Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

жанарымен бір жұтар талғам сұрап.

өрімдей қыз

махаббатқа, арманға, сенімге асық,

тілін кескен, “сөйлейді” тек ымдасып.

Ақша бетте ырсиған “жұлдыз” - таңба –

жауыздардың салғаны темір басып.

Жап-жас ана

от жанары ызасын шашады анық,

сосын үнсіз жылайды тасаланып.

Қос анарын темірмен күйдіргенде,

сәтте кеткен қудай боп шашы ағарып.

Селк етеді...

Сәбиі кеп сорғандай көкірегін.

Қай жақта жүр, құлыным, жетімегім…

Құлағында ұлының шыңғырғаны,

сосын: “Тоқтат, күшік!” деп зекіген үн.

Концлагерь.

Қан түсті күрең есік.

Жақындасаң ажалдың лебі есіп...

Әлі сөніп бітпеген үміт мұнда

қасіретпен, азаппен жүр егесіп.

Крематорий.

Отын да құтаймады,

қара жерге келген бұл жұт айғағы.

Адамдарды тірілей отқа жағу -

зұлымдардың ойыны, ұпайлары.

Темір пештер тізілген.

Сұсты бәрі.

ұшқын шашып өртенген ыстық әрі.

Адамдарды бір-бірлеп өртеп жатыр,

жанталасып біреулер күш қылады.

Дыбыстауға көбінің келмейді әлі.

Ал біреулер шыңғырып ышқынады.

Беттескенде ажалмен

кетеді екен жанардан жалын қашып –

үрей, қорқу, не мұнар сағым басып.

Жанталасын көргенде адамдардың

мәз болады фашистер дабырласып.

Майданда, ұрыстарда

оққа ұшқандар не деген бақытты еді!

Тұншықтырды қан сасып уақыт демі.

Адам адам болғалы жер үстінде

дәл осындай қайғы уын татып па еді?

Зұлымдықтың -

қан сормаса көңілі жайланбаған -

жанды қуыршағына айналды Адам.

О, адамзат! Осыны ұмыттың ба?

ұмыттың ба? Қалайша? Қайран қалам.

Кешірімсіз:

адал жанның өшірген үміт таңын,

еске алмасаң жауыздың қылықтарын;

бастан кешкен қайғы, ыза, қасіретті

түк те болмағандай-ақ ұмытқаның.

Бұл әлемде қасірет

жүргізіп тұр қаралы үстемдігін,

басымырақ қанқұйлы күштер бүгін.

Адалдарды жазықсыз жылатады,

зұлым жандар айлакер, іскер мығым.

Мейірімге жер үсті тапшы бүгін.

Кімге айтасың шындықтың ащы жырын...

Теңіздегі тамшыдай еленбейді

сенің адалдығың мен жақсылығың.

өртенуден дүние тыншымаған,

бейне құрап қойғандай мың сынадан:

быт-шыт болып кетердей тұр бүгін де,

қағыстырып, лақтырып бірді-бірге

жауыздар жүр. Қор болды-ау қыршын адам.

Жер де бүгін жамылды қаралы ірең,

қарашы сен жүректің жанарымен –

жұрттың бәрі жүрген жоқ мұңсыз аман.

үңілмесең,

сен көрмейсің ештеңе қас-қағымда -

тұр оранып дүние ақ сағымға:

секілді еді дәл кеше адал бәрі,

батпағандай күнәға жаралғалы,

түк те жоқтай жұмақтан басқа мұнда.

Ақ сағымды серпі сен, қорғалама,

шын өмірді көресің сонда ғана,

бұлтсыз емес көк деген аспаның да.

Мынау пештер...

ажал ғой тұнған бәрі,

қашан мынау өмірден жыр қалғалы

әділеттік, адамдық, бақыт жайлы;

ондай тура жолдардан уақыт тайды

жер бетінен адалдық ұрланғалы.

Солай.

өмір дегенің - айқас әлі.

Жақсылыққа жамандық жай шашады.

Біреу аңғалдығынан жала тартып,

біреу өліп, кейбіреу дара шалқып,

біреулердің жанады қайта шамы.

Бұл неліктен? Адамда сана кем бе?

Жоқ! Опасыз барында қара Жерде

әлі талай адамдар шайқасады.

Оған куә -

пеште мынау өртенген тірі халық.

Жауыз жұрттың қан-сөлін, сығып алып,

“Биялайға жақсы” деп кейбіреудің

жүр тірілей терісін сылып алып.

Адам, мынау шындықтан

жүрек шошып, дір етіп кетсе денең,

бұл азапты кек алмай кешпе дер ем.

Қасіреттер болады емделмейтін

уақытпенен, бақытпен -

ештеңемен.»

«Келе жатам

әрі мұңды, әрі асқақ – сезсең мені,

елемей еш пендені,

көлгісірген шуылдақ жұрттың бәрін

қойдай көріп жайылған тепсеңдегі.