Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Ожар жандардың қанқүйлы қылықтарынан

жылай ма екенсің түндерде ғана,

әлем алдында қымсынып?..

Амалың құрып,

өз қолыңды өзің кесе алмай,

сәріден сонсын жатасың ба екен

қайғысыз жандай тағы да

қайратыңды жиып құлшынып?

Сеземін сенің нәзік жаныңды

қаншалық жаралайтынын

мезгілсіз сынған бір шыбық.

...Тегінде,сені күрсінтіп қойған ләззатты тымық түндерде

қуанышы мен қайғысы бірдей мазасыз мынау тіршілік.

1971»

«Екеу-ақпыз. Отырмыз тіл қатыспай.

Сен Күншығыс, мен бейне Күнбатыстай.

Бұл үнсіздік қанша күн өмір сүрмек,

жүруші ек қой қайғы да, мұң да құшпай.

Неге-неге осынша алыстадық,

өліп-өшкен жүректі жаныштадық.

Сен отырсың жігіттік өрлігіңмен

иілуге алдымда намыстанып.

Менде ме деп бар кінә, мұңға баттым,

құптамаппын бас иіп, тыңдамаппын.

Көтергендей аспанды мен де отырмын

нәзік жыныстығымды бұлдап-ақ тым.

Қойшы, жаным, пайда не бұдан ұтқан,

жүдеу тартты дүние, құлазып маң.

Біз екеуміз “сыймаймыз”, несіне онда

татулықты күтеміз мына жұрттан…

1967»

«Елемей нұрын да айдын,

көңілім жабығулы.

Көз тігіп қырындаймын

бетке алып ауылыңды.

Жарқылдап жүруші едім

достармен қалжыңдасып.

Көрдім де бүгін сенің

жүзіңді, қалдым жасып.

Әзілдеп кұрбы қызды

тұрғанда келіп қалдың.

Сендегі нұрлы жүзді

мұң шалды, сезіп қалдым.

Болмайтып түрің бұлай,

аңырып қала бардым.

Мен жаққа бұрынғыдай

күлімдеп қарамадың.

Болды деп бұның неден,

жүрегім дал-дұл, көкем.

Әлде... сен шыныңменен

қызғанып қалдың ба екен!?.»

«Елесің қуантардай,

сен жайлы ой кешемін.

өзіңе дым айта алмай,

құрбыңмен сөйлесемін.

Қолыңды алам да мен,

қысуға қысыламын.

Гүлімді саған деген

мен оған ұсынамын.

Ол маған жақын жан ба –

қам жейді алаңдап-ақ.

Киноға шақырғанда,

айтамын соған қарап.

(Қатады басым содан

ойлаумен күнде сені.

Ал менің досым саған

оп-оңай тілдеседі!)

Сені ойша серік қылып,

әр таңды атырамын.

Сені іздеп келіп тұрып,

құрбыңды шақырамын.

Ісін қып ақымақтың,

жүргем жоқ құр желікпен.

Құрбыңа батыл-ақпын,

жаным-ау, бұл неліктен?..»

«Елестеп таныс денең,

есті алды күндей мүсін.

Жүрсең де алыс менен,

соны сен білмеймісің?

Тартпайды үйге қарай,

көңіл де алаң бүгін.

Түстім бұл күйге қалай,—

өзіңсіз қараң күнім.

Ойлайтын ермегім — сен,

ешқайда шықпадым да.

Неге ерте келмедің сен,

жайымды ұқпадың ба?

Шаршатты қанша мың ой

өзіңсіз кездерімде.

Сені ылғи аңсадым ғой,

айтшы, сен сезбедің бе?..»

Ескерткіш

«Меңдекеш Сатыбалдиевке

Сенің албырт ғұмырың өтті жанып,

зулап келе жатыр ең топты жарып.

Тіл қатпайсың, жарқылдап тұрмайсың сен,

қаншама рет келсек те шоқ гүл алып.

Аға керек, біреуге әке керек,

жарың әлі қайғыға батады ерек.

Тым болмаса сол гүлге бір қарасаң,

машиналап күн сайын әкелер ек.

өкіндірдің еліңді ерте кетіп.

Біз қамықсақ тірлікте келте-кетік —

“Біздің қарлығаштар!”—деп шашымыздан

сипайтұғын сен жоқсың еркелетіп.

Сен жүргенде сезбеуші ек

жанашырлық дегеннің құнын бұлай:

мына жұртқа бәрібір — жығыл, мұңай.

Асып-тасып, менмендеп бара жатсақ,

ұрсып алар сен жоқсың бұрынғыдай.

Қайғы жұтып досың жүр

іштей жоқтап, жүректің жасын бөгеп,

жан ғой ол да өзіңдей асыл, бөлек.

Ол көрінсе, жалт қарап сені іздейміз

келе жатқан жоқ па екен қасында деп...

Кетті ме әлде бұл өмір қиындалып —

болмашының бәріне күйіп-жанып,