Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

тұрды алдымда қия құз, жол аршалы.

Тарттым сосын бетке алып бетпақтарды –

семсер жырдың қайда екен қорамсағы?!

Иә, Алла!

Ақты қорға,

армандарға бет алған сәтті қолда!

Намыс – ана денемді дуылдатып,

баба сөзі қамшыдай батты жонға.

Аруақтым нұсқаған Ақиқаттың

қиын-қыстау жолымен

тарттым онда!

1972"

"Ақбоз атты жолаушы

көрмеген боп көрсем де үңілмедім.

Маған қарап жеңешем жымыңдады,

қызарып күлімдедім.

""Құдық жаққа кетсемші…""

деген ойды қайталап жиі ішімнен,

өзің үйге кіргенде опынғам көп.

Көрінуге тырыстым үй-ішіне

елемей отырған боп.

Мен бірақта абдырап,

қолымдағы кестемнен жаңылдым ба,

қырық үзілді жіп деген құрып кеткір.

өз-өзімнен тынысым тарылды да,

ақыры шығып кеттім.

Мен сол күні өзгердім.

Әшейінде еркелеу, батылдау да ем…

Сезбеппін де сол күні түс ауғанын.

Дастарқанның шетіне отырғанмен,

шайымды іше алмадым.

Кетеріңде жеңешем,

атыңды ұстап мінгізді, бар қамың жеп.

Сыбырладың – ол маған сөзің дедім.

Аттандырып неге өзім салмадым деп,

сол түні көз ілмедім.

1970"

Ақтау түні

"Түн. Қала тұр.

Зәулім үйлері жанарын көктің жасырып,

заңғар таулардай етегі көктем, басы бұлт.

Теңіздің тылсым толқындарында түнгі оттар

қалады екен ақ маржандардай шашылып.

Асқақ қаланың сұлулығына сұқтана

сұлу ай көктен қарайды мынау үйлерге әрең асылып.

Қол созым жерде қолдарын саған тұр бұлғап,

күміс күлкілі-ару толқындар сырды ұрлап.

Ну ормандардай қалғиды сол сәт қас қағып,

желегі жасыл бұлғын бақ.

Сезімізге сел боп жатасың сонда көз ілмей,

терезелерді жанап өткенде толқындар сырғып сыңғырлап.

Көшелер тұнған желкілдеп тұрған жас шыбық

Кобзарь-ақынның көкірегінде кеткен жақсы үміт.

Жас қала тұр теңізге тосып кеудесін,

төбесін көктің көк күмбезімен бастырып,

барады ол асқақ болашақтарға қарыштап,

жастық пен достық, ұлылығынды мәңгі паш қылып!

Мұнараларда шамшырақ лаулап, жастықтың үні тынбастан,

ән қанатында қалықтайды екен түнгі аспан.

Адамның бәрі ақын боп кеткен бе-ау дейсің

болашақтармен сырласқан.

Дүние тұтас ән болып тербеп тұрғандай,

әр суреті - бір дастан.

Самғаса тынбай әлемді кернеп асқақ үн,

ән қанатында қалқыған шақта аспаным,

өмірге қайта ғашық боп кетеді екенсің

мың есе сүйіп туған жеріңнің жапырағын, әрбір тастарын.

Адамдар деген құдіретті күшке бас иіп сонда қастерлеп,

өлмейтін бір жыр келеді жазып тастағың!

1966

Жол

Қайқаң қағып қара жол көсіледі

мұнаралы қырларды асып.

Қызғалдақтар қалады тосып ерін,

жанарларында тұнғанда шық.

Кетпесін деп қара жер қақ бөлініп,

мынау жол құрсаулаған.

Қалып барады теңіз де шақ көрініп,

көкірегінде бұлт аунаған.

Нәзік гүлдер жаутаңдап дірілімен

ғашықтың сезіміндей.

Адамдардың думанды дүбірінен

дала жатыр көзі ілінбей.

Мен келемін: құштарлық - көкірегім,

сағыныш қанатында.

Көру үшін бүгінгі от реңін

бір кездегі “ала қырға”.

Қатар түзеп қыз кеуде мұнаралар,

өмірдің тынысындай,

ақын келсе кетпейді бүл арадан

көкірегінен жыр ұшырмай!

1966"

Алау

"мәңгілік отпен мұңдасу

Жүргенде кейде қалжырап,

түндерде ойларым тұншықтырғанда, сан жылап,

сенгендерімнен кеткенін көріп ар жырақ,

тауларым шөгіп,

мұз боп қатқандай бар бұлақ,

өзегімді өртеп өршеленгендей даламда от,

мен үшін мынау дүниенің бәрі караң боп

кетсе де ғажап: тынымсыз өмір бәз қалпы -

түндерден кейін нұр шашып жатты таң бірақ.