Сборник стихов Мукагали Макатаева / Мұқағали Мақатаев өлеңдер жинағы - Мукагали Макатаев / Мұқағали Мақатаев

Төмен қарай төскейден жүгіреді.

...Қай тұста еді, құдай-ау, қай манда еді?!

Маған құшақ сол жанның жайған жері?

Алғаш біздер ақ гүлін таптап кеткен,

Қай манда еді, жастықтың сайран-белі?!

Таулар да тұр, баяғы бұлақ та бар,

Өзің жоқсың, бірақ та сыр ақтарар.

Іздемей-ақ қояйын сол орынды,

Аттанам ғой ақыры, жылап қалар...

КҮЗГІ КЕШТЕ

Төңірекке тұрмын қарап,

Дымқыл сызды күзгі кеште.

Күн батарда қызыл жолақ

Әр нәрсе әкеп түсірді еске.

Күздің салқын күні батты,

Күрең тартты жер беті,

Тауларда өркеш бұлттар жатты,

Құдды қыстың келбеті.

Сол бұлттардың ызғарынан,

Түсіпті тауға жұқа қар.

Таудың шыңырау құздарынан,

Соққандай боп тұр зәрлі ызғар.

Күзгі кеште біраз тұрып,

Еске алдым сүйген жарымды.

Суреті келіп, сүйкімді қылық

Тербеді ұзақ жанымды.

АҚ ГҮЛ

Жаз болды. Көріктенді құлпырып жер,

Оранып көк көрпеге бар өңірлер.

Төсінде жер ананың толықсиды,

Сапсыз көп, сары, жасыл өсімдіктер.

Атқанда таң бозарып алтын арай,

Аралап өсімдікті жүрдім талай.

Ашығы сүттен аппақ жалғыз түп гүл,

Алдымнан болды пайда әлдеқалай.

Ақ гүлді қызықтым да алдым жұлып,

Орнаттым үйге әкеліп орнын құрып.

Бейне бір күнәсіз зат күлімдейді,

Тұрғандай жүрегімнің сырын ұғып.

Қараймын ақ гүліме күнде-күнде,

Көркінен айырылып кетті мүлде.

Ақ гүлім сарғыш тартып сала берді,

Мұңайып, назаланад әлдекімге.

ТҮНГІ ТАБИҒАТ

Іңірде тұрмын қарап ойға қалып,

Тәтті қиял тулайды жүрек жарып.

Ұйқтаған бар табиғат майда лебі,

Аймалап етіп жатты бетті шалып.

Ай қалқып, тұнық көкте жұлдыз да тұр,

Тау қалғып сақтағандай құпия сыр.

Шибұттың өзенімен үнін қосып,

Келеді жүрегіме бір тәтті жыр.

Тып-тыныш бар табиғат демін алып,

Тәтті бір ұйқыға енді төсек салып.

Өзені қос Шибұттың баяу ғана,

Жалығып үн шығарад талып-талып.

Толассыз соққан самал салқын леппен,

Өзеурей өліп-өшіп сүйді беттен.

Тамаша түннің тыныш табиғаты,

Еріксіз жүруіңе әуес еткен.

Әлдилеп түн бесігі тербетілген,

Ұйқының нұры ағып келбетінен.

Қалғытып адам мен аң, тау мен тасты,

Құпия сыр аштырмай жер бетінен.

Балбұл жанып сан жұлдыз, жымың қағып,

Түн көрпесін қуаттап тұрды бағып.

Жалықты ма, кім білсін, кейбір жұлдыз,

Бес минуттық із тастап кетті ағып.

Ай да батты, ақырғы иек қақты,

Рас түн қараңғылық енді жапты.

Қос Шибұттың не болды өзеніне?

Дамылсыз зар еңіреп жылап жатты.

Таң атуға таянып түрілді түн,

Естіледі ұйқыдан оянған үн.

Құлан иек таң атып алтын арай,

Шыға келді жарқ етіп, шашырап күн.

КӨҢІЛСІЗ КҮН

Күздің күні. Сұп-сұр бұлт,

Шытынып аспан тұнжырап.

Зәрлі боран тұрса ұлып,

Бар табиғат қыпжылад.

Боранмен бірге терезе

Үн шығарад сықырлап.

Қыс келді ме, немене,

Есік қағып: “Тұр-тұрлап!”

Жатып алды көсіліп,

Күннің көзін бұлт басып.

Суық боран есіріп,

Үрді де тұрды зәр шашып.

Қыс келді ме, япырмау!

Қарашы қардың ұшқынын!

Не ойлап тұрсың, батыр-ау,

Неге қашты ұсқының?

Терезеден қарайсың,

Қабағыңды түйініп.

Көзіңді неге қадайсың

Әлденеге күйініп?

Мұңаясың қарап тек,

Мұңайтқан сені немене?

Тоңдың ба әлде, інішек,

Суық тиіп денеңе?

Әлде, інішек, зарықтың ба?

Жағуға отын таба алмай.

Болмаса әбден жалықтың ба,

Су отынды жаға алмай?

Ешнәрсе жоқ тарынатын,