Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Тұңғиығына көз салсаң, көңілің жүдеп,

түңілген сәтің секілді жанашырдан.

Мен құлашты сермеймін - дарияны өтіп

әрі асуға қайтсем де ана шыңнан

(талпынар құз болмаса, адам деген

құр қалатын тәрізді бар асылдан).

Мен құласам құлармын

жалын сөніп жанымда, біткенде дем,

әйтпесе түк емес қой жүктер деген.

Биіктерге самғамай тұра алмаймын,

бұдан басқа бақытты күткен де емен.

Мен қорықпаймын

шырқап-шырқап, бұл күнде біткендерден,

самғай алмай, ызадан бұлт теңдеген.

Сезбей өмір азабын, қуанышын

мелшиіскен, адамдай түк көрмеген.

Қауіптенем жалғыз-ақ: жерде тұрып

от жанарын қияға тіккендерден.

1966»

«Мен құлазып кеткенмін

мынау өмір дегеннен,

тіршіліктен.

Сені жоқтап алушы ем күрсініп дем.

Қызықтырмай ешнәрсе,

қалғандай-ды

сенің салған кайғыңнан құр сілікпем.

Самал өбкен түндерде ауа жетпей,

енді өлердей жүруші ем тұншығып мен.

Мен өмірді сен деуші ем:

сенің көзің, назды үнің, қылықтарың;

сезімімнің сен кештің тұнықтарын...

Бүл әлемде өзіңсіз тірлік барын,

Ай,

Күн барын, ел барын түк ұқпадым.

Кеткен мені бір байғұс, меңіреу қып-—

сенің тез-ақ, сүйіктім, ұмытқаның.

Содан бері жыл өтті.

Көп ойландым.

Жүрек соға бастады жылып қаным.

Түндер өтті сергектеу.

үлгерілмей жұмысым, қысқарды күн,

ығыстады біртіндеп дұшпан мұңым —

жүйрік күндер барады ұмыттырып

кейде өмірдің сараңдау, мыстандығын.

(ұмытпаймын.

Кешірем сені бірақ

тапа-түсте қолымнан ұшқан гүлім.

Есімде әлі — ол мәңгі қалады есте —

сені алапат сезіммен құшқан күнім.)

Туған елді еске алсам, есейемін,

сөніп қайта жанғандай құштарлығым.

Әнмен туған жеріне ұшады екен,

үн қатпайтын секілді ед құстар бұрын.

Ел сенімін арқалап тұрып сездім

Отан деген өлтірмес күш барлығын.

1972»

«Мен оның құшағында,

ол сенің құшағыңда –

алдаймыз өзімізді және… ол байғұстарды;

Біз бұлай азаптап ек қай дұшпанды?!

Мен оны сен деп құштым, сен оны мен деп құштың:

арпалыс. Жүректер мұз. Денені, оны алдайсың.

… Ал, астан жерінгенмен, аштықтан өле алмайсың!

1978"

Мен өмірді сен деуші ем...

(Бозбаланың күнделігінен)

"Мен сені қызғанамын.

Жалт етіп қарағанына емес қыз баланың

(мен ешқашан қызғанбан қызға, жаным,

олар менің қашан да ақ тілеушім ғой –

байбалам сап несіне сызданамын.

Көкірегіңде мен тұрып, шамаң жетсе,

басқа жұртқа мейлің сен жүз қарағын!).

Мен сені қызғанамын

бәз біреулер өктемсіп басынғанда

(өктемсушілер көбейді – ғасырдан ба…),

доспын дейтін жігіттер бірге отырып,

сенен сырын қулықпен жасырғанда.

Осылардың бәрі оқ боп қадалады

сені нәзік сүйетін ғашық жанға.

Сен далаға тартқансың.

маңғаз мінез, кеңдікпен көзіме сен

менің дархан далам боп көрінесің,

өзекті өртеп, аңқаңды кептіретін

отты сезімді алдың ба шөлінен сен?!

Бір-біріңнен айнымай қалғасын ба –

мен даламды да қызғанып, өліп-өшем.

(Мен оны да қызғанам

отаны жат біреулер менсінбегенде,

ей, ағайын, мені тым “жершіл” демеңдер.

Мен төзбеймін жат біреу қожасып жүрсе,

бабаларымның қаны мен тері сіңген жерге!

Тұмау құртқан солардың танауларына

даланың жұпар ауасы келсін бе мүлде!)

Мен сені қызғанамын,

қадіріңді біреулер білмегенде,

сені сырттай көре алмай күндегенде.

өзің жайлы орынсыз мысқыл айтса,

қаным қайнап кетеді бұл денемде.

…Осыған да шүкірлік. Пақырлық қой

қызғанышсыз, жалынсыз күн көрем деу.

1970»

«Мен сені сағындым,

Сағындым.. Жүдедім.

Жастығым, жалыным,

бір сендік жүрегім.