Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

үңілмей жалғыз ұлдың жан күйіне,

кейбіреу күндіз-түні сабылар құр.

Әйелге сәбисіздік - жаза-қайғы,

тірілей көрген бейне қазадай-ды.

Сәбилі үй - сайранды өлке. Әр баланың

тағдыры ана жанын мазалайды.

Аналық парыз - тағдыр. Атақ, әнің

түк емес - жан бағатын жатаған үн.

Ал, бірақ бала шіркін өскен сайын

бейнеті арта түсер ата-ананың.

Шүкірлік, Гүлжан, Гүлшат — қос шынары,

қос ұлан — Сырым, Асқар өсті бәрі.

Жан көркі ата-ананың жақсы бала,

алысты жақындатып дос қылады.

Еңбекте өткен әр күн, өткен әр түн

тағы бір паш еткендей көпке халқын.

Дала - Ана, Әйел - Ана қол ұстасып,

көтерген бір-бірінің көкке даңқын!

...Әкесі — көрмей қала, тар көшені,

қырда өскен.

Дала жандай жолдасы еді.

Қазақтар мұндайларды сөз еткенде,

“Малменен көзін ашқан жан”,— деседі.

ұлдарға әке айбары, ары бөлек,

Кәмшаты жақын еді жанына бек.

Жылулы ошақ еді,

ажал құшты

отасқан он сегізде жары кенет.

Кетті де,

мейірімін аңсатты ана,

жүдеу үй көз іледі шаршап қана.

Шаттығын шашып алып,

мектебінен

қайтатын болды баяу Кәмшат бала.

өксігін басуға да келмейді әлі,

іні мен әке қамы — енді ойлары.

Әкенің қолтығынан демеу үшін

сегізді кешке оқуға бел байлады.

Жетім күй жүректе енді кетер бірге,

аңсатты ана құшақ — шекер күнге.

Қаңырап, күңгірттеніп анасыз үй

отынмен жылынбайды екен мүлде.

Басталды сонда өмірдің шын өткелі,

алқымдап тұрып алды жүрек шері.

Баяғы ерке Кәмшат тағдырынан

он үште есеюді тілеп пе еді...

“Жап-жас боп...

Тракторға?

Шырақ, тыңда.

Қиын ғой. Жетіспейді трактор да.

Сен бәлкім, жөндеу ісін үйренерсің

Гаражда?!

Трактор шын ұнап тұр ма?”

Баураса аппақ арман жастан жанды,

түбінде алар мұзды асқарларды.

Қаңтарда, жөндеу цехта,

қыз Кәмшаттың

осылай өмір жолы басталған-ды.

Түн тыныш, атты талай таңдар күліп,

космостық кемелердей самғауда үміт.

Биікке жетер ме еді,

жолықпаса

жаны жаз Темірбектей абзал жігіт?!

Есінде

бастағаны трактордан,

сарала толқын дала, бұлақ-қырман;

от алмай мотор, жалғыз ай далада

кездері қорланудан жылап тұрған;

кездері түнде оралар, таңнан кетіп,

кей жанның жазғыруы ардан да өтіп.

“Гүлжаның шырқырауда, барма енді!” - деп

шыққаны енесінің алдан жекіп...

“Қарасаң, сұлу әйел сылаң қаққан...

трактор болғаны ма бұған мақтан?!”

Кездері ақ боранда қар тоқтатып,

кірпігін қимылдатпай қырау қатқан.

“үй ұстау, бала өсіру — жеткен шындық.

Келінге шығу деген шектен сырғып...

О заман, бұ заманда бұл қазақта

темірге әйел мінген — не еткен сұмдық!”

Күз. Қара жаңбыр алды қиыр белді.

Орылған бидай жерде. Құриды енді.

Комбайн қақалып тұр. Бау бидайды

саз кешіп арқалауды бұ да үйренді.

Қалғандай қызық кетіп, бақ тұралап.

өзіндей, құлауға тек шақ тұр алап.

Бейнетті сол бір сәттер

күні ертеңгі

даңқтың кірпіштерін жатты қалап.

Жаны оның жақын әнге, жақын жырға,

құны жоқ, ән ұқпаса, ақылдың да!

Парасат — қимылында, қарасында,

ой жатыр қара көзде, жатыр мұң да.

Дүниеде мұңы жоқтан сескенемін.

Бармастан байыбына ештеңенің,

өмірді өлшер жылы өз үйімен,

топан су басып кенет кетсе де елін.

“Төрт бала?

Кәрі ене? Жұмыс, жиын...

Бір басқа мұнша міндет... Бұл іс қиын...” —

деп шетте, жиындарда, таңданады,

бұл болса сағынады ырысты үйін.

үй ішін, балаларын сағынады.

Жүр ме екен тыным көрмей жары да әлі.

Күн санап, жол қарасып жүрген шығар...

Осы ойлар толқытады жанын әрі.

Сапар тұл серіктессіз жолда сенер,