Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

талантың, алақансыз ол да семер.

Шартты ұғым “мықты” деген,

мықтылықты

танитын ортаң, елің болмаса егер.

Кәмшаттың шыққан кезде аты армандай

(қыздардың Ай мен Күні қатар жанғай!)

қуанды қазақтағы қыз атаулы

өздері Еңбек Ері атанғандай.

Қыздардың жүрегінде жүгірді үміт,

өшпейді, үміт тұрса ғұмыр күліп.

Бұл күнде қазақ біткен

қыздарына

Кәмшат деп ат қояды ырым қылып.

Ерліктен мұнда да көп бар-ды үміткер,

салды ойран кеуделерде сан бүліктер:

“Не сұмдық — әйел Батыр атанғаны

тұрғанда дыңдай-дыңдай нар жігіттер!”

Дала үшін өлшем бе екен қиқым бақыт!

өлшемді өзгерте алмас сиқырлы уақыт.

Шідерлеп шын жүйрікті,

қосу қылмыс

бәйгеге көп тұғырды қиқулатып.

Шаттықтың шалқып ашып кілтін бүгін,

мәпелеп жатыр дала жұртын, гүлін!

Даналық — дер кезінде көре білген

адамның қасиетін, мүмкіндігін.

Жұлдыздар кеудесінде жарқылдады.

Ал, өзі баяғы ойлы қалпында әлі.

Қысылар кейде: “Мұнша не істедім?” - деп,

мақтан қып жатқанда оның даңқын бәрі.

Тірліктің мен де талай сырын ұқтым:

салмағы — батпан Даңқ-ұлы жүктің.

Адамдық қалпыңменен қалсаң сонда,

сол болар шын белгісі ұлылықтың!

Кісілік - Даңқ күшін жеңе білген,

болсын тек астамдықтан бөлек іргең.

Адамдық абыройды алмас адам

өткінші билік берген беделіңмен.

Арлылық — ана берген Ата күшің,

сендейге атақ қуу жат әрі сын.

Нағыз ер армандарға ұмтылмайды

орден, не жеке бастың атағы үшін.

Айналып жүріп бүгін ғарышты мың,

тарихтың шолам кейде алыс нуын.

Келеді қазақ қызы тік көтеріп

қашанда халқының ар, намыс туын.

Ғұмырын бастағалы тағдыр-далам,

тылсымды сынақтарға салдың, заман,

ешқашан елін, елдің азаматын

ұятқа дала әйелі қалдырмаған.

Айналған кіндігіндей Жер-нүктенің,

тірлікке ақ сүті мен ем ғып демін

келеді әйел жалғап даласының

тарихын, құмға сіңген ерліктерін.

Халқының тілін, салтын, ән-асылын,

ту ұстап, жер қорыған бабасы кім -

ұрпаққа жалғастырып келеді әйел

ертегі ғасырларын даласының.

Ой жырақ, шырмауы мол бұл күндерде,

кей сәтте сан тыйылар күлкім демде:

қазақтың еш әйелі қаратпапты-ау

тарихта ұрпағын, не жұртын жерге.

Болғанмен не заманнан Арқа құтты,

мұнда да қылыштардан қан тамыпты.

Жастанып боз жусанын даласының

тұлпарын Тұмар ханым қаңтарыпты.

Далада әйел өткен қанша мықты:

Динасы күймен төксе бал шабытты,

Ерлерше елін қорғап Әлиясы,

Майрасы әуелетіп ән салыпты.

Күн туса еліне, ұлдар жан сақтар ма -

өмір мен өлім кешкен тар шақтарда,

Даланың ары болған апалары

рухын сіңіріпті Кәмшаттарға.

Барады сүйреп алға арынды уақыт,

сәттер жоқ тыныстауға, дамылға түк:

даланың кере қарыс тарих-томын

жүр бүгін Кәмшаттары қалыңдатып.

өлкеме ырыс нұрын тосқан Ай, Күн,

нәр берер перзентіне оқшау айдын -

ұл-қызын ақын еткен, батыр еткен

қашаннан жомарт жері Қостанайдың.

Сыр сандық - қойны дала-қарияның,

қастерлі киесі бар әр ұяның.

үкілеп ұшырған-ды осы дала

қазақтың жыр анасы — Мәриямын.

Жұтумен сағынышты сәттің демін

шаршаған шарлағанда жаттың жерін,

шинельге сыймай келген жырды ақтарып

өткізген мұнда Сырбай ақ түндерін.

Бүгінгі ұрпағын да арман күші

тартуда, аласартпай заңдар мысы.

Қалса, - деп келеді ұрпақ, - өз мәнімен

даланың қасиетті бар болмысы.

***

Съездер сарайы іші. Нұр - бедері.

Айбары дір еткізіп түр денені.

Шешендер алмасқанмен,

қалар мәңгі

Кремль, оның тарих-мінбелері.

Жетелеп жүректерін үмітті арман,

дүниені тазартуға былықтардан

жиналды коммунистер - жалын жандар