Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

нәр алған дауылпаздық рухтардан.

Жылжымай жалғандықтың қой тастары,

әділет қашан Жерде айқасқалы...

Шындықтың мінбесіне шығып бүгін

даланың Кәмшат қызы ой тастады.

Жер - бесік, Адам - сәби, Күн - анамыз,

Күн-ана мейірімімен қуанамыз.

ашанда Жер-бесіктен - жыр-бесіктен

жақсы мен жаман жайлы туады аңыз.

Торласа әлемді бұлт өрт өріліп,

өшеді жаяушамдай өркен-үміт.

Бесіктей бауы үзілген

тұңғиыққа

құндақ-Жер кетер сонда төңкеріліп.

Тірліктің қойса адамзат нұрын бөгеп,

қырқылар қара жерде ғұмыр кенет.

Қызыл сөз — дәнсіз собық. Қызыл жерге

нан керек, жүректегі діріл керек...

...Қара бұлт құрсауласа Жер-бесікті,

ақиқат аласұрып сең кешіпті.

“Бозторғай қой үстіне жұмыртқалар”

кезді іздеп даладағы ел көшіпті.

Дән егіп, бала өсіріп, от жағыпты

(жауығып келгенді, рас, оққа жықты),

қарттарын қадірлепті қыз баладай,

аталық сөзге сосын тоқталыпты.

Даланың жаппаса да төсін егін,

жарасым іздеп өткен көшіп елім.

Ол бірақ тойған жерге тамыр жайып

бөспепті: “Отаным,— деп,— осы менің!”

Даламен тағдыр демін бір татуға

бел буып, шұбырыпты қырқа, құмда.

Көшпепті бірақ жаттың жайлауына

даласы айналса да қу тақырға.

Сол болмыс, қасиетті арқалаған

ұрпағын медеу етер марқа далам.

өз мәні, өз әнімен туған жердің

тауы асқақ, таңы нұрлы, шалқары аман.

ұрпақтың арымен жер таң шырайлы,

ойымен, өрісімен халқы да әйгі.

Төгілген тамшы тері ұл-қызының

жұлдыз боп даласында жарқырайды.

Сіңіріп туған жердің нәр асылын,

ән-жырын, намысы мен нала, сырын,

көтеріп бара жатыр Кәмшаттары

тағдырын, тауқыметін Даласының!

1982»

Қазақтың дәстүрлері

« Қазақтың әдеті көп дәстүрі мен,

мен-дағы оның бәрін жақсы білем.

Ата-ана қартайғанда бел бүгіліп,

құрметтеп сыйлайды оны ел жүгініп.

Тәтті дәм, асыл деген киімдері –

қарттікі әр қазақтың үйіндегі.

Ерте-кеш қонақ келсін шақырусыз,

жатырқап сұрамаймыз: ""Заты кімсіз?""

Тік тұрып жасымыз да, кәріміз де,

тосамыз үйдегі бар дәмімізді.

Қыз өсіп, сүйсе жасты қиядағы,

үйге ертіп әкелуге ұялады.

Бір ғажап – ұл-қыз біздің елде керім

қадірлеп құрметтейді жеңгелерін.

Жас келін үй билемес тізгінді алып,

ал сосын тым бауырмал біздің халық.

Қазақтың жас-кәрісі өле-өлгенше

самарқау тұра алмайды өнер десе.

Білмесең, таны,

достым, жақын барып,

шетінен қазақ деген ақын халық.

Даламыз жазық болса қанша біздің,

сондай кең пейіліміз де баршамыздың.

1965»

«Қанша жыл содан бері зырлап ағып,

өзендей жүйткіді алға жылғаланып.

Куәсі - көзбен көрген біздер ғана

атқанын таңның қалай құмда ағарып.

Бұл күнде, қарап тұрсаң, өзгерді ғой,

өрледі, өркендеді мұнда халық.

өткенді ұмыт қылмай, шүкір, жастар

кітап қып жазад дейді тыңдап алып.

Баяғы құлазыған даланы ашық

барады зәулім үйлі қала басып.

Еділ мен Жайықтың да толқындары

бірге ағып жатыр бүгін араласып.

Болар зат көп екен ғой болғанынан,

кәрілік келіп қалған соң қамығам.

Сусыған құм Нарынның етегіне

өзен де жасап алды қолдарынан.

Болар ма адам мұнша құдіретті,

байларға мал бағудың күні кетті.

Кешегі шөл даланы орман қылып,

нелер бір біз көрмеген гүлін екті.

Баяғы айлық жолға бүгін кетіп,

жетесің арып-ашпай, іңірлетіп.

Киік пен қоян жортқан боз далаға

темір жол тартып қойды дүбірлетіп.

Жастарым, заманың шат, үнің де асқақ, алдыңда сендер

шығар шыңың да асқақ.

Әңгімем бітпепті ғой, кәрілік-ай,

кетемін бірін айтып, бірін тастап.

Бар біздің ауылда бір асыл адам,