Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Келдім ғой мұнда қарама, жеңге, аңырып

тезекке піскен таба нан иісін сағынып.

Мен жұртқа айтып “бесбармақты” да, мақтанам,

жеңеше, маған құйымшағыңды әкел сақтаған!

Домбыра бар ма? Берейін әсем ән салып,

қазақтың әнін тыңдайсыңдар ғой тамсанып.

“Қалада өстім, бәрі ерсі мұнда!” демеймін:

қол тимей жатса, сиыр да сауып берейін.

Құдықтан суды әкелем иін ағашпен,

көлбіреп қалса иығым, айтпан қараш деп.

Ақкөңіл жандар әзілге әсте қанса-шы,

адаймын десем, қалады мәз боп баршасы.

Ал енді қалай —алғашқы ойлар қашты ма?

Қалдыңдар сезбей тар көйлек, қысқа шашты да!

Жеңгейлерменен тату боп кеттім сыр ашып,

көрерсің: бұлар қалады ертең жыласып!

1968»

«Жақсы адамды қадірлеуге

көңіл жетпей, ой жетпей,

итереміз жанын жеуге,

толқын жеген көйлектей.

Қара жерге сыя алмастан,

бітіспейміз қан қылмай.

Өлтіріп ап, ұялмастан

жас төгеміз жаңбырдай.

Тіріде сап сан бүлікті,

өлгеннен соң жақтаған.

Ал осы бір заңдылықты

құртар заңың жоқ па, Адам?

1960 «

«Жанарым талды-ау менің

заңғар шыңдардың басына қарауменен

(көңілім, шырқап қалдың ба – жадаулау ең?!)

Сол биіктіктің көз жетпес ұшар басынан

лапылдап тұрған мен ылғи алау көрем.

Мен даланың қызы едім,

жазықтығында жатпайтын көз ілер қара

(жазира менің жанымның өзі де дала).

Асқар көрмеген мен шіркін биік дегенді

өлшеуші ем сонау аспанның өзімен ғана.

Биіктіктегі дауылдар

елестететін шығар-ау майдан сындарын

(мен де бір самғап көрсем бе – қайралсын жаным!)

Қайта келмейтін тұлғадай мынау жалғанға

қасқайып қалай тұрсыңдар, қайран шыңдарым!?

Ей, менің шырқау аспаным,

сұңғыла шыңнан өзің де бұлтармадың ба –

сүйгізіп жатсың шымылдық-бұлт ар жағында!

Мен білсем, сонау шыңдарға көзім жетпейтін

демігіп әрең жетеді-ау сұңқарларың да!

Мен төменде тұрсам да,

қияларға тігер жанарда мұң тұна қалмай

астан-кестен боп кеттім жыр құрағандай!

Тентектеу көңілім тынатын емес-ау енді

сонау заңғардың басынан бір құлап алмай!..

1970»

«Жанарың нұр ұшқынын қарады іркіп,

мен содан көрген сайын қалам үркіп,

Айтпай-ақ сезіп тұрмын:

бұл күндері

жүрсің ғой басқа адамға алабұртып.

Сонда да жүрек құрғыр саған ынтық.

Жүр сені бір жас сезім еліктіріп,

тулаған ту сезімге желік кіріп.

Мен саған бұрынғыдай келе алмаймын

кірбіңсіз ақтарылып, сеніп, күліп.

Тұрмайсың бұрынғыдай ашық, күліп

(мені де мысық етті пасық күдік ) ,

құлазып отырасың мені елемей,

сыр толы жанарыңды қашық тігіп.

Басқа адам кетті-ау, сірә, ғашық қылып.

Мен үнсіз телміремін саған талмай,

кір шалған көңіліңді жаңарта алмай .

...Мен енді іштей ғана өртенемін,

жана алмай жапырылған жанартаудай.

Барады мұнан басқа амал қалмай.»

«Жанашырлар – жақсы аға, жайсаңдарым,

Сендер барда асқақпын,

қайсар жаным.

Арқа таңып сендерге, алдарыңда

ерке басып жүруге тайсалмадым.

Сендер барда – үкілеп мінгендеймін

жел ілеспес даланың ай саңлағын.

Сендер бар деп еркінсіп бұлаңдаймын,

жұрт шалқалап қарайтын шынардаймын.

Сендер бар деп жасқанбай Жер басамын,

жанарымнан көшеді тұман-қайғым.

Сендер теңіз шалқыған.

Шағаласын

шарықтатпай көгінде тұрар ма айдын!

Сендерсіз бұл жалғанда

жоғалардай ізгілік, бүкіл мейірім,

Онда мен де көз түспес үтірдеймін.

Сендер айтқан жалғыз-ақ жақсы сөзден

жамау-жасқау көңілді бүтіндеймін.

Ал сендерден сәл салқын қабақ көрсем,

Іштей налып,

өзімді түтіп жеймін.

(Мен, әйтпесе, көк мылжың пенделердің

өсек-аяңдарына түкірмеймін).

Сендер барда