Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

біз де жүрміз жабықсақ, не қуансақ,

нысанаға өзіңнің үйіңді алып.

Бұны оқысаң егер сен,

“Әкет,— дер ең,— зар жырды құрау-сұрау!”

Бірақ мүмкін емес қой бұған шыдау.

...Жүректерде жырың жүр, өзің жүрсің,

тегі, осы сен өлмеген шығарсың-ау!»

«Жайдары еді жаз деген.

Хош иісті көгалға тұнып далам,

еркелете қарайтын күліп маған.

Ана құшақ сәби ғып жіберетін,

дарқан жүзден сонда мен мұң ұқпағам.

Рақатқа шомылтып,

жусан исі жанымды қытықтаған,

сал сезімді мен әрең мытып қалам.

Ақбөз үйдің іргесін түріп тастап,

мен даланың жұпарын жұтып бағам.

Қарашаның дауылы

жаз-дәуренге құтылмас құрық салды,

ала құйын ойрандап тымық таңды.

Шабындықта сарғайған күз қияғы

қатайған ба - жүрмейді сынып шалғы.

Түнек тұман түйдек кеп қырды құшып,

қара бұлттан кеткендей Күн де ығысып.

Жазғы күнге қош-қош деп мұңды жүзбен,

дала жатты көзінен бұлбұл ұшып.

Қаудырап тұр кешегі бұлаң құрақ,

қызыл гүлге салыпты қырау сызат.

Ақбоз үйдің маңайы құлазиды

қыз үзатқан ауылдай жыламсырап.

Бет қаратпай ысқырып қара суық,

бозаң тартып жатады дала сұлық.

Дарқандықтың барлығын жиып тастап,

қыс қамымен жүресің аласұрып.

1967»

« Жайқалып ек біз нәзік қыр гүліндей,

арман - серік, көңіл - пәк, мұңды білмей,

Күнді құшып қиялмен, Айды аралап,

жердегілер жанарға жүрді ілінбей.

Табиғаттан құйылған тамырына

қыр қызының қашан да ары — мұра,

алау көңіл шарпылды бозбаланың

деміне емес, соғыстың жалынына.

Аласұрып он жылап, он күлетін,

өрлігіңді өртейтін, көндіретін,

жар болудың бақыты бұйырмады,

денемізді көрді жер, көрді де түн.

Тал бесікті тербетіп жақұт таңда,

ақ үмітпен қарайтын уақытқа, алға,

жалғасындай бөбегің бауырыңда...

бұдан басқа әйелде бақыт бар ма?!

Арбалғанда өмірдей күміс үнге,

ойлай ма адам өлімді тірісінде!

өкініштер өртейді мұз денені

қалғаннан соң қамалып түн ішінде.

Рас, біздер ажалдан қорықпадық,

өмір үшін айқастық. Соны ұқ, халық!

Нәзік дене бұтадай дірілдеді

оқ астында түндерде тоңып, талып.

Біз де тірі қалуды армандадық,

шай құюды, жүруді шамдар жағып,

ашық аспан, Ай, Күнді қызықтауды...

енді бүгін біздегі арман - жарық.

Басталды да батыстан қара жорық,

ажал-орақ жөнеді адам орып.

Біз өмірден рақат сезінбедік

тым құрыса бір сәтке ана болып.

Ана біткен тірлікке қорек алған –

ұмтылмады аналап бөбек алдан.

Тірі адамдар, тыңдаңдар, ескеріңдер

тартыстардан осылай өледі арман. «

Жайлау таңы

«Таң-сұлу келініндей бұрынғының

ұстады нұрға малған шымылдығын,

көгілдір сахнадан дала әншісі

сайраса, қосылғандай сыбызғы мың.

Самалын жұтсаң, шіркін, қыр таңының,

кеткендей көкірегіңнен бұлт арылып.

Кеңпейіл жатыр менің дарқан далам,

төсіне қызыл-жасыл гүл тағынып.

Бұлақ жоқ сылдыраған күліп қашып,

тұп-тұнық мөлдірейді құдықта су.

Көк төбет көсіле сап жайбарақат

кеміріп жатыр, әне, жілік басын.

Бір сәтке жайлау алып жатты дәмін,

сүйемін мен осынау шақты керім

Көз ілді қой күзеткен шопан жігіт

жастанып келіншектің ақ білегін.

1967»

Жайлауға келгенде

«Көйлегім тарлау, шашым да қысқа, ағайын,

сезіп-ақ тұрмын, “ерсі” деп тұрсың талайың.

Тырнағым аздап қызылдау оның үстіне,

о, құдайдың азабы деген күшті де !

Біз өкше, сүйір — аяқта мынау кебісім,

сендерше бұ да тұрған жоқ онша келісіп.

Осының бәрін көңілге түйіп, тізіп кеп,

тұрсыңдар іштей: “Мынауың тұрған бұзық”-деп.

Жоқ, менің жаным —қазақтың жаны кіршіксіз,

бал қымыз қайда — әкелші, қалдық күнсіп біз.