Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Жылдар өтті зуылдап қыранша ағып,

сан жанарға қайғылы тұман салып.

Сонау күнгі алау жүз келінінің

кетті түгел самайын қырау шалып.

Жылдар өтті. Ол бірақ оралмады.

Қыран кайтып ұяға қона алмады.

Шашы ағарған қос әйел күтеді оны,

үміт оты сөнбеген оларда әлі…»

«Күтіп алдым тағы да. Бір келемін.

Айтқың келді бірдеңе— үндемедің.

Қимай әлде ұялып жүрсің білем,

өңің тура көнерген түрсіз кілем.

Аямашы. Ашып айт. Еңіремен.

Сүйіспеші, оны ойлап, меніменен.

Көңіліме қарама, мүсіркеме,

сезіміңнің онан да күшін теңе:

Оған деген сезімнің күші басым

болса, менен несіне қысыласың?

Қызғанайын, мейлі мен жынданайын,

тек көңілді алдаумен ұрлама, айым.»

Қазақстан

«Тыңда, шалқар дүние, тыңда, аспаным,

әлемдегі сан тілді жылдастарым!

Даңққа өрлеп, шуақты шыңға асқаным —

шырқайды асқақ Ерліктің жыр-дастанын

мен туған ел—сәулетті

Қазақстан!

Жұлдызды сәт құшқанда шалқы, далам!

Шалқы, далам, бас исін даңқыңа адам!

Тауы—заңғар, кеңдігі—жарты ғалам,

жер шарының көгілдір картасында

Шолпаны жарқыраған

мен өскен ел-дәулетті Қазақстан!

Шаңырағы шыңдармен тайталасып,

тастағанда түндігін айқара ашып,

сығалайды Күн менен Ай таласып,

еркіндіктің бесігі—бақытты отау

күнге өрлеген қанатты Қазақстан!

Оймен серпіп ғасырдың мұзды ызғарын

дана ұлдары тыңдатқан жұлдызға әнін,

ойлап елдің түнде де, күндіз қамын,

мерейі үшін халықтың кезген талай

қиындықтың шатқалды шың-қүздарын.

Мейіріммен аялап, шыңға өрлетіп,

мақтан еткен талантты ұл-қыздарын,

қырандардың тұғыры - Қазақстан!

Екпінімен еңбектің жарысқан ән,

құлақ түріп даңқына алыс ғалам.

Достық туы желбіреп қырмандарда,

даламызда сан тағдыр—табысты адам.

Перзенттері күлімдеп қол ұстасып,

болашаққа алаңсыз қарыштаған

ғасырларда ғұмыры—Қазақстан!

1971»

Қазақтың бір қызы бар кәмшат деген...

(поэма)

***

«Арбай ма дүниенің сыр-тұманы -

жүрегім тыншымайды, бұлқынады.

Шабыттың шідерін мен босатайын

арындап ағызшы бір, жыр пырағы!

Уақыттың тырнағы - жез, қатал демі -

болмысым болатындай жат ермегі.

Емдейін жан дертімді жусанымен

далама құйындатып апар мені!

Кетті ме баурап өзге бұлақтағы үн -

жанымнан, жыр-арғымақ, жырақтадың.

Түбінде келер-ау деп,

сені күткен

үміттің алтын туын құлатпадым.

Сан ащы тұңғиыққа батқанымда,

шер-жусан, кермек оймен баптадым ба -

десем де, орал маған,

жылқы жырым,

бір рет шын жүректен шаттануға!

Бір ел бар бұл жалғанда маған керім,

тосатын талықсысам самал желін;

ақпаны — еске салып бабам кегін,

аптабы — аймалаған анам демін.

Ол — мынау қасиетті Далам менің,

күн көрік жамалды елім, самалды елім.

Сүртілсе глобустан жалғыз нүктем,

тарылар шығар тауым, барар жерім.

Тұғырым — сұңқарлы елім, тұлпарлы елім,

тұлпармен құйғытып бір шырқар ма едім!

Қашаннан дала-сынды шексіздікке

әйтеуір жан-дүнием іңкәр менің.

Түндерде ұйықтап жатып шошынамын:

тұрғандай алдымда бір тосын ағын,

сол мені шырылдатып шым батырып,

жалғаннан жоғалардай сосын әнім.

Сан күдік шырмағанда ойымды әр күн,

арманым алыс тартып, қоюлар мұң.

Тарихтың түкпірінен есітем сонда

сартылын бабам соққан сойылдардың.

Жарқ етіп сонда өмірдің ай-жанары,

жанымды үміт-сәуле аймалады;

көзімнің жауын алып

ел шетінде

бабамның жарқ-жұрқ еткен найзалары.

Татумен кермек дәмін түрлі азаптың,

туса деп ұрпағыма бір ғажап күн,

қызғыштай жерін қорып, шарқ ұрмаған

тарихта күні бар ма бұл қазақтың?!