Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Адамдардың қинады-ау бұл сын бәрін,

еске алады оқ құшқан қыршындарын.

Бұл қыршынды ұмытпас ғасырлар да.»

Маңғыстау

«Маңғыстау!

Мұнарларың шаншылса аспанды ұрып,

тайталаса алмай қалады асқар бұғып.

Жанартаулардай лапылдап отты алауларың,

жанары жасық жанарды жасқандырып.

Шыққанда жасыл жондарың тусырап алдан,

асқар шыңдарға самғауға құлшынар арман.

Айбаттысынған бір кезде таулар да бүгін

асқақ жандардан жасқанып, қымсына қалған.

Болады екен-ау жалынды таңдар да мұндай,

жарқырайды екен түндер де шамдар жағылмай.

Қара жер деген теңіз боп тасқындайды екен,

менің жылдастарымның армандарындай.

өмірге құштар жандардың

жалын жүрегі дауылды далаға ғашық.

Мұнарлардан жүр мұнда самал адасып.

Жастықтың құрыш қолымен кетіпті бүгін

құмдауыт белді құз кеуде қалалар басып.

Жастық шақ ізін тастаса –

кешегі бозаң, қатыгез құм дала-мекен,

қара ормандармен қайысып нуланады екен.

Осынау асқақ жандарға замандас болып,

мен асылы тентек-тек тумаған екем!

1970»

«Махаббатым жалғыз-ды, біреу еді,

жас жанымның үздігіп тілегені.

өзім онсыз өмірді сезіне алмай,

жалғыз ғана сол еді жүрек емі.

ұмыт қалып еркіндік, заң бұрынғы,

қол ұстасып қарсы алдық таңды нұрлы.

Сенің әкең болатын махаббатым

мойындатқан әйелдік тағдырымды.

Иә, иә, сол еді бар құмарым,

бақыт кешкем, шырқағам шалқып әнім.

Сен келдің де жар салып дүниеге

қос жүректің шамы боп жарқырадың.

Таусылғандай бойдағы жан-шыдамым,

сені құштым енді мен, тал шынарым!

Бір теңізге құйылған қос өзендей

қос махаббат – қос жанар – шамшырағым!»

Медеуде туған ойлар

«І

Күз. Шатқал. Айдын.

Сұлулық еді бұл қандай!

Күн деген мұнда қол созым жерде тұрғандай.

Айнадай айдын арбайды сені жалтылдап,

зулайсың сосын көңілде титтей мұң қалмай.

Ілесем деме

өзіңнен өзің жасқана берсең қысылып,

айдынның заңы өмірдей қатал — түсін, ұқ!

Кідіріп қалсаң,

зуылдап келе жатқандар

кетеді сені ұшырып.

Тілдей темірдің үстіне

оп-оңай емес қаз басып кету бір демде

күрес қой бұл да білгенге!:

өкшеңді қадап қасиетті жердің өзінде

сүрініп әрең жүргенде.

Зулайды-ау мұнда адамдар

төрт аяғымен табындыратын жорғаша!

Айдында деген әділет мықты: өзіңдік өнер болмаса,

қолтығыңнан сенің қанша адам, мейлі, сүйесін,

зулар ем дейтін қиялың құрғақ, далбаса!

Қарыштау түгіл, қозғала алмайсың,

өзіңе ғана сенбесең,

коньки байлауға құмар болмағын онда аса!

Сынамақ болсаң бағыңды

жүйріктерменен тендесер —

қарама дауыл, ақ түтек боран, желге есер!

Күшіңе сенсең,

Медеуге бетте—мекен ол

мықтылар ғана белдесер.

ІІ

“өмірдің өзі - мұз айдын,

тайғанап кетпе!” — деген ең.

Сырғанап жүріп мұңайдым,

еске алдым сені неге мен?

“Қайғы-азап шексең, жебер ем,

тайғанап кетсең, демер ем...”

Дейтұғын өзің емес пе ең?

Аса алмай асу-белестен,

қақ маңдайымнан жел ескен

тайғанақ құзда тұрым кеп,

енді құлардай дірілдеп,

бар еді сүйер кімім деп,

қарадым үміт жүзбенен,

сонда мен сені іздегем.

Мысқылды жүзің күлімдеп

тұрғандай: “Құла, сүрін!” - деп,

итеріп кеттің сен мені.

Теңіздің быт-шыт сеңдері

пана боп мені емдеді.

Далаға теңеп жүруші ең,

неге жат болдың бүгін сен?

Демеуді күткем сүрінсем,

пендемін мен де үғын, сен.

Аунатып кеттің орға сен,

әйтпесе,мұнша солмас ем,

шілдеде мұндай тоңбас ем...

Оңбаған болсам мына мен

өзімді-ақ өзім сынар ем.

Кеттің ғой өзің өксітіп,

сәби боп саған құлап ем