Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

маған — сенің сезімің қуат, серік,

саған — менің сезімім шуақ беріп,

демімізден мөп-мөлдір нұрды жұтып,

тірліктегі азап пен мұңды ұмытып,

қос махаббат алауы жер үстінде

бұрқасынды өмірді тұр жылытып.

1972»

Сағыныш

Бекзада Оразбековаға

«“Жылқым жатыр Ақкөлдің шаңдағында...”

Қалып койды-ау осы бір ән жанымда.

Менің қарлы көңіліме көктем берген,

аяулылар, қол бұлғап қалғаның ба?

Мұң - назымды арманмен жалғадым да,

Алатауға қайтадан самғадым ба,

шуақ - сезім жанымды жадыратып,

шырқап келем әйтеуір таңдарыма.

Мөлдір су боп Ақкөлге жетті ме әнім

ақ ниеттен елжіреп кетті жаным.

Кейде көңіл құлазып, кеудем қысса,

тартсам ба екен Таласқа деп тұрамын.

Мәңгі тастап кеткендей санамды арман

сезінгенде, сенделіп саған барғам...

Жараланған жаныма нәр алғанмын

бәрін ұғып тұратын жанарлардан.

Құшак жайып анадай сағым белім,

желпіп өтті жанымның шаңын желің.

Су сағынған даладай сусай берді

ыкыласқа шөлдеген жаным менің.

Мына ортада жүрек - күн, жаны – сырнай

шыдарсың ба кеудеден ән ұшырмай!

Кемпір-шал да білетін ата-анаңды

бала күнгі бейкүнә танысыңдай.

Қалмағандай көңілде бір күдік те,

жаның қайта талпынып нұрлы үмітке...

жүрегімді шашу ғып шашсам ба екен

жатқа соққан жырымды кыз-жігітке!

ұмыттым да кей жанның күңкіл лебін,

тылсым құшақ таулардың дүмпулерін,

менен биік жан жоқтай бұл ғаламда,

жұлдыздарды жаңғыртты күлкім менің.

Тұңғиыққа кеткендей батып әлем,

тірлік демін жүргенмін татып әрең,

қайғырғаным...

осындай елім барда -

күйгелек ем, не деген ақымақ ем!..

Күйіп-пісіп қалса егер тағы жаным,

Талас жақты еске алам, сағынамын.

Талықсытсын тіршілік. Мен білемін

жампоз жандар жанымнан табыларын!

1974»

«Сағыныш хатын жолдадым

сендерге, ауылдастарым.

Жаныма мәңгі орнадың,

жиі дауылды аспаным.

Думанды жерде жүрсем де,

аулымды аңсап жоқтадым,

қазандықтарда бір сөнбей

жалындап жанған оттарын.

Қарап жүрсіңдер – бұл мәлім

өзгеге мақтан етуге –

бар ма деп менің жырларым

газет пен журнал бетінде.

Мені атайсыңдар мақтанға

балаларға да жыр қылып.

Мен шіркін мұнда жатқандай

ұлы бір істер тындырып.

Жыл сайын, ауыл,

сендегі

қымбаттарыма оралам,

сақталған көңіл-теңдегі

сырды ақтаруға оралам.

Есейген шақта бүгінгі

көп жайларды ұғып,

түсінген –

оралам, кішілігімді

қайта бір сезу үшін мен.

1970»

«Сағыныштың, айтшы осы, төзім бе емі,

ендеше, анау қайғы не көзіңдегі?

Саған бейжай тұрған боп қарай қалсам,

жеп қоярдай тұрасың өзің мені?!

Одан әрі төзуге шамаң қалмай,

өліп-өшіп құшасың, маған қанбай,

ғасыр бойы шыдап кеп бір-ақ сәтте

атылатын аспанға жанартаудай.

Менің салқын қабағым сені өртейді,

мен осыған таңданып қағам таңдай.

Таңдарымыз тамсанып атсын балдай,

соқпақтарға толмасын ақшыл маңдай.

Қорқам сенің қадалған жанарыңнан,

тіл қатсаңшы, қарысып жақсыз қалмай?!

Қорқынышты осы бір қалпың сенің

(маған сүйікті еткен сол —қас қылғандай!)

Тосқауылы көп болса, онан сайын

өршелене түсетін тасқындардай...

1973»

Салтанат сәтін аңсау

«Кернегенде көгілдір даланы арман,

Алатаудан айбатты тарағанда ән,

тыңда, дүние,

тебіренген қазақ қызын

мәртебелі мінбеден –

Жаңа алаңнан!

Бүгін мұнда ақынның самғар үні,

алтын күннің құйылып тамған нұры.

Бүгін мұнда еңбеккер халқым менің

қарайды оймен ертеңге – таңдарға ұлы.

Бүгін мұнда – сән түзеп ер еңбегі,

ертеңдердің төріне ел өрледі.