Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Жүрегімді менің жаншыған ауыр күдіктен

арылсам деген үмітпен

жаныңа келдім сенделіп ессіз жүріп мен,

үміткерлерім, мені осындай деп біліп пе ең?!

өзіңнен өзге мәңгілік нәрсе бар ма деп,

үзілгелі тұрған сенімімді менің жалға деп,

іздедім сенен үмітке ем.

От жанарлардан баяғы балғын нұр қашып,

алып еңсені мұң басып,

қажығандар мен бақытқа батқан шын ғашық

кетпейді мұнан көңілін баспай сырласып.

Мәңгілік оттан сыр ғой ол жатқан тұңғиық

алғандай сонда жүректеріне нұр қүйып:

байғұс та жүрген нан жеумен ғана шектеліп,

жігерсіздер де кектеніп,

кетіп жатады биіктерді аңсап қырды асып.

Ерлікке тұнып далиып жатқан қыр анау, көкірегінде мың алау...

Осыны көрген отты адамдарға қапыда... кешірімсіз ғой тұралау...

Қажыған бойға

жалыныңмен сенің қан жүріп,

оқ атқандарды дал қылып,

лапылдап жүрген сендегі мынау от сезім сене алмайтын да шығар-ау.

Жанарларды басып жүргенде бейуақ мұң-тұман, алдыңа келіп

жүректер талай бұлқыған,

Сөнбейтін сәуле — махаббат алған жұртынан,

өзіңді ойласам, айналам менің мұң-тұман.

ұрпағы мынау өлмес даңқыңды өрлетіп,

ерлігіменен дұшпан біткенді сорлы етіп,

самғайды көкке даладан ұшқан кіл қыран.

Сендегі мәңгі қасіреттен туған ерліктен

от алып мен де алаулап алға үмтылам!

1968"

Алмас қылыш

Немесе Мен Махамбетпен қалай кездестім

"Бірінші кездесу

Ей,

өнер қуған жарқыным,

өлең қуған жарқыным!

Балауса балғын шағың бұл,

айналаң тұнған сағым-нұр,

арманың – асқақ, жаның – гүл.

Қара халықтың қамы үшін

қорғауға елдің намысын

жалын жастығын ұрлатқан

түздерде жортып түн қатқан

бабаларыңның арманын,

ұрпағым болсаң, жалғағын!

Жүргенде халқың қан жылап,

жатқаның мынау

ұйқыға батып албырап,

бабаңның жері бал құрақ

жат табандарға тапталуда әлі

қалжырап.

Зұлымдықтардан қасірет шеккен халқыма

азаттық іздеп шарқ ұра

өмірден өттік Намыс пен

өрлікті ұрпақтарыма

мұра ету еді бар мұрат.

Отты үнің қайда,

өртті үнің қайда бұл шақта

қуат беретін ұрпаққа?

Кеудеңді соғып “ақынмын” дейсің -

сандырақ!

ұйқыңды аш, қане,

сөзіме менің сал құлақ.

Ақ найза жырды

қалғандай бүгін тот басып,

тұратын еді от шашып!

Ақынмын дейсің, аруағым атқыр мылжыңдар,

күйбең тірлікті жүрсіңдер жырлап,

оттасып.

“Сүйдім” деп зарлап жырлайтындарың сондағы –

өмірде тіпті жоқ ғашық.

Әлі де Жердің үстінде

қайғырып жүрген адам бар,

шындықты айта алмай қаймығып жүрген адам бар,

солардың бәрі заманға үкім айтар деп

есіргендерді алмас жырымен жайпар деп

өзіңе қарап алаңдар,

шын ақын болсаң, соны аңғар!

Мына мен бабаң,

сая бола алмай иен далам,

соңыма түсіп боқ қарын би мен бектерім,

нендей азап шекпедім.

Қара басымның рақаты үшін

сонда мен

күресіп өтті деп пе едің,

жанымның қамын жеп пе едім?

Елімнің азат өмірін ойлап дертті едім,

әділетсіз мынау дүниеге

сол үшін ғана кекті едім.

Ей, өлең қуған жарқыным,

өнер қуған жарқыным,

өтпесін сенің дұшпан ұйқымен әр түнің.

Мен үміт еткен ұрпағым болсаң, қалғыма,

өнеріңнің көрсет алмас қылыштай жарқылын,

бұл жұмыр жерде ұлымын дейтін халық көп,

көрсеткін сен де еліңнің айбат, ауқымын!

Сенің қамыңмен рақаттан безген бабалар

көрінде тыныш жатсын-ау десең,

шалқығын.

Қай заманға да дауылпаз екпін үн керек,

найзағай сынды жыр керек –

сол болсын сенің халқыңа деген тартуың.

Бұл кім деп өзі қаймыға қарап тұрсың сен,

сескендірді-ау деймін қарқыным.

Кей пенделерге тот басып қалған ақ алмас,