Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Сол дүбірден өзгеріп түрленді елім,

жоталарды жусатып түрен-тістер,

қайыстырды белдерді, іргемді егін.

Байтақ жер жаңарғанда

жаңарған жер таңбасын салар жанға,

көз талдырып қарадым, біле алмадым –

нағыз батыр дала ма, адамдар ма?..

Тыңайған дала - бесік,

әлдилейді дәндерін,

самалы есіп,

аялайды жұлдызды батырларын,

тосып алдан жаңа күй, жаңа несіп.

Бидайлы құндағымда,

бақыт, байлық шалқиды қырда, құмда.

Көнбіс дала мақтан ғып жатыр бүгін

ер атанған қыздарын, ұлдарын да!

1969»

Даламен сырласу

«Дала, менің жеңешемдей

кетіпсің ғой құлпырып тым!

Маған пәлен демесең де,

жанарында нұр тұнып тұр.

Көктеменің күн шуағын

сағыныпсың, ұғып тұрмын.

үйде мен де тыншымадым –

құлпырдың да, қызықтырдың.

Тыным көрмей жыршы құс-ақ

саған арнап жаңаша әнін,

түріне тым тұрсың ұсап

әжем терген алашаның.

Тіршіліктің бәрі бүгін,

бәрі бүгін бір түледі.

Таулар ғана кәрілігін

сезінгендей күрсінеді.

Сілкінбеді, шөге берді,

қажыған ба өмір соғып?

Асқақ кейпі келе ме енді,

ойлағанмен көңіл солып...

Кәрі таудың құшағына

тұрақтамай бұлақ-қыздар

қарт жүрегін құса қылып

кетіп жатыр құлап құздан.

Қатпар шыңның мүжік басын

келемеш қып, қарашы әні,

жеткізбей жүр күліп қашып

жалаң аяқ бала сағым.

...Мен түнімен көз ілмедім,

көңілім де тыншымайды.

Бір бейтаныс сезім менің

жүрегімді шымшылайды...»

«Дарқан дала. Көлбеңдеп сағым қырдан,

жанарында от ойнап жалын нұрдан,

перзенттері жүреді дала десе,

еткісі кеп бойдағы барын құрбан.

Әйтеуір, бір мінез бар бұл далада

алды-артыңды ойлатпай табындырған.

Жігіттерін көрсең-ау –

арғымақ ат астында алшаңдаған,

тәуекелден алдына жан салмаған.

Адал ниет жандардың намысы үшін

бұйым емес от-жалын салсаң да оған.

Адамсынған жандарға асқақтығы –

“Құдай” өзі келсе де қарсы алмаған.

Шыбын құрлы оларға

дұшпанының ататын тас кесегі,

жауласса, оның хақ екен бас кесері!

Бір сенімін ақтасаң,

ғұмыр бойы

балап өтеді айнымас досқа сені.

Ел басына күн туса,

тоқтатпайды

оны жардың жас құшақ,

жас төсегі.

Отырмайды өлсе де,

жасқаншақтап жаныңның күйін бағып,

қарамайды жалтаңдап жиі ұрланып:

құшақтаса – табынып ару біткен

е демейді, кетсе де қиырға алып.

Бұл даланың от мінез жігіттері

сүйеді ылғи осылай күйіп-жанып!

1970»

Дауылдыаңсау

«Ақтымық.

Теңіз.

Маужырап дел-сал жас келіншектей жар құшқан,

қымсынып жатыр, тұншығып жатыр рахат пенен алғыстан...

Тәкаббар, тентек теңізге мынау таңданып кетіп барады

ақ шағалалар таңда ұшқан.

ұйқыда теңіз,

албырап жатыр қас арулардай құлпырып,

дүние-ай, қанша сұлулық деген, нәзіктік деген тұр тұнып!

Әншейіндегі арман боп жүрген аспан да бүгін қас қақпай

телміріп тұрды ынтығып.

Мен тұрдым сонда

алапат ойдың толқындарына мың батып,

көңілімде бір сәт қол жетпестерге жанымның күйін тыңдатып.

Қарсы ағыстарға құлашты сермеп кеттім мен,

қалғып кетпесем, бұл - бақыт!

Мезі боп кеттім тыншудан.

Аңсарым ауған ақ толқындардың арманы қалай тарқады,

тентектеу сенің мінезің қайда, шалқарым?!

Самарқау мына бей-жайлығыңды сенің серпуге

дауылы керек Арқаның!

Мен нәзіктеу болғанмен

бұйығы сенің әсемдігіңнен ләззәт ала алман,

тентектігің керек табыну үшін саған жан!

Қыз - толқындарың алысып жатса жалынан құшып асаудың,

парлатып жасын жанардан!

Сондай бір шақта

найзағай болып жарқ етіп өтсем төбеңнен,

о сонда менің бақыттылығымды көрер де ең!