Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

1971»

Туған жер

«Сағындым туған жердің көгал белін,

желпіген беттен сүйіп самал желін.

Асқар тау, шалқар көлің болмаса да,

көрікті-ақ көрінесің маған керім.

Елестер көз алдымда құм Нарын да,

асыр сап ойнаушы едім құмдарыңда.

Тап салған жас қияқтай туды өзіңде

жұпыны менің тұңғыш жырларым да.

Жағалау бұлдырайтын сағым ойнап,

Каспийім толқын атса балық ойнап,

қармақ сап шабағыңа, ауық-ауық

суына шомылушы ем салып ойнақ.

Соңымда қалыпты ғой сол бір күнім,

алыстан сағыныштың өрдім гүлін.

Жүректе қимасымдай сақтап келем

сол шақтың пәктігі мен мөлдірлігін.

1956»

Түңілу

«Адайлар мені маңдайға біткен күнім деп,

қастерлеп аса мақтайтын –

аймаққа кетсе атағым менің дүбірлеп,

бетімнен бірі қақпайтын.

Сүйікті болса, еркелеу болып кететін

әдеті шығар пенденің:

бір басқа менің еркелігім де жететін,

ел еді сонда сенгенім.

“Бөбекте де арман бар ма екен” дейтін қыз

біткен,

жігіттер жүрді жыр арнап.

Оңымнан туар бақытым - Айым біз күткен

сағым боп өтті бұлаңдап.

Жұлдызы болдым елдегі думан-қызықтың,

алдыма шығар кім бар-ды.

Енді мен бүгін “күнәкер болып батасын елдің

бұзыппын”

сүйгенім үшін бір жанды.

Ата-ана қайда бетіме жел боп келмеген,

беремін дейтін тілегін?..

Әлпештеп жүріп безеді неге ел менен

жасыды-ау әбден жігерім...

Құса боп өтсе қыздары елдің сәні ме,

халқым-ау, қалай төзгенің?

Алдамшы екен ғой мынау жалғанда бәрі де,

махаббатымнан өзгенің.»

«Тұман түндер...

Көзіңді аштырмаған.

Қоршауға алды азулы қасқыр-заман.

Қасқыр-заман қатыгез, алдында ешкім

қанын сорып алса да бас бұрмаған.

Қара едің сен

(ақшылдығым шамалы өзімнің де),

қараларда мықты ғой төзім мүлде.

Төзім бітті,

үзілген өмір сынды,

ызалы кек тасыды көз ілдірмей.

Құйын болғың келді сен

түнек түннің серпетін тұмандарын,

ақтарылмай түбінде тұрар ма ағын!

Ақ сәуле боп жасқанбай, жария еттің

қаралардың ақ тілек, мұң-арманын.

Әлжуаздар

(қадаса да өктемсіп қанды өкшені,

сендегі үміт сөнбеді, ар да өшпеді).

өнеріңе, ойыңа бас шайқасып

тұрса дағы қарады аң деп сені.

Қатал тағдыр,

жұмыр жерге сыйғызбай адам ұлын,

қырқыстырып күніне алады мың:

ақтығына есіртіп біреулерді,

біреулерге сор етіп қаралығын.

Бақытты едім

ойдан жырақ, елтігіш кезімде мен

алалығын өмірдің сезінбеп ем.

Дәл осы сәт ұқтым-ау қасіретіңді

қатар қойып өзімді-өзіңменен.

Қарамаймын сендегі жат тілге мен,

өзіңменен біргемін,

жатпын демен.

Халық деген құдірет күш барында

сенем саған туатын ақ күнге мен!

1971»

«Тынбайды жүрек алқынып,

келгендей маған жалқы жұт.

Қай жаққа барып жай табам,

назымды кімге айта алам?

Шағала көңіл шарқ ұрып,

іздейді сені қайтадан.

Найзағай-ашу ноқталап,

булығып жаттым мен бес күн,

қажеті жоқтай енді ешкім,

жанары – тылсым, от қабақ

жасынмен жалғаз белдестім.

Айналып түссін аспаным –

көрмеймін енді деп сені,

көзімді аштырмай кек селі,

тулайды тәнде жас қаным,

жалынды жалғыз кешкелі.

Көміліп жаттым жас, мұңға,

сезбеймін – түс пе, кеш пе еді…

самал боп үміт еспеді,

қайықтай жойқын тасқында

быт-шыт боп қалған ескегі.

1977»

Тың туралыжыр

«Мекен еді бұл қашаннан

бас ала алмаған жортауылдарынан жаттардың,

шілдеде өткерген бұрқасындарын ақпанның.

Кең төсіне сыймай қырқысқан талай пендеге

ызаланудан оның қабағына мұз боп қатқан мұң.

Қатыгез дейді бұл жерді: