Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Көңілі жүдеу адамдар кекшілдеу ғой –

ақыл айта көрмеші данасынып.

Кейбіреу күндеседі,

біреулері балайды гүлге сені.

Бар бақытты бір өзі жиып алып,

басы айналмай қалай бұл жүр деседі.

Түсініксіз оларға (айыптаман)

жүректің де сендегі мұң кешері.

Білмейді құлап талай

жүргенімді өмірде сынаққа бай.

Білмейді олар жылаған сәттерімді

келсе еді деп арманым жырақтамай.

…Мен тілеймін, аяулым, қатал тағдыр

сені менше ешқашан жылатпағай.

1974

Менің екі жауым бар:

мәңгілік достаспайтын,

қимастықпен жыласып қоштаспайтын,

кіріп келсе, жанарым мұң оранған

қуаныштан жарқ етіп от шашпайтын.

ол — адамдар шындыққа жүгінбейтін,

көлгірсіп күлімдейтін;

өзі істеген жауыздық, зұлымдықтан

қайғы шегіп ішінен түңілмейтін.

Екіншісі — досымды жамандаған,

өсектерін өрбітіп сан арнадан

жүретіндер — қас жауым. Соларға мен

қаным талай қайнаған, алаңдағам.

өтірік пен жала көп аяқ бассаң,

ал жақсылық жағына сараң ғалам.

Білем, ғұмыр мәңгі емес, қысқа мүлдем...

кешірмеген, жауласқан тұстарым кем...

Бірақ маған тіл табу мүмкін емес

осы екі дұшпаныммен.

1974»

«Мен келіп түр едім

сіздің үйдің жанына тағы.

Ішпей, маспын.

Жалғыз білерім —

жүрегі құрғыр жалын атады.

Отыра кеттім дірілдеп тізем,

аймалап тұрды сені сол жігіт.

Енді мен қалай күнімді өткізем

оралар деген өшті соңғы үміт.

Сезімім мұнша алданар деп пе ем,

желге ұшып менің гүлім бүр атқан.

О, өмір-ай, алдамшы ең неткен,

кеше күлдіріп, бүгін жылатқан.»

«Мен кеттім оралмасқа буып белді,

маңдайдан сылып тастап суық терді,

алқынып кеп отырдым оңаша үйде,

бөтелке коньякпен жуып шерді.

Ызадан булығамын жарылардай,

менменшіл сиқыр күйден арыла алмай,

назданып еркелесең, елжіреген

сәттердің жүрегімде табы қалмай.

Мен үшін аспан бүгін құлағандай

қызығып енді бізге сығалар ма ай?..

Әлде сен өкпе-ашудың бәрін сарқып,

мені іздеп келермісің, шыдай алмай?..

Білмеймін неге күттім. Келер дедім,

әйтеуір, есік жаққа елеңдедім.

Білмеймін саған қарай тартқан күшті

қуатым бар ма, жоқ па жеңер менің...»

«Мен қайтсем екен?

Мынау денем өртеніп, барады ысып.

Кетсем бе әлде сандалып арақ ішіп?..

Менен гөрі бақытты-ау әркімдердің

ит аяғын жалаған қара күшік.

Сенсіз өмір өмір ме? Құрысын бәрі!

өлген артық мұнан да дала құшып.

Әлде сенің ызаңнан

қыз біткеннің барлығын қорласам ба?

Шашсамба екен өмірді оңға-солға?

Бақ -құсымды басқадан іздесем бе,

бағыма сен бұлбұл боп қонбасаң да.

Біреулерге бір күндік бақыт болып,

біреулерге қайғы боп орнасам ба?

Мынау қырсық дүние басар ма екен

қисық кеткен аярын оңға сонда?..

Быт-шыт болды-ау

сонау менің ләззатты ай, күндерім.

Қайтсем енді басылар қайғым менің.

Астан-кестен етейін дауыл күндей

бұл тірліктің топас бір жай дүрмегін.

Болмаса, бір таңданар іс қылайын,

сонда анау жігіттен айныр ма едің?

Сонда маған о баста өліп-өшкен

оралар ма көңілің?

Әй, білмедім...»

«Мен қорықпаймын

сұсты тұлғаларыңнан, асқарларым,

жанартаулардан лапылдап шашқан жалын.

Көңіл-сұңқар емес пе - келеді ылғи

асқарлардан да әрі асып аспандағым.

өршіп қайта жаныма от алмасам,

мен әйтеуір құздардан жасқанбадым.

Сезем - талай жанардан пас парларын.

Тарлау жолда тайғанақ тастар барын.

Шырқау деген шыңдардан құлау емес,

жасыма тек,

жас құсым - жақсы арманым!

Шырқау шыңның жолында

дариялар бар бұрқанып аласұрған,

жан шошырдай сұстанған қара сұр маң.