Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

өліп кетсе де отанын, халқын сатпаған,

ата жауын да алдынан өтпей атпаған.

Мен қыздарымды өсірдім

қызығып қарардай жат ғалам—

әсемдігін сөзге қосуға

ақындар да сөз таппаған.

Еркелетіп жүрер елі мен жұрты бар ғой деп,

әйтеуір, ұл мен қызымды беттен қақпағам.

О, менің асыл перзенттерімнің ұрпағы,

сендермен күліп, жылап та талай жатты анаң.

Мен қараймын күрсініп

ілестірмейтін желаяқ мынау жылдарға

(жеткізбей кетер — қаншама мейлің тырбаңда!).

Қимасымды талай қыршынынан қиып

көмді олар

дауыл таптаған құмды орға.

Жарқын жастығын жылдар ап қашқан

Қарияның жасаурап қалған жанарына қара —

мұң бар ма?!

Қайғыра алмасам, күрсіне алмасам, несіне

ана атанамын ұлағатты ұрпақ — ұлдарға?!

Қаншама ғасыр осынау талас тірлікте

дала көрмеген сын бар ма?!

Мен қараймын сүйсініп

қанатты жылдарға, келер күндерге самғаған,

жасартқан кәрі дүниені соның

жасампаздығына таңданам,

Тіршіліктің заңы тебірентпей коймайды

екен-ау

жалғасып жатса айтылмай қалған арман-ән!

Мені де жылдар жасартып кетіп барады,

думанды өмірдің дүбірінен шеттеп қалмағам.

Даласын, кәрі анасын сүйген бар балам

жасаудың бәрін жасартуға мені арнаған!

Мен сондықтан ұрпақтардың араларына

тынбайтын тірлік тынысы болып жалғанам.

1970»

Дала жайлы айтыс

«- Үйрене алар емеспін далаңа сенің:

отты жел, құмайт, елес-Күн – дара кешерім.

Ат міне шауып қорғаған бабаң елім деп

сол қалпы әлі сор, далаң...

ана-жерім деп,

жер бетіндегі жұмаққа балап едің кеп...

Балғын жаныма керек те сенім,

шақырмас онсыз қиял ғаламдар,

қиял ғаламдар – желөкпе сезім,

сезім болмаса ұямнан алар;

мақсаты тұл боп қиянда қалар

арман алдында ұяңдағандар;

батырлы даламен өзектес едім,

өзегін өзгеге қияр ма жанар –

азаматы боп көгертпес елін

Отанын, жерін сүйе алмағандар.

Бабамнан қалған далам, шағылым,

сендейге, мүмкүн, қарар гүл атпай.

Мен үшін – жояр жаңартса құның,

тек сол қалпымен маған жұмақтай!

1968»

Дала түні

«Жүрдім жалғыз көктеменің

жанға жайлы түнінде.

Салқын самал, өбкен едің

мені, дала гүлін де.

Сол бір гүлдер құлпырды да,

самал, оны тербеттің.

Жүрегіме жыр тұнды да,

гүлді аралап мен кеттім.

Дала түні тамаша ғой:

гүл бағындай бар маңың.

Қиял өрлеп, таласады ой,

елестейді арманың.

Қиялыма күбірледім,

гүл шоқтарын жинадым.

Жүректегі жырым менің –

дала, саған сыйларым.

1959 «

«Далада гүл жүдейді.

Есірік жел. Қараңғы түн де үрейлі.

Тентек бұлттар ойнақтап,

аспан төсін

семсермен тілгілейді.

Көк дүсірлеп, бұлқынған жаралы аңдай,

жаңбыр-жасы ызадан тама да алмай,

құрақ әлсіз сыңсиды, ардағынан

айрылған аналардай.

Жанарын жанға бұрмай

түнерді аспан, кірпігін таңға жұмбай.

Ашуланса, өш алар кемпірінен

қазақтың шалдарындай.

Таусылып түн шыдамы,

жанарында жасы тұр ыршығалы.

Жер,

шыңғырған жүректей жаңғырықсыз,

ызадан тұншығады.

Күн шықты жалқын қырдан

(Жер жайнады арылып салқын мұңнан!)

сенің махаббатыңдай

әлсіз мені

тірлікке талпындырған.

1977»

«Далам менің!

Сен жатырсың сусын ғып заман демін,

бусануда сол демнен жарау жерім,

толқынданып толықсып даламда егін!

өзгертіп ән-ырғағын,

дала жатыр ақтарып барын —нәрін,

солқылдатып сорғызып тамырларын,

дүниеге тосуда дәнін-нанын.

Талпынған таң ғұмырға

кең даланы уақыттар салды мұңға.

Бүгін дала шалқиды батыр жасап

кеудесінде жүргеннің барлығын да.

Тың жерлерім!