Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

сен маған жалынбашы, табынбашы.

Ер мінезді жігітті ұнатады осы бір қарындасың.

Сен менің жүрмеші әсте “құлым” болып,

(кей әйел “жақсы көрер” ерлері жағынғасын,

менің мұндай аурудан жаным қашық).

Онсыз да өзіңсің ғой барым асыл,

онсыз да өзің менің қанымдасың,

жанымдасың.

Ешқашан саған деген ақ жанымды

қалмайды сағым басып.

Орынсыз маған, жаным, иілмеші -

ер жігітке лайық мұның несі!

Және де керек емес жиі әкелген

сый-сауқат, киім-кешек!

Менің ең жек көрерім—жасандылық,

сүйерім —ащы шындық.

Тұрса-дағы ол

көзіме бейуақытта жас алдырып.

Қалдырма тілегімді

тасаңда ұмыт.

Әдемі сөздер айтпа

есілдіріп,

кінәң болса, жүресің несін бүгіп:

тек шындықпен кел-дағы - кешірім күт!

Жағынба сен!

жүректің жалынымен

сүйгізе алмағанның несі жігіт!

Сен маған әзіл айтып күлемісің,

жанымда қамқоршым боп жүремісің,

сағынып алыс жолдан келемісің -

алғашқы ардай таза тілек үшін

тек шын болсын әр ісің—керегі сол.

Сонда мен шын мәнінде серігіңмін,

сонда мен сіздің үйдің келінімін.

Сонда мен жайсаң көлдің жағасымын,

өзіңдік сонда менің бар асылым!»

«Табыстық. Екеуіміз де көктем едік.

Бір кештік су демедік, от демедік.

Соншалық ұғысқаннан,бірімізге

біріміз тіл қатпай-ақ өкпеледік.

Оянып сүйіскенде ала таңнан,

сезімдер мөлдір шықтай жаңа тамған,

ұғамыз қос жүректің тіл қатысын

иыққа тиіп кеткен алақаннан.

Ол менің (сенің де!) өшпес кезім ыстық.

Бақыттан көрмейді әлі көзіміз түк.

Мен мұнда, сен жырақта жүргенде де

біріміз бірімізді сезіністік.

Рақат теңізінен жүзіп ішіп

келеміз.

Кетті талай мұз ығысып.

Көре алмас көздер ғана көлденеңдеп,

біреулер қадалады қызығысып.

өзіңсіз қызықтырмай мені еш мекен,

сенімен жұмақты да елестетем.

Ал жұрттың таңдануы —

мұндай сезім

тым сирек бір құбылыс емес пе екен?

1968»

Тағдыр

«- Бол, таста!

- Сал құрықты!

- Қап, мынаны-ай!

Жігіттер тоқтар емес ат құламай.

Қарагер бір қатердің исін сезіп,

жымиып қос құлағы шапқылады-ай.

Келеді жан ұшырып құмды жарып,

сауырдан тер құйылды жылжып ағып.

Қос жігіт тақымдады,

сосын кенет

сарт етті қаз мойынға қыл бұғалық.

Жануар – серігі жел, қыр – тұрағы,

жалғыз-ақ сайран күндер ынтығары.

Бұғаушыл жерден мүлде безінгендей,

аспанға атылады да, шұрқырады.

Болмады. Төрт тағандап түсті жерге,

бұлаң шақ бастан солай ұшты демде.

Жалт ойнап жанарында қарап тұрды

қыран көз, қайың білек күштілерге.

Қарады далада өскен батыл ұлға,

жатты алда асфальт жолда шақырымдар.

Жарысып жүйрік желмен кете барды

ойнақтап жас жігіттің тақымында.

1976»

«Тағы да көктем келді,

бал сезімдерге, сал сезімдерге ұран сап,

өткінші ғұмырдай қылықтары мол бұлаң шақ!

Көн көңілдер де теңіз боп көлкіп кетіпті-ау

ару қыз аңсап, жыр аңсап!

Бұл не деген құдірет!

Дүниені түгел құштарлық қаптап кеткен бе,

адамның бәрі мас болып жүр ғой от-демге!

Байырғы күңгірт күндер де қайтып келместей...

Жабырқап жүрген жоқ пенде.

ұмытып жатыр жұмыр жер

өктем мезгілдің қалдырған қаза-қайғысын.

Жас көңілменен тыңдайды дүние май құсын.

Пенделер салған әжімдер басып, мазасыз жатқан

жер-

ана,

көктемде неткен жайлысың!

Қыз-көктем келіп,

қызғалдақ қадап жүр белде,

қатыгездер де көз салады екен гүлдерге.

Табиғат шіркін адамды бір сәт сергітіп алады екен-ау

тірліктен қажып, қалжырап жүрген күндерде.

1970»

Тарихпен тілдесу

«Заманым, саған ырзамын: