Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Қалай олар ұйықтайды дөңбекшімей,

қалай тыныш атады сонда таңы?

Әлде ондайлар жұрдай ма адамдықтан,

сырты сұлу жауыз ба қамал жұтқан?

Неге сондай жандардың мол қатары?

Осы ойлардың бәріне бас қатырып,

ойлы жанар бейуақта жасқа тұнып

қасіретке жүкті Жер толғатады.

Толғатады.

Қашан да ол тыншымайды:

жауыздықтар денесін шымшылайды,

бір соғыстың қаны әлі кеппей жатып,

бөбек ойнап отырған беткейді атып

қанға жерік қорқаулар қыңсылайды.

Қайтсін олар өзгенің қайғы-мұңын,

қайта содан табады жайлы күнін,

ары алдында қынжылып ыршымайды.

Қызығамын міз бақпас арсыздарға:

талайларды жазықсыз малсын қанға,

түк көрмеген адамдай гүл шырайлы.

Бірақ, бірақ сенем мен:

түбі шындық қалмайды тасаланып,

әділ күннің сәулесін шашары анық.

Қан жұтқандар жүрмейді басып өктем!

Келеді, рас, ол Жеңіс қасіретпен,

құрбандықпен... талайдың шашы ағарып.

Жауап береді ол сұмдар ар алдында,

жанталасып өлерде қалар мұңға,

зұлымдықтың, барлығын жасап алып.

ұрпақтар! Есте сақта:

талайға әлі жауыздық дақ салады,

дақ салады гүлдерге бақшадағы.

Әлі талай адалдар сүрінеді,

бірақ түбі шындыққа жүгінеді,

көп болғанмен өмірдің жақшалары.

Ақиқаттан бәрі де бұлтармайды,

әділетті ешқашан құрта алмайды

зұлымдықтың көздеген жақ-садағы.

ұлы ерліктер уақыттан мұқалмайтын

қасіреттің өзінен басталады!

1974»

Исатайға

«Семсерді кекке суарып,

қолыңа жасыл ту алып,

қорлықпен жүрген халқыңа

азаттық іздеп шарқ ұра,

қара табан кедейдің

үстем қылсам деп мерейін,

балпаңдап жүрген мырзаның

құртуға басын мылжа ғып,

қанжарыңды қандап қайрадың.

Атырау- Жайық, Жем жерін,

Нарынның құмайт белдерін

жортуылменен шаң қылып,

жалаңаш жатып жай тұрған

байлардың қүнін тар қылып,

қылышпен сүздің қаймағын.

Қүдайдай көріп бай ұлын,

көрмеген бетін кайырып,

күйбеңмен өткен жалшының

өзіне өзін танытып,

көкірек, көзін аршыдың.

Жат қылып жардың құшағын,

тұлпарды түзге тұсадың.

Ел қамын ойлап толғанып,

қаһарлы бұлттай торланып,

халқыңа біткен қайратпен,

батырға біткен айбатпен,

қиқулап салдың ұрысты,

қаһарыңнан хандар сонда именді.

Қанағат болмай үйдегі

жайлы орын, қамсыз тыныштық,

мекенің болды кең далаң.

Шолжаңдап өскен шонжардың

“кәлимеге” тілін келтіріп,

“алтын” басын жер қылып,

кешегі момын халықтың

қайрат пен күшін таныттың,

Исатай сынды ер бабам!

1966»

«Іш тартпай,

кейде салқын қарап қалам

адамдай жаратпаған –

таңданба, қалқам, бұған,

сезіп, ұғып қарарсың әлі-ақ маған.

Көздерімнен

жалғыз қалған аққудың жанарындай

(жүрші тек таба қылмай!)

мұң аралас от ұшқын атқыласа,

солай болу тиістей қарағын жәй.

Мен де бір кез

күлгенмін, жарқылдағам,

қуаныш боп келетін әр күн маған –

екеу едік. Жоқтай-тын басқа бақыт,

айнала алтын ғалам.

Махаббаттың толқыны тұншықтырса,

ұмытады атағын, даңқын да адам.

Сосын… бір кеш… көз салып реңіне,

қорғасын боп балқыған жүрегіме

мұзды суды құйғандай салқындағам.

Солай, айнам.

Мүмкін, жұмбақ жандаймын саған анық.

Суыт, сұрғылт күндер де барады ағып.

өзгереді адамдар қалған кезде

сенімі жараланып.

1976 «

«Камералар.

Темір тор.

Қақпа жабық.

Тірі өліктер әр жерде жатты ағарып,

тірі деуге — тарамыс қу денелер,

өлі деуге — қимылдап жатқаны анық.

Жас сәби

жатыр әне көгеріп талмаусырап,

енді сөніп кетердей арман-шырақ.

Айтатұғын дәрмен жоқ, жалынышты