Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Күн санаймын,

күйзелгенім—көзімде тұнса қайғым.

Жылжымайды сағат та.

Сен кеткелі

жүзі ауғандай бір емес, біршама айдың.

Жабығамын.

Сенсіз қалай бұл күйден арыламын?

Асып-тасып қалайын алғаш рет

көріскендей, тез келші, ақ лағым.»

«Көктем келді жамылып арай нұрын,

шаттықтарға толғандай маңай бүгін.

Жауқазынға оранған жұмыр Жерге

көкжиектен қызықтап қарайды Күн.

Жер сезгендей тыныштық, таң айбынын,

көшіп жатыр көзінен талайғы мұң.

Менің елім бұл күні сән құрады:

жүгіргенде қыз қылық тау бұлағы,

тербеледі тіл қатып тал, құрағы;

зулап алға даланың арғымағы,

дүбірінен қалалар жаңғырады.

Найзағалы түндердің сәбиіндей

көктем таңы қызарып албырады.

Көңіл-құлын бұлқынып шың-асқарға,

шақырғандай алау ма, шырақ- шам ба...

Байқоңырдан самғаған корабльдер

ғарышқа емес, ұқсайды қыр асқанға.

Шолпан жақтан базарлық күтетіндей

көгершіндер жол тосып жүр аспанда.

Сен де жырмен әлемге жар сал, ақын,

қос бәйгеге шабыттың тарпаң атын!

ұқсын әлем Адамзат құдыретін,

ынтымақты күндердің әр сағатын.

Жырла бейбіт елімнің көгіндегі

әділет пен бостандық салтанатын!

1967 «

«Көктемім келді,

салтанат шамын жақты арман,

шашылды шапақ ақ таңнан,

ән шалқып абат бақтардан,

көңілдер бүгін қуаныштарын көл-көсір

жыр тасқынындай ақтарған.

Қытықтап жанды

самалы- саумал даламнан

сәуле-нұрлармен жаңарған,

таулардан аппақ қары ардан

шадыман шалқар шаттықтың исі аңқиды,

гимн ойнайды қара орман.

Күлімдеп Күн де

жанары тұнған жас үміт

алтын нұр болып шашылып,

самғайды бүгін аспан төріне асығып,

көк, қызыл шарлар еркелеп ойнақ салады

балапан бауыр ақша бұлттарға асылып.

Көктемім келді

еліме менің сағынып,

ару жер шықты бәйшешек гүлін тағынып,

еңбектің әні бұлақтай еркін ағылып,

салтанат сәтте құлпырып тұрды алаңдар

қызғалдақтарға малынып.

Жасампаз елім

салтанат шеру бастады,

шаттыққа тұнып орманы, белі, асқары;

туған елімнің ардагерлері, жастары

нық басып, әне, барады болашақтарға!

Бейбіт күн құшқан самала дидар ақ таңда

думанға толды Қазақстанның аспаны!

1975»

«Көңілім алабұртып саған аздап,

бір алау келе жатты жаңа маздап.

Әйтеуір құдай сақтап, қалдым-ау мен

өзіңе ғашық болып қала жаздап.

(Басқаны жазғырғанмен кезіңде жай,

сезбейсің торға түстің өзің қалай.

Жоқ жерде өрт шыққандай лап ететін

осы бір құдай атқыр сезімдер-ай!)

Сені де құшағына ап ""кесірлі"" үміт,

көзіңмен тұрдың мені шешіндіріп.

Сүйіктім қарап тұрған секілденді –

селк еттім сонда ғана есім кіріп.

Кешкің кеп сол бір сәттің отын бірге,

құмарлық есіңді алып отыр мүлде.

Әйтеуір аман қалдым. Білмеймін тек

мен бұған қуандым ба, өкіндім бе…

1973»

«Көңілің ауасындай тымық қырдың,

бәрін де ұғып тұрдым.

Жанарымнан от-ұшқын шашылғанмен,

жанымда тұнып тұр мұң—

сен мені ұмыт, құрбым.

Елтіме бар жаныңмен құлап маған,

сеземін—ұнап барам.

Тәкаббарлау өр болып көрінгенмен,

мен сәтте жылап қалам —

көңілім жыраққа алаң.

Албырт сезім көзіңнен ұшырды ұміт,

айта алмай мысың құрып...

жайраң қағып, жарқылдап күлгеніммен,

қайғы тұр ішімді үгіп —

айтқызбай түсін, жігіт.

1974»

«Көргенім сол өткендегі

біздің кешке келгеніңде.

Қимасымдай көптен бергі

жылы ұшырай бергенің не?..

Бір көргенге қарамастан,

кеттің тәтті елес беріп.

Осы біздер бала жастан

бірге ойнаған емес пе едік?

Күнде осылай жүрші бірге,