Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

тобылғы жұтар бар мұңды

жүректің қанды жасындай.

Қарамай жатық еңсеге,

тайғызбас жерден табанын,

ақырзамандар келсе де,

тобылғысы қалар даланың.

өртеніп, күйіп, құм жанған,

шыдамай отты сынаққа.

Су менен желге шыңдалған

тобылғы жанбас бірақ та.

Жауындар сіңген тобылғы ем

серігі – жел мен кең дала,

тұтанбастай-ақ көрінгем,

өртедің мені сен ғана!

1984»

«Төсекте тынши алмай

жатсаң түнде,

байырғы тыңшылардай

құлақ салып күздегі қайтқан қаздың

мұңды әніне қосылып сыңсыған жай,

тыңдашы үн шығармай:

қаз қайтады

(арманы мол жүректің аз ба айтары…),

ол әлі күн өзіңе сездірмеген

мендегі назды айтады.

Қоштасудың мұндысы-ай, кездесуді

табиғат жазғай тағы.

Қаз қайтады

әуенімен елтітіп таңғы үмітке,

үміт-нәрсіз көңілге сән кіріп пе?

Қош айтыссын, қиылып қоштасусыз

сағыну жоқ, жоқ тіпті бал күдік те.

Ауруынан тұрмасын сезген жандай

қоштаспағай тек қана мәңгілікке…

1977»

Тромбон

«Боз жусанның жұпары қанға сіңген,

алғаш дем, алғаш үннен

бір жасап сан ғасырмен

Жер үстінде келеді жалғасумен.

Жұпар дала жаныңды құса қылмай,

ғажайып күші арылмай,

қасиетін қаныңа сіңіретін

әкенің құшағындай.

Адам, дала

тағдырлас, заңдас әрі,

сөнбеген таңға шамы

әкенің

алғаш әні

енді мендік әуенмен жалғасады!

Тіршілікке, гимндей, арналды әнім,

паш етіп таңдар барын,

ертеңдерге мәңгілік жалғар жаным

әкенің армандарын.

Аяласа шуақ боп нұры елімнің,

сарқылмас жігер, үнмін!

Боз жусанмен ғұмырлас - үн әлемде

лүпілі жүрегімнің!»

Туған жердің топырағы

«Көк мөлдір аспанды мекенім!

Көгіңнен сенің қайтқанда қаздар қаңқылдап,

шарқ ұрып іздеп саялы дария, салқын бақ;

көгілдір жанарлы көлдерді аңсаған құстардың

қиқуларынан қалушы ем мен де зар тындап.

Жанарымда бір от жарқылдап...

Ақша бұлттарға мұңдарын шаққан аққуға

сазарған далам, сая болмадың—бал құндақ.

Тарихтың салған тақсіретіндей мүжік таулардан

ақтарылмады айна бұлақтар жалтылдап.

Қасиетті менің, қасіретті менің мекенім!

Атой салғанда ата жауларың сан жақтан,

бабаларымның қаһарына сонда

елең де болмай қарлы ақпан,

кеңдігіңді сақтар, елдігіңді сақтар айқаста

төсіңді тұлпар тұяқтарымен шаңдатқан.

Еркіндігің үшін егеулі найза алған ұлдарың

таңдайларына талықсығанда қан қатқан.

Сонан соң... сонан түнектердің түні қақырап,

ақ армандардың үміті болған таң да атқан.

Маңқыстау!

Мұңды мекені “тағылар” атанған “адайдың”,

Мен бүгін саған жанарым жайнап қараймын:

арпалысып өлген бабамның армандарындай

көгінде күлген шапағатты шуақ арай Күн.

Ақ шаңқан мынау мұнарлардан лаулаған сансыз алаулар,

көкірегіндегі бұрқанып жатқан тағы айдын...

Зәулім көктермен жарысып тұрған сәнді үйлер

қиялына да кірмеген еді-ау талайдың.

Жасампаз дәуірдің қаһарманына басыңды игенде,

көңіліңнен сенің тарқамасын да-ау қалай мұң!

Заводтар менен комбинаттарды самсатып,

үстіреттеріңе бұрғыларды әлі қадаймын.

Көзімді салсам дәл бүгін

осынау байтақ көгілдір дария мекенге,

қанат біткендей шарықтап шырқап кетем мен,

Қазақтың байтақ даласын

“достықтың алтын ордасы бұл”,- деп

айтпаған екен бекерге.

Сені көрмесем, осы шындыққа

ешқашан көзім жетер ме!

О, жомарт менің мекенім,

сонау бір сұрғылт қатыгез дала - шатқалдан

көл-көсір байлық ақтарған!

ұлдарың көзін ілмейді сенің қамыңмен,

олардың отты көкірегі тұнған тәтті арман!

Көрем мен сенің аласармас асқақ тұлғаңды

қиялда жүрген сәулетті болашақтардан!