Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Зулаймын мұзда күн күлген,

сақтанам — заңды бұл мүлдем:

сүрініп кетсем қапыда,

сүйемейтініңді білдім мен.

ІІІ

Айнадай айдын.

Жұтасың ыстық Күн демін.

Зулап қал, достым, еркіндей алмай жүр ме едің?

Асқар тауы мен биік құздарға дара қонуды үйреткен,

көсілген сонау кеңдігіменен дала болуды үйреткен

туған жерім ғой бұл менің!

Талайға арман мынау биіктің басынан

төменге көзің түсуі де бір мұң екен —

қарасам кейде дір етем.

Шыңдардың шырқау шатқалдарында нық басып,

көре алмағандарды мен одан сайын жүдетем!

Таңданам: менің осынау титтей денемді

Алатау қалай түсіріп алмай тұр екен?!

Арай күн көктен мейірім нұрын шашқанда,

шалқымай тұрар жас бар ма?

Көк айдын мұзда зуылдап келем мен бүгін,

қарамай құзға, көлденең жатқан тастарға.

Көңілім менің шалқиды сонда көтеріп келе жатқандай

мені ол емес,

Алатауымды мен аспанға!

1973»

«Мейрімсіз, қатал десек те,

әр жанның жүрек оты бар.

Бақытын оймен есептеп,

елжіреп кейде отырар.

Сағыныш толмас жүректер

жоқ, сірә, мына жалғанда.

өзіндік әркім тілекпен

өзінше шырқар арманға.

Мақтауға ол мейлі тұрмасын,

болмасын дана тұлға шын –

сүйікті болу, сүю хақ,

адам боп жаратылғасын.

1968»

«Мен

революцияны жасамадым,

Мезгіл деген межеден аса алар кім?!

Бірақ, бірақ жасқанып жалтақтамай

болашақтардың есігін аша аламын.

Соғысты да көргем жоқ, өкінбедім.

(Мүмкін, онда мен жайлы оқыр да едің…)

Бірақ сол бір жылдардың жарақаты

көкірегімді сыздатып отыр менің.

Мен жез едім.

өмір өзі шыңдады алмас қылып,

отыра алмаймын қаперсіз малдас құрып.

Мен осынау беймаза планетада

революцияны келемін жалғастырып.

Қиял қуып жүргем жоқ даңққа еріп

(тарих куә - біз ондай халық па едік!)

Мен жүремін ақжүрек сәбилерге

жұлдыздарды уыстап алып беріп.

Сен көктемгі көк айдын сағым ба едің,

селт еткіздің-ау, даладай сабырлы едім.

Қасіретіңді де қасқайып қарсы аламын,

қайталанбайтын мазасыз шағым менің!

Көне көкірек, ей, менің жыршы далам!

Күдіктенсең, өзімді бір сынап ал!

Менің жастық шағымнан ескерткіш деп

бозаң белестеріңе гүл шығарам!

Қатерді ойлап көңілі тыншымаған,

гүлге оранып сонда бір жүрсін адам.

Айшықты іздер - өмірім. Мен қалайша

болашақтардың алдында күрсіне алам!

Көңіл-күйін көз ілмей сан бұрадым,

талай күлдім, сан рет қалжырадым.

Мен өзімнің мазасыз жастығымды

ұрпақтарға мұра қып қалдырамын.

1971»

«Мен жалындап өтемін

қариялардың қимайтын жас шағы болып,

балапандардың талпынар асқары болып,

ару қыздардың аңсаған арманы болып,

асқақ жандардың алаулы таңдары болып;

жиырмада жесір қалғанның аңсары болып,

сүйіскендерге көз ілер таңсәрі болып...

Мендегі арынды екпінге

дауыл көрмеген

бишара жандар жатсын бір тамсанып өліп.

Мен келемін өтсем деп армандарды асып,

алаулы жаным арайлы таңдарға ғашық.

Жаныма серік болуға жарай алмайды

жүйрік жылдарға ілеспей қалғандар жасып.

Мен талпынбаймын

топастықпенен күн көрер тыныш тұғырға,

арам ойлармен сақтаман қылышты қында.

Жырларымды оқып құлшынсын оты бар жандар

уақытпен бірге өлмейтін бір іс қылуға.

Жүрмесе болды адамдар

тұлғамды менің шатасып басқаға таңып,

жасықтар жүрсін, кездессе, жасқана қалып.

Несіне жүрем әйтпесе қара жерде мен

жиырмасыншы ғасырдың жас шағы атанып!...

1971»

«Мен жүрмін аласұрып,

секілдімін шөлдегі дара шыбық.

Тілеулес жан, жазғырма, жазалама –

наласын ұқ жүректің, жарасын ұқ.