Knigionline.co » Казахские книги » Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы

Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Книга «Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы» полная версия читать онлайн бесплатно и без регистрации

Фариза Унгарсынова родилась в селе Манаш Атырауской области в 1939 году. Первая книга песен «Бюльбюль» вышла в 1967 году. В настоящее время осталось немного читателей, кому не известна Фариза. Ее стихи, пели повсеместно. В тридцатилетнем возрасте вышли «Монологи Мангистау». С этого момента книги «Смутные времена», «Я в твоем сердце», «Июль», «Твоя любовь», «Лекарство» рассматривали сложную природу человека. Благодаря этим произведениям народ узнал благородные стихи поэтессы Фаризы.

Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова читать онлайн бесплатно полную версию книги

Көкіректегі қасірет, қуанышымды,

өкінішім мен үмітті, жұбанышымды

саған ғана үн қатпай ақтарамын.

Егер сен түсінбейтін біреу болсаң,

мен бір шешендердей боп есілер едім,

бәрін талдап, бүкпесіз шешілер едім.

Амал не, ұғып тұрсың ғой.

Ендеше, күнім,

Жанымды жүдете бересің несіне менің?

Мына тірліктің көп екен бұрқасындары,

шуақ аңсаған жанымның бұлты ашылмады,

өзіңнен ғана жылылық аңсап-ақ келем.

Түсініп тұрып (аяйсың, қимайсың мені),

тусінбеген боп кетесің, қинайсың мені,

ойлайсың көңілі түңіліп қалса деп менен.

Дейсің ғой маған:

өл, өртен, тағдырға бағын?

Ойменен өлшеп, салмақтап алдың ба бәрін?

Сонда да сенен өтінем, балғын қарағым,

онсыз да өмірден көп қалған көңілімді менің

тым болмаса сен ғана қалдырма, жаным...

1972"

Шаттану

"Сай-саладан шаттық пен күлкі ағылып,

сыңғыр қағып бұлақтар, қырқа жібіп,

“Қыстың сызы қалмаған жазғытұрым”

келді, міне, бізге де гүл тағынып.

Жайнады аспан көзіндей келіншектің

көкірегін қымтаған бұлт арылып,

қыз-көңілде әуендей шырқады үміт.

Шаршаулы едім, келдің бе, нұр көктемім!

Гүл-шарқатқа орадың қыр бөктерін.

Шуағыңа анамның көңіліндей

малынғанда қиялым жүрдек менің.

Көктеменің арайлы таңы атқанда

көрдім талай жанардан мұң кеткенін,

көңілдерді қайта бір гүлдеткенін.

Ағытқандай кеудеден жыр бұлағын,

шалқып-тасып шаттықтан тұрды жаным.

Жүр даланы еңбекпен дүбірлетіп

ақ білегін сыбанған құрбыларым. _

Міне, менің елімнің арулары

көмейінен төгетін бұлбұл әнін!

Шаттық шуақ тарайды бүгін менен,

қызыққан жат қарайды дірілменен.

Ақ жаулықты әжелер барады әне

немересін жетелеп күлімдеген.

Жел өтінде—қазақтың кең даласы,

сен не деген көнбіс ең, ғұмырлы ел ең —

талай қиқу көрсе де тұңілмеген.

Ана көңіл ақпейіл дала-мұрам

үміт-ұшқын шашырап жанарынан...

бабалардың айбынды дүбіріндей

өрен ұрпақ әлемге салады ұран.

Көңілдер де шарықтап шартарапқа,

қияларға самғады бала қыран.

Буындары бусанып кәрі жердің,

анасына күлімдеп қарады ұлан.

...Кернер ме екен әлемді жаңа бір ән?!.

1968»

«Шаттық қайда, ән қайда аласұрған?

Түндер қайда ұйқыны таң асырған?

Байланғандай тіл-аузым тұншығамын,

шалға тиген байғұстай шарасыздан.

Күлкі қайда қытықтап шашыраған?

өрлік қайда келе алмас қасына жан?

Жанарымнан жанымды ұғынатын

қайда менің аяулым – асыл анам?

Күндер қайда көздерден жалын ұшқан?

өкпелескен, назданған, тағы ұғысқан?

Сезім қайда жүректі алқындырып,

жын ұрғандай сенделтер сағыныштан?

Достар қайда – сауықтың сәні қайда?

Тілеуі бір, жаны – жаз, әні майда?

Қырық оянып ататын таңдар мына

құйттай, жалғыз жүректі қарымай ма?!

Айдын көлден аққулар ұшқаны ма?

Қайнар қайда құятын күш жаныма?

үнсіз өрлік шаттығын жерлесе де,

әлі бермей келеді дұшпаныма.

Тағдыр ғұмыр кештірмей малша маған,

кемтар етпей, кенде етпей ар-санадан,

өмір бітті. Мен кешкен сәттің бірін

сезіне алмай өтеді қаншама адам…

1976»

Шәкірт сөзі

«Барады ғұмыр ағып,

сан алаудың бірі өшіп, бірі жанып...

Бірақ менің әлемдей көңілімде

сен шырақсың мөңгілік нұры жарық.

Көз алдымда:

құйып жанға өшпейтін бір жалынды,

отырушы ең айта алмас сырларымды

айтқызбай-ақ көзімнен ұғып алып.

Болмысың, тұлғаң, арың

ашты маған дүниенің сырлы аралын,

бұралаң жол, құздарын, жылғаларын.

Сен анасың—мәңгілік құлағымнан

кетпейтін қүндақ әнің.

Көтере алмай кейде өмір сынақтарын,

мүмкін, сені мен ылғи қуантпадым,

мүмкін кейде өзінді тыңдамадым.

Перейти
Наш сайт автоматически запоминает страницу, где вы остановились, вы можете продолжить чтение в любой момент
Оставить комментарий