Сборник стихов Мукагали Макатаева / Мұқағали Мақатаев өлеңдер жинағы - Мукагали Макатаев / Мұқағали Мақатаев

Пай, пай, Өмір!

Өтесің-ау бір күні.

Тиясың-ау қуанышты күлкіні.

Өмір деген — бір жарқ еткен найзағай,

Өмір деген - көк аспанның күркірі.

Пай, пай, Өмір,

Өтесің-ау бір күні!

Болмағандай, жүрмегендей сенде біз,

Кетеміз-ау, әй, кетеміз... пендеміз.

Ұрпақтарға береміз де кезекті,

Біз кетеміз. Кету үшін келгеміз.

Өмір деген — бұйым емес қолдағы,

Өмір дейтін - ұлы бекет жолдағы.

Қаның кеуіп қаталаған кезінде

Сусынынды қандырсан бір болғаны.

Мына күн де, мына аспан да, дала анау,

Бәрі бізден, бәрі бізден қалады-ау!

Өмір дейтін — тағатсыз бір қозғалыс,

Өмір дейтін - өлемін деп қарамау.

АДАСҚАНДА

— Әлі жүріп келеміз бе, ей?

— Келеміз.

— Өстіп жүріп өлеміз бе, ей?

— Өлеміз...

Құзар тауда біз адасып келеміз,

Бір жылынып, бір суынып денеміз.

Бағыт-бағдар - барлығы да белгісіз,

Қап-қара түн, өзіңді өзің кергісіз.

Ат аяғын шалыс басса болғаны,

Құздан құлап, даяр жатқан көрді сүз.

Аспан мен тау қара кебін жамылып,

Үрей ұшты, құбыжықтар жабылып.

Біз келеміз, аңырып та жабығып,

Өлі, тірі аруақтарға табынып.

Аттарда да дәрмен қалмай барады,

Бір биіктен бір биікке сабылып.

Шүмектеп тұр жаздың тентек нөсері,

Жасын ойнап, жалт етеді, өшеді.

Кемсітсе де кеселі мен өсегі,

Қамсыз жүрген қайран күндер кешегі...

— Біздер әлі тіріміз бе, ей?

— Тіріміз.

Жөнсіз, босқа қырта бермей, жүрініз

— Мені ұнатпай келесін-ау, бастаушым,

Түсінбеймін, не болады күніміз?!

— Не болушы ед, қорқатұғын несі бар?

Өле кетсек, өлгендердің біріміз.

Корықпаныз, біз әзірге тіріміз!

АРМАНЫМ, ТІРІЛ, КӨЗ ІЛГЕН

Баяғы бала кезімде,

Әкем бе әлде өзім бе,

Әкелдік аппақ күшікті

Ашпаған әлі көзін де.

Өсірдім көңілін қалдырмай,

Мойнына қарғы салдырмай.

Әлжуаз аппақ күшігім

Ақ тазы болды қанжырдай.

Әжуа, мысқыл, әзілмен,

Қайтейін онда ұятты,

Ойнаймын аппақ тазыммен,

Ұялас күшік сияқты.

Қар жауды, міне, алғашқы,

Ақ тазым менің қар басты.

Түлкі ұстатып берем деп,

Үлкендер келіп жармасты.

Біріне-дағы бермегем,

(Қайсар едім ғой мен деген)

«Бере ғой» деген әжемнің

Тіліне-дағы көнбегем.

(Көрмей-ақ кетсін көрмеген!)

...Сол жылы қыста, ақпанда,

Күн батып бара жатқанда,

Ойынға мені шақырып,

Ақ мүсін тұрды ақ қарда.

—Жынданба! — дедім, — желөкпем,

Үйге қайт, енді кеш кірді,

Осы бір сәтте кенеттен

Мылтықтың даусы естілді.

Ақ тазым менін қаңқ етті,

Қаңқ етті-дағы жалп етті.

Миыма менің қан тепті,

Көзімнің оты жарқ етті,

Ақ қарға тазым қан төкті.

... Соноу бір бала кезімнен

Жауыздық барын сезінгем.

Мұң төгіп алғаш көзімнен,

Бәрінен сонда безінгем.

Келемін бірақ төзумен,

Айыра көрме сезімнен,

Арманым, тіріл, көз ілген!

БІЗДЕР ДЕГЕН

Бай өлкенің ойынан, тау-тасынан

Біздер де арамыз ғой бал тасыған.

Шырын құйып жатамыз жүректерге,

Шымшып алып гүлдердің арқасынан.

Біз деген гүл қуалап, нәр іздейміз,

Шөп қажап шегірткедей дән үзбейміз.

Алты айшылық жол басып, арып-ашып,

Адам деген патшаға дәрі іздейміз.

Балға қоса, біздіҢ де уымыз бар,

Ұғыңыздар,

Гүл алып шығыңыздар,

Жабыла кеп жармасқан маса ғұрлы

Жабыла кеп талайтын жынымыз бар.

Ұямыз бар біздің де - омартамыз,

Алмағайып бүлінсе сол ортамыз,

Басымызды бәйгеге тігеміз де,

Көзімізді біржола жоғалтамыз.