Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Мен қарамын -

табиғаттың мен де бір перзентімін,

арқалаған бейнетін жер бетінің.

Ақ көңілім, таза арым - жазам менің,

қаралығым - бар күнәм, кем-кетігім.

Мен қарамын -

қасиетті түндердей адалдығым,

жүректерді өртеген жанар нұрым.

Мен сұстымын қарғаудан сұм тағдырдың

маған деген бақытқа сараңдығын.

Мен қарамын -

табиғаттың өзіндей сұлумын мен,

қаныма ыстық құйылған қызу күннен.

Бір әділет күтумен бұл жалғаннан

қара тас боп ішімнен тынып жүргем.

Мен қарамын -

қаным сіңген қара жер таң құшпаған,

таң құшпаған, содан кек-арды ұштағам,

сезе тұрып күшіңді бұрқана алмай...

О, дәрменсіз сорлылық — қарғыс саған!..

Негр қызының бірінші монологы

Қасиетті түндерде,

қасіретті түндерде

құштар жандардан,

ыстық қандардан

жаратылдым,

демеймін дара тудым.

Алаңсыз күлімдеген,

қайғыдан түңілмеген

мен сәби болатынмын.

Ананың көкірегінен,

даланың от іреңінен

сезімнің пәктігін алғам.

Күдіксіз көңілде бір күй,

күтуші ем өмірден ылғи

туардай сәтті күн алдан.

Көңіл шат. Мол-ды арманым.

Жоқтықта қорланбадым,

білмедім жабығуды,

мұңайып қамығуды

күдіктер жат-ты маған,

еліктей шапқылағам.

Ақ қызбен жарысқанда,

мен кеттім алысқа – алға.

Сонда олар күлкі қылды:

“Сен лас, тағысың” деп

мен алғаш намысым кеп,

қарғадым түн түрімді.

Негр қызының екінші монологы

Мынау қарғыс атқан заманда,

арды сатқан заманда,

қасқая қарап сескенбей

жын қағып кеткен ғаламға,

халқыма теңдік іздеген,

шындықтан күдер үзбеген

менің де сорым бес елі.

Жүрегім кекті, көңіл кем,

нұр тайып албырт өңімнен,

әділет пенен шындықтан

жұрдай боп тұрған өмірден

не көрдім дермін ғасырға

осынау отызға жетпеген жасымда?!

Ала алмай кеткен есені.

Халқымды қорлап кеміткен,

жерімді таптап желіккен

мықтылармен алыстым

қиындықтарға көніп мен,

еш пендеден кем еместігімді паш қылып,

қойса да заман көмейіме менің тас тығып.

Жалтақты көзге ілмедім,

жылағандарға күлмедім,

әлсіздердің алдында

күштісінуді білмедім.

Еркіндікті аңсар көкірегімді қысты-ау бықсығы

мынау мәдениеттілер салған түрменің.

Негр қызының үшінші монологы

Негрдің байтақ даласы -

мекенім менің бақыттылыққа тапшылау,

қасіретімен, тақсіретімен жаныма жақын, жақсылау,

қайырын бермеген көк түтін завод, космостық алып

алаңдар,

көкірегіңді сорып, қозғалтпай қойды тас бұғау.

Солардың бәрін сыйғызған саумал кеудеңнен

өз перзентіңе сая бере алмай қасірет шегіп

жатсың-ау...

Мен қызың ем

ақ үмітпенен еркіндіктерге талпынған.

Сүйіктімменен күн кешер ем-ау басым айналып балқудан.

Мен саған сені қастерлеп өтер қызу қанды ұлды

сыйлар ем,

“аналап” ерер артымнан.

Азабыңды сенің көргенде бірақ, бар бақыттардан

безіп мен

тағдырыңды ойлап алқынғам.

Мен енді саған өзімді тұтас арнадым,

Қанымды сорса да, қастерлі жолдан тартынбан!

Сен үшін менде жан құрбан!

Сені “тағы” деседі

сұрғылт пенделер тентіреп келген ұмытып елін,

мекенін

(соларға қаным қайнамай енді не етемін?!),

құштарлықтардан мақұрым қалған сорлы кеуделер

ұққан ба

тағылым — деген табиғаттай пәк тағылықта ғана

екенін!

Олар білмейді -

қорлауы менен кемітуінің өзі сабақ боп,

есейтіп мені кетерін.

Мен өкінбеймін,

ағылсын мейлі жүрегімнен менің жосып кан,

о, қорқау заман, зұлымдығыңды тосып қал!

Менің өмірбаяным –

мұңды даламның қасіретінен туған қаһарлы күштің

басы бұл

озбырлық пенен өктемдікті де шошытқан!..»