Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

сүрінер сақтанбаған.

Теңіз асау тулайды тасып күнде,

кейде тынып, толқынын шашып бірде.

Әзіл. Күлкі. Жағалау. Боз денелер

қақталған ашық күнге.

1976»

Литавра

«өмір — айдын

сәттері кем ақтымық,

қарсы ағыстар қақтығып,

арғымақ жал ақ толқындар алысып,

бірін-бірі тұңғиыққа лақтырып,

жартастарды құшақтайды аптығып.

өмір — шырқау,

найза шыңдар өр кеуде,

ғұмыры өтер желкемде,

жалаң төсін ашып тастап найзағайлы семсерге,

жалғыз қорғап жалғыз, асқақ тірлігін,

қалар бүгін, ертең де.

өмір — ырғақ,

нәзік әуен, асқақ үн,

айдын, дала, аспан – үн!

Ғұмыры жоқ ырғақтардан басқаның!

Ей, адамзат, бас әуенге, қос әнге,

шырқат биік тіршіліктің дастанын!

өмір — ырғақ, әуеніне ермесең,

тірлігің — тұл, тас — жаның!

Ғұмыры жоқ ырғақтардан басқаның!»

«Майдан. Алаң.

үскірік ұйытқып соғып айналадан

барады дірдектетіп от денені,

бірақ одан бір жалын өктем еді

(мен де онымен өзімді қайрап алам) -

елге деген махаббат жүректерде

айбынды еді оқтан да, тілектен де.

Мұндайда ер ме кек жүзін қайрамаған!

Арулар сүйілмеген,

сыланып та үлгермей үйінде кең,

жары аймалар ақ төсін жер тілгілеп,

еңбектейді ызадан елтіп жүрек,

жаудың оғын нәзіктеу иінменен

тоқтатты да құлады, дым көрместен,

дүниеге қош деп те үлгерместен...

Бос сөз екен өлуді киын деген.

Гүрсілдеп құлақ тұнып,

бір-біріне ажалды лақтырып

жүрді адамдар ойланбай қанға батып,

жауап берер бір кезде таңдар атып

білмей өкінетінін жылап тұрып,

ар алдында әр ісін сұрақ қылып.

Бүгін соғыс. Айнала азап толған.

Төбешікке қырғынмен азат болған

ту қадады карт солдат жылап тұрып.

Қанша қырғын.

Жер қақалды жас қанын тамсап ұлдың…

Әрбір үйдің ардағы шаттығы алда

шала жансар көміліп жатты қарда,

үзілді албырт арманы бал шағыңның,

от жылдардың ұл-қызы, қыршын кілең,

кешкенім жоқ сен көрген бұл сынды мен.

Сенің қайғың - жанымда қалса бір мұң.

Болса егер мақтанышым -

ол өзіңнің ерлігің, тап намысын

қорғау үшін қиратып дұшпандарын,

жас арманды құрбан қып құшқан жалын.

Ел сенімін ер солай ақтады шын.

Қай далада сүйегі қалды екен деп,

сүйгенінің жүрегін зар мекендеп

“Келер ме,— деп күтеді-ау,— баққа құсым”.

Күту деген...

ол қайғы емес, үміт кой шүкір дер ем:

бірақ мен де азабын тартқам талай,

мынау аппақ селеулер жапқан самай –

күткеніме қойылған үкім дер ем.

Сықыр шықса келді-ау деп тосып күнде,

елеңдеумен көз ілмей шошып түнде

талықсыған жүрегім, бүкіл денем...

Қарт солдат барады алға,

көміліп жатыр, міне, дала қарға.

Басталған таң алдында жорық демде,

сүрініп жүре алмайсың өліктерге...

Соғыс түнге, күндізге қараған ба.

Жатты солдат алдында ыңыранған,

жұтып жатыр аппақ кар жылы қаннан,

адам бейне оққа ұшқан қара қарға.

Жүрегі сыздады ма

қалтырап кетті таңның ызғарына,

шала жансар жігітке үңілді де,

шырамытқан секілді түрін, міне...

Тани кетті! Денесі мұздады да

жалғыз ұлдың өлігін тасалауға

еңбектеді күш жоқтай басар алға.

Қалай тастар өренін сызға мына...

Қан толып жанарына

(кек қайнаса көзден жас тамады ма)

ұмтылды алға кегі үшін жалғызының,

енді қара жер көрген бар қызығын.

Жүрек ұйтқып тығылды тамағына,

тістенді де жау жаққа боратты оғын,

шешіп тастап ызадан шолақ тонын,

елемеді қолдағы жараны да.

ұрыс сәл басылғанда,

жоқтарды ойлап жолдастар ашынғанда,

ол отырды, жалғызын көме алмады,

жүрек жылап, өксиді соған жаны,

көрсетпеді бірақ та жасын жанға.