Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

сал сезімдерге атой салғанда отты ірең.

Асқақ жандарды шырқау шыңдарға самғатқан

сендер ме деймін қол жетпес сонау көкті мен!

Сендерді көрсем,

даланың дарқан жігіттері құшқан арулар

осындай ылғи деп білем!

1971»

«Келіп ем толып-тасып,

ұрмай-ақ жығып кеттің:

жігітпен қол ұстасып,

үйіңе кіріп кеттің.

О баста мені, жаным,

несіне үмітті еттің?..

Дел-сал боп есігіңде

тұрмасам, түңілмес ем.

Әзір ем кешіруге,

сен шығып: “Күнім!” — десең,

Әйтеуір, алдандың-ау

өткінші бір үнге сен...

Сейілмей тұман қайғым

сенделіп түн өткердім.

Есітіп тұрғандаймын

дүрсілін жүректердің.

Сездің ғой жүргенімді —

сен қалай дір етпедің?

Бір жағып, бір өшірдің

шамыңды, қас қылғандай.

Мен содан түгесілдім,

балтамен басқа ұрғандай.

Шынымен құшағыңды

сол итке аштың ба, алла-ай?!.»

Кларнет

«Қарайды гүлдер үлбіреп

майысып майда дірілден,

сағыныш әнін жыр-жүрек

төгеді мөлдір бір үнмен.

Сұлулық үшін жаралған

табиғатта да мұң бардай,

көзінен ұшып бал арман

пәктігін аңсап тұрғандай.

Сұлулық - жүрек, жанымда,

табиғат берген азық қып,

орайтын өртеп жалынға

жанымның көркі - нәзіктік.

Бұрқағы жиі заманда,

сезінбес Күннің ыстығын,

шашайын салқын ғаламға

жүректің сәуле-ұшқынын.

Қалдырғай (сонда мұңым кем)

табиғат-ана – құндағым

жүректен ескен үнім мен

жанымның нәзік нұрларын!..»

«Көгалды алаң. Сүт сәуле қырды басқан,

біз отырмыз жанардан арман ұшып.

Еленбейтін бұрынғы жұлдыз, аспан –

бәріне таңданысып.

Теңесем де өзіңді жасықтармен,

бір батылдық көруді аңсап едім.

Кеткім келген кісі боп асыққанмен,

жібермей қалса дедім.

Батылдық па күтпеген, жүрек пе ізгі

сені маған жіберген сүйікті етіп.

Менің балғын денемді дір еткізді

қолдарың тиіп кетіп.

Құшақтадың. Соны аңсап бір тынбап ем

(бір бұлқыныс басталды іште керім)

ашуланған кісі боп бұлқынғанмен,

құшақтай түссе дедім.

Адам деген бақыттан тұншығады, ә,

шырын сәтте бойында қан тасыған.

Біздер жаққа қарауға қымсына ма –

ай жатыр шалқасынан.

Қызыққандай біздерге дала мына,

бара жатты құбылып шалғын-кілем.

Сонда сенің тұп-тұнық жанарыңа

тұтқын боп қалдым білем…

1968»

«Көздеріңде

ақыл, ой, мұң тұнады,

адамдайсың қанбаған бір құмары.

Жаның жүдеп, дәрменсіз отырасың

маған қарай жүрегің бұлқығалы.

Мен біреуге жарқ етіп қарадым ба –

қызғанасың

жалт ойнап жанарыңда.

Менің такаббарлығым тұншықтырып

көмілесің амалсыз нала, мұңға.

Жүрегіңді өртейді зар ма, мұң ба –

қайғы әкелер қол жетпес арман ұлға.

Мен елік боп көзіңе көрінгелі

көріксіз боп кеткендей жан жарың да.

үміттенер мен жақтан естілмейді үн,

сезбей ме деп ой селін кештің кей күн.

Әйел сезбес сыр бар ма бұл жалғанда –

сезем бәрін. Білемін. Тек сүймеймін.

1976»

«Көк мөлдір көркем аспанға

моншақтан шашу шашқанда,

ақ ұлпа бұлттар қымсынып,

көкжиектерден қашқанда,

сүйеніп балғын жас талға

өрім қыз сырын ашқанда,

адамдар аппақ көңілмен

бақытын аңсап өмірден

бар әлем титтей кірбіңсіз

армандай мөлдір көрінген,

самала саумал шақтарда

жүректерден жыр төгілген

ілезде сөніп бар үміт,

тұманнан тыныс тарылып,

басталды соғыс дегенде

адамдар қалды аңырып.

Дөңбекшіп жатты дүние

қасірет бұлтын жамылып.»

«Көкетайым!

өзінді сағындым-ау.

Құлазыған көңілсіз шағым мынау.

Алатаудың басынан қыс келді ме —

бұрқан-талқан — көңілім. Жаным — қырау.