Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Дос болайын ойланбай, шын.

Жүрегімнің дүрсілін де

естіп өзің қойғандайсың.

Қызғылт тарттың — көрісіп ем,

жоқ еді ғой ұятты ісің.

Бірақ мені көп ішінен

іш тартатын сияқтысың.

Жүрем “қаңғып” мен де кілең,

іздемеймін, — кезігемін...

Неге сенің келбетіңнен

бір жақындық сезінемін?..»

«Көрінбей кетсең, сені мен

көруге тіпті құштармын.

Жаныма жақын келіп ең –

келмеді бірақ тіс жарғым.

Жүрегім талай алқынды-ақ,

бір саған арнап мұң-әнін.

Жиында жұртқа жарқылдап,

көзге ілмей сені тұрамын.

Құдыққа барсам, қарадым

ат суаруға келгей деп.

Түңілтіп кетіп қаламын

түсімнен жылу бермей көп.

Жанымда арман, мақсат көп

екеуміз ғана ұғысар.

Сонда да саған асқақ боп

көрінуге мен тырысам.

Қыздардан өрлік қалған ба –

құлай сүйсе де шектелген:

сен алғаш сүйіп алғанда,

ашуланған боп кеткем мен…

1967»

Күз суреті

«Өтеді күндер зулап, жыл алмасып,

қалыпты көк аспанды мұнар басып.

Алтын күн бірде шығып, бірде бұғып,

жөңкілген бұлттарменен тұр арбасып.

Кешегі еркелеген жүз қылықпен

самал жел ауысыпты ызғырықпен.

Жағасын көтеріп ап, ай, жастық-ай,

бұрышта жігіт мынау қызды күткен.

Аптапты шуақ күндер қалды қашық,

қалады таңғы тұман тауды басып.

Жаздағы жанға сая жапырақтар

тапталып жатыр жерде жаудырасып.

Құрақтың қурағаны—күз жеткені,

алқызыл алмалар тұр үз деп мені.

Баяғы базар кеткен керуендей

барады тырналардың тізбектері...

1965»

Күздің соңғы күндері

«Ерке өзендер жатпайды тасып ағып,

таулар да тұр жамылып басына бұлт,

ақ қайыңдар жылайды жапырағын

байқаусыз шашып алып.

Аспан да жас төгеді ашынғаннан,

жасыл көркін жаздағы жасырған маң.

Бозаң дала жатады томсырайып

баладай ашуланған.

Бау-бақшаны тұратын жеміс тұнып,

жинап қойды адамдар келістіріп.

Тарсылдатып үйлердің терезесін

жүреді жел ысқырып.

Көк аспан да жойыпты от тынысын,

қоңыр бұлттар жөңкілген соқтығысып,

балалар жүр кірбіңсіз көңілменен

шапқылап доп қуысып.

1970»

Күйеуіне ашуланған әйел

«Не деген оңбаған ең!

Мен ашудан булығып зорға келем.

өзің, өзің осындай бола тұрып,

не мейірім күтесің сонда менен?

Алса деуші ем барша жұрт сенен үлгі,

білсемші мен мұнша азап шегерімді…

қыңырайып қисайсаң сен, әйтеуір,

жасатасың қалайда дегеніңді.

Шыңыраудай шаң басқан елсіздегі

жанарымды қайғының жеңсін желі.

Енді сені көрмеймін, бітті. Болды.

өле қалар деп пе едің сенсіз мені?

Сүйіп тұрып, азап қой күрсінсе кім!

Біле тұра мендегі шыншыл сенім

жараланып қаларын сәл нәрседен –

бүйткен қыңыр мінезің құрсын сенің!

Мені осыншама батырып құса-мұңға,

сен де қатал жандарға ұсадың ба…

Кіріп келсең, әйтеуір, оңдырмаймын!

Қалмасам тек тұншығып… құшағыңда!

1974»

Күйзелу

«Көңіл-күйде тыншу жоқ:

әлденені аңсай ма, жабыға ма,

өрт кешкендей тынысым тарыла ма,

әлде дауыл тілеген теңіз сынды

бір бұрқаныс сәттерді сағына ма...

Жүргенім-ай

жаным бір жай таба алмай,

жалтаңдаймын көп сырды айта да алмай.

Мазасыз бір күйдемін. Жанымдағы

жалын оты шаршатты қайта жанбай.

Кайда кеткен сәттерім дауылдаған,

тымырсықта күн кешу ауыр маған!

Бей-жай күндер, бойкүйез тіршіліктен

жіңішкерген жүйкені сан улағам.

Қайда менің бейкүнә сағым далам,

сағым далам, кезім жоқ сағынбаған!

Дүниенің барлығын пәк сезінген

қайда армандай күндерім жалындаған?!

Бұл мазасыз көңілдің

міне, отырмын таба алмай бүгін де емін

содан жанды күйзелтіп түңілгенім.