Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

алғашқы боп бір өзің қайғырасың.

Оп-оңай жеңіс бар ма, жарыс бар ма,

соғады кейде жарға ағысты арна.

Анамдай қуанасың,

қолым жетсе аз ғана табыстарға.

Жас толып кейде, қайта елтіп жанар,

жүргенде шуақ берер, серпінге алар

дүниеде біреу бары жақсы екен-ау

алдына еркін барар.

Алғашқы жыр-арманның мұнарасы,

ұмтылар саған елдің бұла жасы.

Сын жолда менің барлық жеңісімнің

өзіңсің жыр-анасы!

2

Тұрғанын жыр асуда бір шың дара

мақтан ғып білсін кәрі, білсін бала.

Самайды күннен-күнге шық шалады

жеңе алмай жылдар жүгін жүрсің бе, ана?

Даланың дала кезгі қызғалдағы,

өңіңе өмір шимай сызған ба әрі?

өрнегін нұр дидарға салды ма әлде

жіңішке қыз жолының құз-жарлары?

Көздерің мұнар тартқан.

Шақта балғын

нұрлы еді таңданардай тоқтап әркім.

Сызданған салқын қабақ, мұз көңілдер

ұшқынын жасқады ма от жанардың?

Тағдырдың төтеп беріп салмағына,

жас төктің, жеттің әсем таңға мына.

Біреулер өр тұлғаңды көрмей ме әлі

келмесең “мен бармын” деп алдырына?

Шат заман, байлық кешіп өрлесе елім,

жоқ сенде өзге бақыт, өзге сенім.

Жүйрік пе, жүлдегер ме -

сен келгенде ығыссын -

орының ылғи төрде сенің!

Халқыңның жетеледі сенім таңы,

қайыссаң, қайрат берді елің тағы,

Шарт емес қос-қос перзент өргізудің

ана деп ардақтаса ел ұрпағы.

өнердің құдіретіне табынса адам,

арнайды ғұмыр жолын, арын соған.

Халқымның ардағы деп

сыйлар ем мен даңқты, атақты да - бәрін саған.

Кешкенмен талай күйді халқың мына,

көгінде жыр тынды ма, ән тынды ма!

Жүрмейді саған кейбір заңдылықтар

өлмесең, өрлетпейтін даңқыңды да.

Халқымның ән-жырындай тылсым ағын

жасайды жүректерде сыршыл әнің.

өскен ел, өр ұрпақтар мақтан етер

қазақтың Мариямын - жыр шынарын!

3

Шалқы, қазақ даласы, шалқы бүгін!

Кетсін тағы әлемге даңқың, үнің!

Тойлап жатыр ер көңіл менің елім

өлең-шында дара өскен жалқы гүлін.

Бүгін біздің елде той, тамаша бір,

жарқырайды қала мен дала шамы,

мақтаншақ боп кеткен бе-ау жұрттың бәрі -

кимелейді көзге ілмей аласаны,

дүйім жүртқа өз үнін естіртем деп

ақын біткен мінбеге таласады.

Жанның бәрі мәз-мейрам, от реңі,

мейірімге толғандай көкірегі.

Бұл далада аласа, биіктер жоқ

бүгін бірдей: шың-құз бен шоқы, белі!

Қатесін де мойындап кейбіреулер:

“Бір білместік еттім”, - деп өкінеді.

Нұр көңілін ақынға төккен елім

төбемді бір жеткізді-ау көкке менің!

Бір-біріне қиылып қарайды жұрт

ұмытқандай бұрынғы өкпелерін.

Жазылғандай емі жоқ жан жарасы,

шайылғандай жүректің зар-наласы.

Мен байқаймын - бұл тойда шын ешкімнің

төр, босаға деп орын таңдамасы,

өйткені той иесі жалғыз емес,

той иесі - қазақтың бар баласы!

Шалқы, дала! Бәрін де ұмыт тойда!

Бәйге кайда, қыз қуар жігіт қайда?!

Арғымақты аңсаған бөбектер де

шапқыласын мініп ап шыбык-тайға!

.. .Тұманда да қол создың Айға дәйім,

бүгін жомарт жандарға бай маңайың!

өлең деген өлкеге ғашық еткен

сен жүргенде, мен қалай сайрамайын?!

Алтындарын ардақтар Отаны бар,

Апа, сенің өзіңнен айналайын!

1976»

«Замандасым,

Жұмыр жерге қарашы:

қасіреттен адамдар бас алды ма?

Қан жұтса да зұлымдар шашалды ма?

Біреулер мәз (ондайлар ашынған ба!)

арам ойын өзгеден асырғанға.

Тынады осы тартыстар қашан мына?

өзгелердің бақытын тартып алып,

залымдар жүр масайрап шалқып анық –

ар дегенің оларда жасанды ма?

Мен таңданам:

неге біреу біреуді сорлатады,

жазықсызды жығады орға тағы.

Ал сондайлар неге көп өрмекшідей?