Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

рахаттың жаңбырын жанар іркіп...

Тек осылай сүйе алады бұл өмірде

қос жүрек адал, ынтық.

Түндерде көз ілеспей,

ынтық болып құмарлық сөзіне іштей.

Бұл сәттерді ешкім де ұға алмайды

басынан өзі кешпей.

Жердегі пасық біткен

ақ сезімге жанарын жасып тіккен.

Жұмақ болып кеткен бұл өмірге олар

қарайды ғашықтықпен.

Түндерде қысқа мына

ыза, мұңның жүректен ұшқанына

таңданады екеуі, кеткендей ме

дос болып дұшпаны да.

Айналып бар алапты

бақыт мынау қақпаны жаңа қақты.

Соғыс деген бір сөзден жылы төсек

мұз болып бара жатты.»

Қоштасу

Қыз Жібектің соңғы сөзі

«Қайран дүние, кең едің маған, сен неге бүгін тар болдың?

Қасірет шегіп, кешегі мөлдір күлкіме де мен зар болдым.

Аңсаумен жүрген асқар тауым менің құлады,

құрғады мәңгі сылдырап аққан бұлағы.

Сұңқарым едің, Төлеген, қияға қанат сермеген,

мен—Атыраудың ақ маралы болғанда, сен- қырағы мерген ең.

Қос қанатым менің қапылыста қалды-ау қиылып,

орыныңды немен теңгерем?!

Жанарыңа көзім түскенде, мен қорғасын болып балқыдым,

ақ денемді өрт қылып, от-жалыныңмен шарпыдың.

Асқақтай басып бас имеуші едім, жігіт біткенді дал қылып,

ақыры мынау адыра қалған көркімнің

құрбаны болдым, алтыным!

Мен—Атыраудың көлеңкеде өскен гүлі едім,

сен нұр-шапақ құйып алаулап тұрған күн едің!

Қапыда мерт боп, тұңғиыққа сен құладың.

Қатыгез тағдыр, қырықтың бүгін Жібектің қыршын тілегін.

Дарқан дүние, қызығыңды маған қимадың,

несіне бердің сорыма біткен хор қызының мынау дидарын?

Мен өмірдің ләззатын сүйген балауса нәзік гүл едім,

қимайтының бар, семсерді неге сыйладың?!

Айналайын Ақжайық!

Сұлулық тұнған ақ төсіңнен сенің ақ маржан болып жаралдым,

Аққуың болып тарандым.

Сен ерке толқындарыңның күмістей үнін маған ұсындың,

бар сұлулықты енші етіп, қияларға мені ұшырдың!

Мен осынау елімнің

мәпелеген мақтанышымын.

Айдыныңды сенің айна қып әркез ақша бетімді қараушы ем,

сен—Атыраудың ақ еркесі болғанда,

мен—жағалауыңда жайқалып өскен балауса ем.

Туған жердің төсінде сарқылмас махаббатындай

сылдырап аққан бұлағым, мақтаныш едің маған сен.

Арманымдай менің мөлдірсің өзің қашаннан,

мен жұрт айтып жүрген хор қызы сынды болсам да,

сұлулығыңнан сенің аса алман.

Әділетсіз мынау дүниеден енді алаулап күйіп барамын,тұңғиығыңды

құшсам, жанымның өртін басар ма?!

Қартаюды білмес толқындар сенде жасайды-ау, шіркін, мәңгілік!

Жібектің зарын болашақтарға жеткізгейсіңдер ән қылып.

Кош, елім, қош бол, қазақтың байтақ өлкесі,

қиянат қысқан заманнан мынау мен кетіп барам сор кешіп,

Ақжайықтай асыл анамның төсін құшайын,

Төлеген сүйген денемді менің қалмасын қара жер тесіп. Қош!…

1965»

«Қуанышты мендегі

сенің қайғың улайды.

Ешбір адам жердегі

білмейді бұл мұң жайды.

Сүйсе бақыт емес пе —

мен біреуге тәттімін.

Түсесің де сен еске

сап болады шаттығым.

Аяз шарпып денені,

сүйген болам бекер кеп.

Сені іздегім келеді

қай жерде отыр екен деп.

Сен жайлы ойды жасқадым —

қалмасын деп ол біліп.

Құшағында басқаның

сені ойлаймын. Сорлылық.

1973»

«Құлыншағым, сөйледің!

Шықты-ау тілің!

Жарығым, құйттай күнім!

Тіліңдегі “ападан” басқасын мен,

айым-ау, ұқпай тұрым.

Айдындаймын сүйетін жағасын күн,

өзіңмен дара шыңмын.

Былдырлаған сенің бұл сөздеріңде

тілі бар анашыңның.

өзің барда үзіліп қалмас әнім,

түнімді таң жасадың.

Сенің титтей жүрегің, тіліңменен

ертеңге жалғасамын.»

Қыз әні

«Құлпырды дала мына,

жаным - жаз, жайнады үміт.