Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

"“Төгіп-төгіп жазбай ма ақын деген!

Терлеп-тепшіп қиналса, пақыр дер ем!” -—

Қызараңдап осылай, қылғынғаны,

кіріп-шықпай миына жырдың мәні.

Майлы ас сіңген таңдайға татыр ма өлең—

қайтсем ойын оятам, ақыл берем?

Тұрдым сонда шап етіп теріс келмей,

халық өспес ойсыздан келісті елдей —

қурар сусыз ағаштай жеміс бермей.

Құрбандықсыз келмейтін жеңістердей,

жазылса жыр ақынның қаныменен,

ескерткіштей сол ғана нағыз өлең!

1960 "

"Ажарлы біреу көрсең, “ғашықпын” деп,

соны бір қаратуға асықтың кеп.

Сеніммен ол жүрегін ұсынғанда,

таптадың, жан жігерін жасыттың бек.

Көрінген жүгірумен қарасынға

махаббат бал шырынын табасың ба!?

Кез келген көріктіге ұсынам деп,

жүрексіз өзің бір күн қаласың ба!..

"

Азаттықты аңсау

"Адамзаттың арманын ұғып бірден,

сенім құйып, үнінен үміт күлген,

сан халықты бір тудың аясына

бір әнмен біріктірген.

Жердің сәуле көзіндей нұры бүгін,

көркем қиял — кеудесі, тұғыры—Күн!

Өзімшілдеу әлемге ұғындырған

достықтың ұлылығын.

Тілім аман, тамырлы халқым аман,

елең етіп қарайды даңқыма маң.

Отаным бар жаныма мерей құйып,

жұлдызы жарқыраған.

Даламызды жат жандар торып, басып

жүрген күндер жырақта, жорық қашық.

Жорықтардың түрі өзге—-шығады енді

ұрпақтар қол ұстасып.

Зуласа алға уақыттың тарпаң аты,

Отанымның тарихтай әр сағаты.

Қарыштайды жаңғырып жер жүзінде

азаттық салтанаты!

1968"

Айқас

"Әженің әңгімесі

Жаз қандай шіркін біздің Нарын құмда!

Ойнақтап шығады ерке сағым қырға.

Күн күліп тау шағылға асылғанда,

қосардай әрбір сұлу таңын жырға.

Жыңғылдар — шыршалы орман

тұрған тұнып,

жиекте шуылдайды қырға ұмтылып.

Тарихтың талай сырын ішке түйіп,

мекен бұл жатқан қанша жылдан сұлық.

Шілдеде Күн жайлайды көгін күліп,

жаппайды көк аспанның өңін бұлт.

Жайланып отырасың сым-жүйкені

тыныштық теңізіне шомылдырып.

Нарынның күйзелдірген елін жорық,

қаңғыртты байлар жұртты жерін қорып .

өткен-ді бір оқиға. Дәл сол жылы

түсіп ем осы ауылға келін болып.

Нұрет бай тең келмейтін болыста жан,

мың-мыңдап жылқы мен қой ол ұстаған.

Қалдырған атасының мұрасындай

жайлауын Мұңайтпастың қоныстаған.

Ертемен бай ауылда бұл жұрт керім

білмедік неге мұнша дүрліккенін.

Ақ үйлер абыр-сабыр, әншейінде

ашатын сәске түсте түндіктерін.

- Бай қызы кетіпті ғой бүгін қашып!

- Не дейді, әй? Қыз емес пе еді

бұрын жасық?!

Жерошақ басындағы жалшы әйелдер

қояды үн шығармай сыбырласып.

Тап болды Нұрет сынды байға бір мұң,

О, Құдай, қызды бақпай, қайда жүрдің!

Бір түнде, амал қанша, бос қалыпты

қаңырап ақ отауы Айғанымның.

Бай отыр ашу кернеп, қашып төзім,

бұл кесел жанын қинап, жасытты өзін.

Бәйбіше үһлейді аласұрып,

ұшымен жаулығының басып көзін.

Ата-ана теңесе де балаға әлі,

қыз кетті, ел-жұртына қарамады.

Не істерге білмегендей, ақ боз үйге

бір кіріп, бір шығады ағалары.

Дейді әке: “Көмді-ау тірі мына мені”…

Қайтсін де, құлақтанбай тұра ма елі.

Ата-ана сүт кенжем деп әлпештеген

бес ұлдың ортасында шынар еді.

Көп болды қыз тағдырын ойланғалы,

қыз бірақ ерте дейтін той-қам жағы.

Қайтеміз, алабұртқан пәк жүректі

жиырма жас ұрлап алып қойған дағы!

Он жігіт атқа дереу кетті қонып,

бастады қыз ағасы Бекқұл оны.

Тал түсте бай қызына қолын салған,

япыр-ау, қандай жанның епті қолы?!

Көп екен көзбен көріп, білмеген де,

жау болды-ау қызды ауылға түн деген де.

Жалаңаш жатып ылғи жай тұратын