Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Қартаймай жүрсін қарттарым

«Ақ үміттердей ақ мамық

арбайды, қолға тұрмайды.

Көңілдер бүгін шаттанып,

аңсайды бақыт-жыл жайлы.

Жыл жайлы

соңғы нүктеге

жетелер адам біткенді.

Сонда да мынау жұрт неге

желпініп Жылды күтті енді?

Күткен-ді көктем құсындай,

сенім мен бақыт таңдарын.

Көзімнен бұлбұл ұшырмай

үмітті мен де жалғадым.

Мұң табы жатса күлкімде –

сан қатерлерден шаршағам.

Армандап жүріп,

бұл күнге

жете алмай кетті қанша адам.

Сонда да тірлік жалғасып,

қадайды жанар жас қарға.

Табысып Жерде сан ғашық,

шашуын төкті Аспан да.

Мейірімдермен, үмітпен

жалынсын дала-құндағым,

тазартып жерді күдіктен,

келе бер, Жаңа жылдарым!

Қартаймай жүрсін қарттарым,

көгерсін кірсіз көңілдер,

елемей тірлік ақпанын,

жасара берсін өмір-Жер!

1975»

«Қартаяды ақындар да.

Тағдыр – тезге көнбейтін хақың бар ма!

Самайын қырау шалып,

бұрқанғанда бойында бұлаң шабыт,

сезімімен жиырманың жыр-ән салып,

белестерден зымырап құланша ағып,

отырады балаша басын иіп

арлы мен батылдарға.

әмденер шырайға тұнған рең

(қартаймас тек пенделер мұңдары кем,

ойлы жандар малынбас нұрға кілең),

құлшынып, аласұрып,

әділетті қорғайды дара шығып,

оймен матап жүректі таң асырып,

ақындар қартаяды,

нұрлы жүзден ақиқат әр таяры...

Мәңгі жас боп қалар тек жырларымен.

1973»

«Қойғандай мен біреудің басын жарып,

сен маған қарамашы ашуланып.

Онысыз да сенің асқақ мінезіңнен

қаламын көрген сайын жасып, налып.

Біраздан екеуміздің арамызда

бір сырдың бары рас қой, жасырмалық.

Ол сырым — саған ессіз ғашықтығым,

мүмкін, сен жиіркенетін жасықтығым.

өзгеге жайраң қағып, мені көрсең,

бұлыңғыр тартатындай ашық күнің.

Алмаған кегің бардай көзқарасың

біреудің аялаған жасытты ұлын.

Сондағы жазығым не? Түсінбедім.

Құрыса, сыйласпастай кісің бе едім?

Бір жылы қарағаның арман еді,

сен бірақ көз қиығын түсірмедің

(білмеймін, неге, неге түсінбедің?).

Мен жүрмін бойым дел-сал, ішімде мұң.

Тәкаббар жаның әлде қалай ма екен

алдыңда біреулердің “кішіргенін”.

Көрмеймін енді деп-ақ қатуланам,

жетпей жүр бірақ соған күшім менің.»

«Қоңырқай бұлт тас түйіп қас-қабағын,

тұмшалады аспанның жақсы ажарын.

Көп жыламас адамның көз жасындай

төгіп жатыр шелектеп тасқа зарын.

Бұл қалпында түрі жоқ күш сынатар:

найзағайы шындықтай сұсты, қатал;

қараланған жаламен адал жандай

жанарынан ызаның ұшқыны атар.

Сорғалатып жүректің жасын жақұт,

әйнекті ұрып барады тасырлатып.

Мен отырмын бөлмеде тұншыққандай

таза ауаға шыға алмай, басым қатып.

Жүгіруге еркіндеп жасыл жайға

жер лайсаң. Көңілсіз осындайда.

Қолшатырға бүрсеңдеп тығыласың,

бұлты тарап, мына күн ашылмай ма…

Қара жаңбыр әлі де құйып тұр-ау,

аттай алмай отырған сиық мынау.

""Әрі тәтті, әрі ащы жыр жаз"", - дейсің,

не жазылар мұндайда, сүйіктім-ау…

1977»

«Қос жүректің

бір соққан лүпілінен,

махаббаттың армандай жыр тілінен,

ләззаттың таңдардай

нұр түнінен

жаратылған

жемісі гүл-жанымның

сезімімнің, шашылмас сырларымның,

қалампырдай иісінен құндағыңның

жаным жасыл бүр атып жасарамын,

сен келдің де,

басқаны тасаладың.

Ғұмырлымын,

мен енді мәңгілікпін –

мәңгілікке жалғасқан

жас Анамын!»

«Қосылған сағынысып

жүректерде тыншу жоқ алып-ұшып.

Дүниенің бәрі ұмыт. Елжіреуден

денелер жанып, ысып.

Көңілдер алабұртып,