Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Мынау бей-жай дүниені сілкіндіріп

бір таң қылмай мен, сірә, басылмаймын.

Бұйығы өмір тілемен ғасырдан мен.

Мейлі, жұртым тентек дер, асыл жан дер.

Бұл тірлікте жарқ еткен жақсылықтың

барлығын да құшамын ғашық жанмен.

Қыңыр кетсем, кешір деп өтінбеймін.

Шақыр, өмір, әділет сотын мейлің!

Мен әйтеуір жалтаңдап, жалбарынып

өзім қылған ісіме өкінбеймін.

Менде бір тебіреніс бар

(кейде өзім де түсінбеймін)

дәл сендегі құштарлық күшіндей бір.

Сондықтан ба – қыз ғұмыр бұл өмірді

қуаныш-қайғысымен ішіп жеймін.

Осы сезім алаулап бойда тұрса

асылы кішірмеймін.

1970»

«Мені еркелетіңдер—

тым азып кеттім.

Жаутаңдап қалған жетімдей

құлазып кеттім.

Асау жүрек те бұл шақта

басылып қалды.

Арман жұлдыздар моншақтай

шашылып қалды.

өзімнен өзім жиіркендім,

көрместей болып.

Армандап жүрген ертеңім

келместей болып.

Жанымды жылжып құшты мұң,

Жабығып кеттім.

Алақандардың ыстығын

сағынып кеттім.

Мені еркелетіңдер

жүдеген сәттерде.

Жырақта қалсам, жетіндер

бір туған әпкемдей.

Сонда бір жасап қалайын

бұлақтай толып.

Қайтадан сосын жанайын

шырақтай болып.

1969»

«Менменшілдік артты да сана-күштен,

Екеуміз де кетістік “тамам іс” деп.

Махаббаттың жалынын жалғыз жұтып,

сен ренжіп жүрсің ғой маған іштен…

Екеуміз де ақылға бекінбедік,

таластық та “сенікі шетін” дедік.

Бүгін біздер мұңдымыз, жүрсек тағы

дымымыз да кетпеген секілденіп.

Құр өкпені қайтеміз. Жетер, күнім,

деймін іштей: “табысқай екі ел бүгін!”

Екеуміз де ұғындық, бірімізге

бірімізсіз өмір жоқ екендігін.

Елжірейсің, өкпенің бәрі біткен.

Құшағыңды отырмын сағынып мен,

Екеуміз де үнсізбіз… жақындасақ,

кететіндей өрт болып бал үміттер.

1967»

«Мінезің қыңыр дейсің,

тағасың досыңа мін.

Білмедім бұрын дейсің,

қайтейін, осы — барым...

Демеймін періштемін,

көп шығар кемшілігім.

Келіс не келіспегін,

тек маған сенші, күнім.

Суынған кезім бар ма,

құшамын өліп-талып.

Осындай сезім барда

мінезден қорықпалық.

Ол — сенен, мұң жамасам,

сезбейсің қалай, күнім:

назданып бір қарасаң,

бар ашу тарайтынын.

Ең басты бір кемісім —

шығармын қызғаншақтау

(Жөн бе екен сүйгені үшін

көңілге ызғар сақтау.).

Сабыр қып төзбес пе едім,

сүйгеннен — ол да, сенсең:

еш мінез көрмес те едің,

сүйкімді болмасаң сен.»

Мұқтаждық

немесе жетімнің монологы

«Александрия базары дуылдап түр. 12-13 жасар бала месқарын саудагердің алдындағы қуырған құс етіне тарамыс қолдарын соза беріп еді, анау бірден байқап, жиіркенішпен итеріп жіберді. Мен құлап жатқан баланың көзінен мынаны оқыдым:

Адамдар, қаталсыңдар,

(қаталдықтан әлі-ақ зар татарсыңдар!)

Жалғыздықтан зарығып ашынғанда мен

сендерді асылдар деп ем,

сипайды-ау шашымнан дегем.

Жоқ! Тас екен жүректерің де,

шыншылдық деген жоқ екен тілектеріңде,

өздерің оны көлгірсіп жасырғанменен!

Мейірімге сараңсыңдар

(түбі содан жазым да табарсыңдар!)

Бір жылы көзкарастарыңа зарыққанымда -

соның өзі-ақ бакыт қой қамыққан ұлға -

найзағайдай атқылап жанарларың да,

біржола сөніп ұмітім балаң жанымда,

жыртқыштар қамап алғандай тарықпадым ба?!

Әділеттен жұрдайсыңдар

(тақсіретін тартпай бір тынбайсыңдар!)

Жала тартып сендерге жүгіндім барып,

тас мүсіндеріңнен түңілдім налып,

тағдырым менің титтей де елеңдетпеді,

бей-жайлықтарың қорқытты керең беттегі.

Мен емес, сендер екенсің бүгінгі ғаріп!

Адалдыққа тапшысындар