Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

бұлыңғыр күнгі көңілсіз күңгірт екінді.

Сезбей-ақ күннің шуақ сәулесін, жұпар самалды не түнгі,

өмір кешетін сонда да мәз боп өкінбей

ойсыз байғұстар секілді…

Жанымда жүрші

көңілімнің арай рауандап атқан таңы боп,

кіршік шалмаған менің әжемнің ары боп.

Күйдіре түссін өзімшіл мына жүректі

сендегі сөнбес жалын от.

Әйтеуір осы тірлік дегеннің мен үшін

өзіңсіз ешбір мәні жоқ.

1968»

«Жанымдасың.

Рақатқа батасың жаңа балқып,

жанарыңда бақыт тұр дара қалқып.

Қалмағандай басыңда мысқал мұңың,

шыға алмаған талайғы құштарлығың

күн сайын барады артып.

Жалындасын,

алау сезім сендегі тұрсын жанып,

шьн сезімнен қашпалық, қымсынбалық

(әйел соны қалайды—ойлағын сен):

алып ұшсын жүрегің, қайда жүрсең,

қашан маған жеткенше дүрсіл қағып.

Жанымдасың.

Көңілің өр, жүзіңе нұр жалатып,

арман болған адамды шын қаратып

алғаныңа масаңсың. Қалай демен.

Бақыт та ортак біздерде. Алайда мен

кейде неге қаламын мұңға батып?..

Менің нәзік жаныма күнде үңілген

болсаң, сезсең күйімді —кірбіңім кем.

Бақытты ете алмайсың дер ем ашық:

егер асқақ тұрмасаң менен асып

болмысыңмен, ойыңмен, тірлігіңмен.

Жаныма ерер бір адам керек қой деп,

ондайға түк жүгінбен.

1974»

«Жанымды менің сілкілеп,

сүйіктім кетті басқамен.

Кездескен сайын бір түлеп,

гүлім деп құшақ ашқан ем.

Күңгірт күндерде нұр берген

айым да сен ең, аспан ең.

Сыр бермеген боп жүргенмен,

булығып жатам жасқа мен.

Жастық боп жатқа білегің,

шырақ боп түнде маздадың.

Соны ойлап сыздап жүрегім,

жынданып кете жаздадым.

Тосылды-ау жатқа гүл ерін,

өзіңді соған Күн еттің.

Мен сорлы жүрмін бір емін

таба алмай сендік жүректің.»

«Жаңбырлы аспан түнеріп өңі мүлде,

күн көрмеген секілді өмірінде.

Жапырағы сезімдей ұшқан қайың

қабырғасы әзір тұр сөгілуге.

Дала бозаң, қалғандай ұйып қаны,

өзен, көл де, орман да — тұйық, бәрі.

Шықпайтындай енді күн

жер мен аспан

тұнжырайды салбырап иықтары.

Сарқылғандай бейуақыт ақында да ән,

келмейтіндей іңкәрлық жат ұрлаған.

Мұңымыз бен күйіміз егіз үндей —

осы кезгі табиғат жақын маған.

Енді осылай тұнжырап тұра ма алап,

ашылмай ма

көңіл мен мына қабақ?

Мүмкін емес мәңгілік бұлт қалуы,

күн-мейірім аймалап шығар әлі-ақ!

1983»

Жаралған деп жат үшін

«Бабам қазақ қашаннан бала сүйген,

мұрагерім болса деп мақсат қылып.

ұл дауысы шыққанда қараша үйден,

атан сойып той қылған, ат шаптырып.

Сүйіншіге ұл туса бермегі көп,

әзер болса астында аты қалған.

Қыз туғанда “қырсықтың келгені!” деп,

қырын қарап еркегі жатып алған.

Иығына елінің мұңын артып,

ұл алардай дұшпаннан бүтін кекті.

Қанша қызы болса да, ұлын айтып:

“Жалғыз бар ғой, құдайға шүкір!”… - депті.

Із қалғандай артында өшпейтұғын,

ұлы болса армансыз жүреді екен.

ұл туғанын қашан да көксейтіні –

ұлды еліне қамқор деп біле ме екен.

Қайран бабам өтіпті шер-күдіктің

емін іздеп баладан жаны жалын,

Білсе еді ғой ел қорғар ер жігіттің

сол аруға күні ертең табынарын!

1962»

«Жас келіншек

жас тұнып жанарында,

қара түнде көміліп нала-мұңға,

(сонау сәттер елестеп көзді арбайды)

күбірлейді, ең ыстық сөзді арнайды:

қалмай бірі: “Жарығым!”, “Қарағым!” да...

Тарылтады тынысын түндер керең,

күндіз көппен жер басып жүргенменен.

Құс жастықты құшады күйеуінің

таныс исі сіңіп те үлгермеген.

Балғын дене балқымай, мұң қамаған,

бұл сезім ғой көңілді қылған алаң.