Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Құдайды да көзіне көрсеткендей,

оны да бөлшектердей,

тәубаға келтіреді

жаныңды шошындырып.

Туған жердің

жаны пәк, арнасы құт,

мінезі қанға сіңіп,

дарынымен жас Дина

дараланған,

ескендей самал-арман,

сиқыр саз боп шақырған

алғаш үміт.

Кейде нәзік,

кейде асау –

шағыл-қылық

жан-күйіңді еріксіз бағындырып,

ғашық қылып,

жасартып,

сағындырып,

дүниені бір әсем күй басады,

төгілгенде теңіздей Дина сазы,

жайлайды жаныңды үміт.

2.

Болашақ ескерткіш

басында

Жазылмай жүрген жыр ма едің,

айтылмай кеткен сыр ма едің,

еске алып ерен күндерін,

күмбір күй кеуде жоқтай ма

сайрандап соғар қыр желін?

Табындырардай Күн демін,

тағдыры дара тұлға едің,

азаматындай ардақтап,

аялаушы еді-ау құмда елің!

Естігенде елтіп күнбе-күн,

жанымда толқыр жыр менің

табына бермес жүректің

табындыратын үндерін –

саусақтан шыққан сыңғырлап

сиқыр саздардың дүрмегін.

Сазды ырғақ қандай, үн қандай!

Жаныңда мұнар мұң қалмай,

бойыңды билеп бір екпін

құйынмен көшкен құмдардай,

жүректі кернеп күш-ағын

он алтыншы сонау жылдардай.

Құба құмдарды қақ жарған

тірлікпен мәңгі жалғанған

қырдағы қызыл қайыңдай

қасқайып күткен таңды алдан.

Толғандай күйге бар жалған

төгілген әсем әуенмен

ағындай күшті аңғарғам.

өмірде мұң да, сын да бар,

өткелдер менен жылға бар,

тұмандар көшіп, жел тынар

“Әсемдей” күй мен жыр қалар.

Таланттар туар шын алмас,

бағалай алмас, ұға алмас

дарыннан жырақ тұлғалар.

Мұнар ма, мөлдір сағым ба,

теңіз бе тылсым, жалын ба,

күйлердегі өршіл арынға

көңілде көктем көлбеңдеп,

тулайды жүрек, қаның да.

Дүниеге даңқың жатса өрлеп,

ұрпағың келер қастерлеп,

бас иіп сендей дарынға,

өмірмен мәңгі егіздей

күйлерің шалқыр теңіздей,

даналар берген әлемге

данышпан халқың барында!

1976»

«Дөңбекшідім. Күрсіндім –

Күрсіндірдің,

бітті-ау дедім тұз-дәмі қыршын күннің.

Айқайыңнан ес жидым.

Көзімді аштым,

Денем әлсіз. Бірақ мен мұңсыз күлдім.

Сенің үнің! О не еткен сазды үн еді!

Айықтырды сол әуен, жазды мені.

Бар әлемде –

жалғыз-ақ сол бір дауыс,

титтей тірлік - өмірден аз білері.

Жылағаның, күлгенің, түлегенің,

әр қимылың – қызығым, жүрек емім.

Менің жаным бақыттан талықсиды,

көкірегіме тигенде жібек ерін.

Сен келгелі шуақсыз таңым бар ма –

оранды әлем ақ сәуле – сағымдарға,

cенің титтей тірлігің қымбат енді

өмірімнен, өзімнен, жарымнан да!»

«Дүние сұлық.

Тыныштық құшқан шартарап,

бір сілкіністі күткендей ғалам

ішіне демін тарта қап.

Ойларға жүкті жұмыр Жер

жатыр

ай-күні толған күйінде

заманның барлық

ауыртпалығын жалғыздан-

жалғыз арқалап.

Тыныштықта да болады екен-ау

үрейіңді алар сұстылық:

соғардай қазір дүлей бір дауыл ышқынып.

Ақтарылардай қатал өмірдің

қатыгездігінен қалған ыза-кек

көкірегіңді кернеп шыға алмай жатқан қыстығып.

Шындықсыз жерде шыдай

алмайтын біздің ұрпақтар секілді

тұл бойларында жататын тылсым күш бұғып.

О, қайран ана— қара Жер!

Жатасың неге түндерде тынып,

қайғылы жандай күрсініп?

Егіліп іштен жылайтындайсың

жадырағанша Күн шығып_-

балғын жесірдей тәтті

күндері өзегін өртеп,

өксіктен

жастығын құшып зар илеп жатқан

көздің жасына тұншығып.

Әлде сен мынау перзенттеріңе өкпелісің бе

өзара

келіспей кейде таптағаны үшін

төсіңді тұрған гүл шығып?