Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Сан әйелдерді құштым мен

бар жанымменен беріліп ұнатпағанмен

(салқындығыммен-ақ өзгеге ұнап қалам мен),

сол құшақтардан сені іздеп аласұрмасам,

біреулерінен мүмкін мен тұрақ табар да ем...

Әйелдің бәрін қанағат қылғызбай қойдың,

әйтпесе сенсіз өлсем де шыдап бағар ем.

Ешбір еркектен көрмеген

ынтықтығымды көрсең балқудан басың айналып,

жақсы көргеннен сонда сен жылап та алар ең.

Жанарыма тіктеп үңілсең,

күмәнсіз менің от-жалын жанымды ұғарың,

сонан соң сені сарғайтып сағындырарым...

өліп-өшкен өзіңе құштарлығыммен

жасанды бей-жайлығыңды сағым қыламын.

Сонда сен мені көз ілмей аялар едің,

мен болар едім мәңгілік жарың, жыр-әнің.

өзіңді ғана аңсаумен өтсін-ау десең,

асқақтығыңмен әрқашан жалындыр, жаным!

Осынау еркек басыммен жер басып жүрсем,

әйтеуір сені қайтсем де табындырамын!

1972»

Жоқтау

«немесе жесірдің зары

Стамбул маңындағы зиратты аралай жүріп әлсіз жылаған әйел үнін естідім. Жанымдағы Мырза Әли оның сөздерін былайша түсіндірді:

Шынымен жоқсың ба енді, арайлым-ай,

жалғыз ой маза бермей қамайды ұдай:

өзіңсіз, сенің ыстық құшағыңыз

мен енді жүре аламын қалай бұлай?

Айт-дағы, жүре аламын қалай, жаным,

өте ме сенсіз сонда сан айларым?

Дайындап дастарқанды, отыра алмай

сен келіп қала ма деп қарайладым.

Еңсемді бара жатыр басып қайғым,

мені енді жұбата алар жасытпай кім?

Сен келіп қалар-ау деп жанталасып

үйге де бұрынғыдай асықпаймын.

Сарқылып біткені ме арман-селім,

айырар күш барына нанбаушы едім.

Асылым, жанарыңмен аялаған

қылығың көз алдымда қалды-ау сенің...

Қуатым, бойға қайрат-күш алғаным,

мен енді кімді аймалап құшам, жаным?

Аққу ем, қос қанатым қыркылды да,

қансырап талпындым да, ұша алмадым.

Аялап жүрсің бе екен мені ескеріп

жуымай, жүресің тек елес беріп.

Сен неге жалғыз кеттің, бірімізсіз

біріміз жүре алмайтын емес пе едік?

Сен ең ғой жаңа туған тұңғыш айым,

мен сорлы сенсіз енді кімге ұсайын?

Аңсадым, аяулым-ау, тым болмаса

түсімде келші армансыз бір құшайын.

1973»

«Жүрегім — гүл

сәулелі таңды құшқан.

Бұл күндері шалқар бір теңіздеймін.

Көп жандардың ішінен, әр бұрыштан

шыға келмес пе екен деп сені іздеймін.

Сені іздеймін,

(мен шағала, сен әлде шалқармысың?)

еш нәрсеге жанарым тұрақтамай.

Сенің мынау байқатпай тартар күшің

мені ылғи да осылай шыдатпағай.

Шыдатпағай,

шыр айналып ұшатын шағаладай.

Шашырасын бақыттың нұры өңімнен.

Сен жүргенде шалқиды дала қалай,

көрмегендей өгейлік бұл өмірден.

Бұл өмірден

өтейін сені іздеумен,

шыбын құрлы көрінбей белес-белі.

Қазір менің дауылды теңіз кеудем

сені көрмей тыншитын емес, тегі.»

«Жүрек - жаз. Нұрлы өңдерде бақыттылық,

қалғандай шыр айналып, уақыт тұрып.

Дүние өң бе, түс пе — біле алмайды,

әйтеуір жатыр дала жақұт тұнып.

Қос ғашық көкшіл сағым шатырдағы

бақытын сыйғыза алмайды ақылға әлі.

Кенеттен тыныштыққа атой салып,

шаңдатқан тұяқ даусы жақындады.

Қыз сілкіп шала өрілген қос бұрымды,

әйтеуір бір сұмдықты тосты мұңды.

Торы төбел қаңтарулы тұрған күйі

қайшылап қос құлағын, осқырынды.

Жігіт те орнынан тұрды атылып,

жатты тек демін алмай жылға тынып.

Түстері суық қандай, қуғыншы ма,

япыр-ау, кетер ме екен шын қапы ғып?

Қуғыншы... Қайдан өзі мұнша халық,

істеді-ау ерте кетпей бір шалалық.

Қызы үшін қатыгез бай кешер мүмкін,

алдына жігіт мойнын ұсынса барып.

Қалайша тез жетті екен жорықтасып,

бұл жерден болатын-ды қоныс қашық.

Әйтеуір, ақ сезімге тапсырдық деп,