Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

естілмейтін сыбыр боп тұр біздің үн.

Озатын қашқан желден

әндері аспан керген

бәйге бермес өнерде жырау ел-ді.

Құмдақ еді, жайқалған шығар енді?

Қалай өзі сол маңдар, қандай бүгін?

Жер астынан жетпейді шалғайға үнім.

өнер десе бір тыным таппай жаны,

Махамбетті жас-кәрі жаттай ма әлі?

Баурағандай ақынды құлан — шабыт,

атойлай ма күмбір күй ұран салып,

Құрманғазы, Мұхиттар тірілгендей?

Біз кереңбіз, жатырмыз бірін көрмей.

Есейген кек селінен

ер шығар шеттерінен

балықшылар мұз қарып, ағын кешкен,

еңбек десе шығарған дамылды естен?

Жағасында — еңбеккер думан халық

ағысты өзен жатыр ма құмдарда ағып?

Соға ма әлі құм дауыл шағыл босып,

көкжиектен жата ма сағым көшіп?

Төгілердей жұлдыздар алақанға,

ерекше еді-ау қысқа түн “саратанда!”

Тірліктің бір күні — ұшпақ,

армансыз бір тыныстап,

елжіреп жан өбкенде самал желі

айдынына бір сүңгіп алар ма еді!

Еске алғанмен өлімді өңінде әркім,

тірілерге қадірсіз өмір бәлкім.

Азап, мұңың түк емес - мұны біл сен –

туған жерде нық басып тірі жүрсең! "

"Аспан мен Жер арасын

өрт қаптады жалыны жаландаған,

көңірсіді құйқадай адал далам.

Бір-бірінің қанынан ұрттамаса,

тыншымастай сұстанды адамға адам.

Түндер келді жарыңның құшағында

рахаттың орнына алаңдаған.

Жас орнына мөлдіреп жанарда қан

тамайын деп тамбаған, тама алмаған.

Алмасты ілез күрсіну, күңіренумен

жүректерден шарықтап таралған ән.

Түнде соғар дүлейін жасырғандай,

күліп атып қылымсып таң алдаған.

Бейнетімен бақ құшқан кең далаға

қанды өзендер құйғандай сан арнадан.

Мазасыз әм қысқа бұл тіршілікте

болар кейде мейірімді адамнан аң.

Сәби көңіл жандардың жанын улап

бітіспес кек, ызамен арамдаған.

Дөңбекшіді сонда Жер қанға бөгіп:

“Не кінәң бар, Адамдар, тағар маған?!”"

"Ат мінсем, құйындатып,

қалмаймын жігіттерден.

Айтыссам жиында, тек

жеңістен үміттенем.

Жіңішке жол қадамым

қызбын деп жасымадым.

Әзілмен бозбаланың

аузын ашырмадым.

Жеңе алмас сорлы бала

тағылау қыр үркегін!

Күй тартсам, домбырада

Динаны тірілтемін.

Іздеймін батыр, мықты

көз салып үміткерге:

мендегі батылдықты

бермепті жігіттерге!

1970"

"Атты да шұғылалы таң күншығыстан,

арайдан қараңғылық бұлты ығысқан.

Талпынған тіршілікке қыр әлемін

бөледі сазды әуенге жыршы құстар.

Бас иіп қырдың жасыл қияқтары,

тұрғандай жаныңа әсем күй ақтарып,

нәп-нәзік қырдың гүлі албырайды,

алғашқы балғын сезім сияқтанып.

Күн шықты жанарынан нұр атылып,

құм жатыр бұйра жондар шұбатылып.

Жартыкеш ай барады жаутаң қағып,

үйінен кеткен қыздай ұзатылып.

Тұнжыр түн үйқылы-ояу таңға ұласып,

қыр жатты тәтті ұйқысын қалғып ашып.

Әлемде тек екеуі секілденіп,

отырды қыз бен жігіт албырасып."

"Ауыл қандай! Көкорай дала деген!

Көкорайда сайрандап қалады өрен.

Атаң саған қуанып ат мінгізіп,

жарыстырды өзіңдей баламенен.

Жалдан тартып жармастың атқа сонда

(жарыс дәмін бұрын сен татпасаң да),

қиқулатып жөнедің. Дала төсін.

тұлпар тұяқ орады мақта-шаңға.

Ат мінгізді атасы балама деп,

әкең тұрды қуанып саған ерек.

Жаным шығып сонда мен жылап тұрдым

жазатайым жазым боп қалама деп.

“Атқа шапқан – бақыт”, - деп жеңгейлерім

жұбатса да, жүрегім көнбей менің

алып-ұшты. Тұра алмай бір орында

“Бәйге құрсын, өзі аман келгей…” – дедім."

Ауыл қызы

"Қос жанарда тұрады арай кілкіп,

қадалмайды, жалт етіп қарайды үркіп.