам да жоқ айтуға бүгін менің,

кете бардым қош деуге жарамастан.

Бар сезгенім — көшеде сүрінгенім,

сонсын сездім — айналып барады аспан.»

« Тірілер, тыңда бізді:

арада жылдар ізгі

салды талай өшпейтін өрнектерін

қаншама рет естілді жөргектен үн.

Қанша ғұмыр алмасты біз кеткелі,

қаншама рет ауысты күз, көктемі,

қарсыласын атыссыз тілде жеңген

нелер шешен өтпеді мінбелерден.

Кімдер елең етпеді жеңісті үнге,

кімдер көсем болмады Жер үстінде.

Ерлік кетіп, еркін үн өшер мыңнан

Елде есер тұлғаны көсем қылған:

тапталады, таптайды халқын да ұлы,

аз тобырдың жай-күйі – бар тірлігі.

Сол тұлғаның мына біз құрбандығы,

соғыс болды ел мұңы, жылдар жыры.

Содан әлі көздерден жас шығады,

кетпей тілден соғыстың ащы дәмі.

Татпадыңдар ол дәмді сендер бірақ,

жасадыңдар қан сіңген жерден жұмақ.

Уақыт басқа, бұл күнде адам басқа,

соғыс басқа, мәселе, заман басқа.

Атыстар да өзгеше бұрынғыдан,

өмір қамын ертерек ұғынды ұлан.

Келбеті де басқаша Жер үстінің,

табиғат та пәктікке кеміс бүгін.

Бақыттылар біздер ме, жоқ сендер ме

шыр айналған Жер атты от шеңберде?

Қандай өзі, немене бақыт деген?

өлшене ме ортамен, уақытпенен?

Немесе бұл жалынды жастығың ба,

талпыну ма, жету ме бас тұғырға?

Байлығың ба, ерекше өнерің бе,

көз тіріңде даңққа бөлену ме?

Кәрілік пе бұл әлде тыныш, қамсыз,

тымық түн бе атыссыз, ұрыстарсыз?

үнсіз, тілсіз тигендей от ерінге

мезгіл артқан жүктерді көтеру ме?

өзің туған жеріңде, тыныш таңда

сүтін емген тіліңде ұғысқан ба?

Халқың ба әлде жібермес жатқа хақын,

жек көретін, мақтайтын, мақтанатын?

Отаның ба құятын жалын жанға,

биік тұрған өмірің, арыңнан да?

Тірі адамдар, тыңдаңдар Жер үстінде

сендердікі бақыт та, жеміс-түн де,

қолдарыңда жұмыр Жер тізгіні де,

тізгінсіздер мерт етті бізді, міне!

Сендердікі бәрі де, тегіс сенде

қызыл тулар, алаңдар, жеңістер де!

Жар құшақ та, бала да, рақат та –

сендердікі, абырой, гүл атақ та.

Қызғанбаймыз біз сенен, қуанамыз,

ерліктерден өлмейтін туады аңыз.

Уақыттың жас қыраны,

өлгендер тапсырады,

саған өмір дауылын, шуақ таңын,

бетіңді ашар тірліктің сынақтарын,

қорғап сонда кеткеннің мұраттарын,

алау туын Жеңістің құлатпағын! «

« Тірлігін Жер үстінің,

жайқалған егістігін,

жеткізбейтін дөңгелеп қиыр далам,

енді көру біздерге бұйырмаған.

Қалай өзі сендерде өмір бүгін?

Бақытты, көңілді күн

жарқын өтіп жатыр ма, жайлы бәрі?

Мөлдірей ме аққулы айдын әлі?

Шүберекке түйіп ап

жанымызды,

буыны да қатпаған тәнімізді,

ажалмен тайталасып,

оққа балғын кеудені айқара ашып,

қара жердің көкірегін аймаладық.

Қалай бүгін жүрсіңдер, пайдаланып

қымбат түскен біз үшін бұл күндерді?

Құлағыма көңілді күлкің келді –

ең соңғы рет естіген үнім менің,