Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

«Аспан нұрдай ашық екен,

неткен ғажап, шіркін, бүгін!

Естігенше асық екен

менің мөлдір күлкімді кім?!

Жас көңілдер сыр ашсын деп,

жас армандар ұлассын деп,

ашып тастап тұр ғой, міне,

сұлу көктем түн түндігін!

Айналамда зыр жүгірген

бозбалалар - бір жарасым.

Бірақ мені бір-біріңнен

іштей бекер қызғанасың!

Қаққанменен жан есігін,

әрқайсысың - жеке елсіңдер,

еркесіне әжесінің

бәрің ғашық екенсіңдер!

Болса да алда сынар күнім,

қызық маған орталарың,

(көтермеңдер бұған мұрын —

сендерсіз де жол

табамын!)

Бірақ, бірақ кейде мен де

білгім келіп толғанамын:

қайсыңыздың мен дегенде

көп тартады оң қабағың...

Шеттеріңнен жақұт ұлсың

иектен бір қыл қақпаған.

Бірақ қайсың бақытымсың -

бұл әзірге жұмбақ маған...

Сөзбен сынап-мінеп ілдім,

бірақ... қайсың бақытым деп,

дүрсілінен жүрегімнің

оңашада тыңдап қалам...

Ой, қайсыңа сырды ақтарам?!

1958 «

«Он сегіз жас!

Алабұртқан көңілдің бұлаң шағы

тәтті үмітпен өмірден жыр аңсады,

сұлулыққа, биікке аңсары ауып,

бас ұратын, төнсе де қанша қауіп,

тосқауылдар жоқтай-ақ сынар сағы.

Мөлдірліктің бәріне ғашық болып,

қиындықтан көрмеген жасып, тоңып

жан-тәнімен өмірге құмар шағы...

Майдан көгі.

Жас жігіт.

Ыза кернеп кеудесін, тістенеді,

жүйткітеді “тұлпарын” құс денелі.

Неткен бақыт айқасқан көк аспанда!

Жер құштырып жауларын, өзі асты алға.

Билеп алды қаһарлы күш денені.

Мөлдір емес аспан да күлгін еді,

“шмидтерді” ол найза боп тілгіледі.

Опасыздар! Бұлар не істемеді?!

“Шмидтердің” нешеуін

жер қаптырды. Бірақ ол санаспады.

Біреу тағы келеді жанасқалы.

Қанша достың қаны бар бұл сұмдарда,

өмірімен борышты ол қыршындарға!

Қап, оқ тиді. Қырсығын қарашы, тағы!

Самолетін жаралы бұрып келіп

(енді басқа қалмады жігітте ерік)

жаудың ауыр составын аластады.

Ауа іздеді орнынан сәл бұрылып,

тек шілемін басынан алды жұлып,

күлімдеді соңғы рет... жақ ашпады...

Он сегіз жас!

Қыз жасы бұлаңдаған,

құрбысының көзінен сыр аңдаған.

Сыр орнына кек ойнап жанарында,

ыза жасы жұтылмай тамағында,

тұншықтырып оқ құшқан мұнарлы алаң.

Оғы бітті. Қиналды-ау мұнша жаны,

үміт, арман жанарда тұнса-дағы

жау дзотын денемен тұмшалады.

Таңданды жау: “Ессіздік! Бұлар надан!”

Ессіздік пе!

Мұндай ессіздіктерге жүгінер ем,

өмір ғой бүл үзілген. Күңіренем.

Байланысшы еңбектеп, жанұшырып,

оқ өтінде аунады қары сынып,

қол дәрменсіз, тұрса да жаны шығып

үзік сымды жалғады тіліменен.

Жатты солай үзілген сымды тістеп...

Айтамыз ба мұны да сұмдық іс деп?

Жоқ, бүл — ерлік. өтейміз мұны немен?

Бара жатты ол орманда

бейқам жан боп, айнала құлақ түріп,

орманшыдан алған-ды сұрап біліп

партизандар бағыты қайда екенін.

- Қолға түссең?

- Саспаңыз. Айла етемін!

Орманшыда сонда да бір-ақ күдік -

Қолға түссе шыдар ма? Жастау әлі.

“Көрсетермін,— дейді өзі,— масқараны!”

Сосын еске алады жылап тұрып

дарға асылған анасын жас балалы…

Село жауда.

Жауыздар қан тілеген

атып, асып өзіндік салтыменен

жүр бейкүнә жандардың қырып бәрін,

мазақ етіп дарға асқан тұлыптарын.

Бір кемпірде жалғыз қыз бар-тын өрен

алып келді. Офицер зілденеді:

- Коммунистер селода кімдер еді -

Ата, түгел!

Қайсар қыз үндемеді.

Бас ием сол өр қыздың даңқына мен.

Ол бір өлмес ерліктер жасады ма?

Жоқ! Бірақ дақ салмады жас арына.

Адалдық пен кек тұнған бұл жас ірең

сатылмайтын, сатпайтын тұлғасымен