Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

білер ме ешкім жаныма мұң сіңгенін,

естілір ме біреуге күрсінгенім?!

Алау сезім мендегі

толқын жеген желкендей ескіргелі,

таң атпайды, күнім де кешкірмеді.

Сұрғылт тартқан мынау кең дүниеде

түсінбейтін секілді ешкім мені,

елестейді мүсіндей кескіндері.

О, мен қанша сенделіп сеңді кештім,

сонда менің жаныма келді ме ешкім?!

Мен досыңмын дейтіндер тамашалап

қарап тұрды,

дүлеймен мен күрестім.

Есеңгіреп қалыппын сол жылдардан –

сен келсең де, сірә, енді сергімеспін.

1975»

Сен екеуіміз

«Менменшілдік артты да сана-күштен,

екеуіміз де кетістік “тамам іс” деп.

Махаббаттың жалынын жалғыз жұтып,

сен ренжіп жүрсің ғой маған іштен...

Екеуіміз де ақылға бекінбедік,

таластық та, “сенікі шетін” дедік.

Бүгін біздер мұңдымыз, жүрсек-тағы

дымымыз да кетпеген секілденіп.

Құр өкпені қайтеміз. Жетер, күнім,

деймін іштей: “ Табысқай екі ел бүгін!”

Екеуіміз де ұғындық, бірімізге

бірімізсіз өмір жоқ екендігін.

Елжірейсің—өкпенің бәрі біткен.

Құшағыңды отырмын сағынып мен.

Екеуіміз де үнсізбіз... жақындасақ,

кететіндей өрт болып бал үміттер!..

1968»

Сағына түссін дедің бе

«Жүректі тербеп бал сезім,

қоштастым сонда дірілдеп.

Аузымнан шықпай бар сөзім,

ішімнен тұрдым “күнім” деп.

Жанарың сенің қадалған,

жаныма күн боп нұр септі.

Жиналған мынау жарандар

қарамай бізге тұрса етті...

Кеттің ғой сонда көп күнге,

қолымды неге қыспадың?

Тіледім самолеттің де

кешігіп барып ұшқанын.

Несіне тіктің көзіңді

сүйілмей қалған ерінге...

Сарғая күтіп өзіңді,

сағына түссін дедің бе?

1968»

«Сағынып жеткен шағыңда

жаз жайлау - атамекенге,

дала боп дархан жаның да

жадырап қалады екен де.

Самал боп сені тербеткен

көңілдер деген пәк қандай!

Сырларды түйген сен көптен

тұра да алмайсың ақтармай.

Ән-күйің қымбат мұнда аса,

күтпейді Сізден сый бөтен:

(домбыра төрде тұрмаса,

қазақтың үйі үй ме екен!)

Амалсыз сосын ән салып,

Бибігүлге ұсап бағасың.

Тыңдайды сені барша жұрт,

ертіп кеп бала-шағасын.

Кәрі-жас қалмай маңдағы,

той болып ылғи түн деген.

Боз үйге сыймай қалғаны

сығалап қарар іргеден.

Жұмақ-ау мына дала шын,

көңілдің бұлты ашылды.

Жаңартып содан аласың

ой қажап біткен басыңды.

Босаңсып кетеді екенсің,

қоштасу жасы кетті ағып.

Қимайсың, бірақ, кетесің

күйбең тірлікті бетке алып.

1967»

«Сағынып оралар ма ем

алыс жолдан жеткенше асық болып,

сен бар-ау деп шаттықтан тасып-толып,

дүниеде көзіне басқаны ілмей,

тек анасын ойлайтын жас сәбидей

мен де сенің кеудеңді аңсамасам,

сен де мені күтуден шаршамасаң,

құшағыңа алғанша тынышталмай,

кездескенде жанардан мұң ұшқандай

ес шығып кетер бізде,

қуаныштан мәз болып екеуміз де,

бар сезімді көздерден байқағандай

отырмасақ,

айтарға сөз таба алмай,

сағынып оралар ма ем,

жиһан кезе бермес пе ем онан әрмен.

Жарқылдап жүрер ме едім

арман-нұрға тоғытып жылдарымды,

болмаса егер көк жарған шыңдар үлгі;

мөлдірлікті алмасам бұлақтардан,

аярланбай, аңқылдап сыр ақтарған,

теңіздердің тұңғиық тереңдігін,

тереңдіктің арқалар кемел жүгін,

жазыктықтың көз жетпес шалқарлығын

(шалқар жерде болады дарқан бір үн) —

сен құймасаң қаныма мұның бәрін,

сіңірмесең халқымның жырын, нәрін,

жарқылдап жүрер ме едім,

сезінбес ем ешқашан жігер желін.

О, туған ел,

мен өзіңсіз қанатсыз, тұғырсызбын,

сен болмасаң сөнемін — ғұмырсызбын;