Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Мөлдір өзен.

Жап-жасыл жаға. Талдар...

Адамдар-ау, шын барлап қарасандар,

мынау таңда жаңа леп, жаңа сән бар!

Маған қарап күлімдеп қол бұлғайды

бейтаныс балақандар...

Күн төгеді

тау, далаға мейірім—құтты нұрын,

қол ұстасып адамзат шықты бүгін

ескертуге есерлеу мына әлемге

бірліктің мықтылығын.

1967»

«Мынау жігіт алмаған құны бардай

неге сонша сен жаққа телміреді?

Іш жағымда аш қасқыр ұлығандай,

дүрсілдейді жүрегім, сезді нені?

Бар-жоғымда ісі жоқ мына менің,

саған қарап сөйлейді көзін алмай.

Асықпадың сен-дағы, тұра бердің,

әңгімешіл жан еді өзі қандай.

Сыртқа шықтым. Сенделдім.

Күлкі, бақыт

өткінші екен. Көктемгі сағым—бәрі.

өшім қалған кісідей бұрқыратып,

сигаретті тауыстым жанымдағы.

Бір шықтыңдар бір кезде. Лапылдадым.

Қозғалуға бойымда күшім қалмай.

Жылдам басып жаныма жақындадың,

мені жаңа көргендей, қысылғандай.

Тіл қатпадық.

Бермедім сұрақ та мен,

айтар сөзді жүрекке қамалаппын.

Иықтасып келеміз.

Бірақ менен

мәңгілікке алыстап бара жаттың.»

« Мынау қолым, басым мынау,

жүрегімде – тосын әнім;

жүзім күңгірт, шашым қырау,

неде болса, осы барым.

Көзбен көрем, үйренемін,

ол да менің бір ардағым.

Бар ма, жоқ па ми дегенің,

соны бірақ біле алмадым.

Дидарымда – кемел көрік,

табиғаттың сыйы бұл да.

Тіршіліктің келем көріп

қызығын да, қиынын да.

өмір биік, терең әрі –

тыным таппай сар желемін.

Бірақ ұқпай келем әлі –

қай жерімде жан дегенің?

Башпайда ма, білекте ме –

қайдан тапты сәтті жайды?

Алқынады жүрек неге,

тамыр неге шапқылайды?

Елтімеуші ем әрнеге онша,

жанды іздеймін, сабырлы едім.

Сүйіктім-ау, дәу болса,

сенде шығар жаным менің?!

1984 «

«Налып келдің соншалық, тұнжырадың

өсегімен біреулердің.

Мен де өзіңмен қосыла қынжыламын,

мұндайда жүдеулеумін.

Қабағыңнан –

менен артып жан ұққан ба! –

іздеймін күлкі таңын.

Табынарым – сен бұлай жабыққанда

мен кімді пір тұтамын…

Жақсылықтың бәрінен түңілмеші

бір-екі жаман үшін.

Қайғы қылдың, жаным-ау, мұның несін

болмаса жалаң ісің?!

Түңілер сәт шындықтан өтер кейде,

өшетін үміт, сенім…

Бірақ өмір шарт мінез. Көтермейді

күйректігін жігіттердің!

1967»

«Не болып кетті дүние!

Айрылғаным ба сенен мен?!

Дүние быт-шыт. Жүрегім дал-дұл келем мен.

Сен болсаң, жаным, отырсың жат бір құшақта.

Көзіммен көрдім.

Әйтпесе, жұртқа сенер ме ем.

Тек мендік деуші ем гүл ернің.

өзгені шындай сүйді ме ол балқып, елжіреп?

Жарылып кетпей, қалай-ақ тұрсың сен, жүрек?!

Орадың ба сен өзгені мендік білекпен,

оған да айттың ба: “Арманым бүгін келді!” —

деп?

Сол үйдің сыртын таң атқанша мен шарладым,

самайда шашым селдіреп

(оны тек мені келемеш қылған жел білед).

Қалшылдап тұрдым

қаңтардағы аяз қысқандай,

бойымды билер денемде титтей күш қалмай.

Көз алдымда да, көңілімде де — жалғыз сен,

дүниенің бәрі дұшпандай.

...Есігіңді әлде соқсам ба солқылдатып мен,

тұрсам ба сосын оған да, саған тіс жармай?..

Қайтермін енді...

Тумайды басқа көгімде менің сендей Күн.

өзіңсіз мен бір тартылыссыз қалған Жердеймін.

өмірдей сиқыр сезімдер барда жалғанда,

тірліктің қатал заңдарынан өтер көнбей кім?

Есалаң болдым. үмітке алданған мен сорлы

дәл менше соның сүйетініне әлі сенбеймін.»

«Нұр төгіп самала күн,

алау түске боялып бар алабым,

жұмақ орнап қалғандай жерде бүгін,

ән салып тұр дүние – қара, жаным!

Аспанда бұлт арылып,