Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

Адамдық пен ерліктің ұлылығын

сендерге қарап ұғам.

Мінезім бар қаталдау кейде менің,

жан жылуын ашумен түймеледім.

Сондай шақта кеңдік пен мейірімді

сендерден үйренемін,

байсалды күйге енемін.

үміт артқан

сендердің ардағың ем,

ойсыз, қамсыз атырған таңдарым кем.

Сүйсіндіріп сендерді қуантуға

өзімді арнадым мен.

Шаттық нұрын

әлемге шаш, әр таңым!

Менің де бұл —шыңдардан асар шағым.

өздеріңнен басталған от ұшқынмен,

ардагерлер,

сендерді жасартамын!

1972"

Арман

"Елестейді жанбаған бағым әлі,

Сорлы жүрек сол күнді сағынады...

...Ақбөбек пен Қайыптың қызығы деп

тойлы ауылға кәрі-жас ағылады.

Балалар мәз. Думанға күлкі ұласып,

жаңа жерді жатсынып, жылқы қашып...

Көк шалғынға көміліп жас құлындар

жатса-ау, шіркін, желіде шұрқырасып!

Қыз жүрегін жігіттер байқап ашып,

отырады өзара тайталасып.

Қатар-қатар тігілген ақ жұмыртқа

отаулардың түндігін айқара ашып.

“Кетеді-ау, - деп, - жат-жұртқа ұя салып”...

Кейде келген құдадан сый аталып,

отырады кемпірлер “өріс қой” деп,

жаулық ұшын көз жаққа жиі апарып.

Сонда бұл маң түп-түгел жатпайды анық,

жолаушы да тыңдайды тоқтай қалып.

Жас күйеуді ортаға ап жеңге біткен

сабылумен жүреді нарттай жанып.

Таңданады сол тойға халық тұрып

(қызық думан көрген бе жалықтырып!),

жарқылдасып жүреді ағаларым

жиған-терген дүниені сарып қылып!

Ән-күйіңді сен бүгін бұлдама деп,

достар тұрса даланы жырға бөлеп.

Сонда біздер бақыттың толқынында

қос қайың боп, дүние-ай, ырғалар ек!

Қол жетпеске талпынар көңіл деген,

аңсауменен бұл күнді өмірде мен

өтемін ғой, құдай-ай, құсалықтан

жалғыз тамшы жас қалмай төгілмеген...

Бақыт аңсап балалық күн кешіп ем,

болмағаны-ау бармақтай бір несібем...

Бұл қапырық қуыстан құтылармын,

қалай шығам заманның түрмесінен…

1966"

"Арман деген елесті қуып келем

алып-ұшқан жастықтың тұлпарымен.

Бірде ысиды, біресе суып денем

алған сайын әр белес, қырқаны мен.

Ей, жастығым, маужырап қалғымағын,

бала қаздай қияға түлет мені.

Көктеменің мүлгіген таңғы бағын

менің жаным жүрген жоқ тілеп тегі.

Болсын мейлі асқар тау, алдым ағын,

мүмкін емес жасытып жүдетпегі.

Сенетінім - құс қанат арғымағым,

сонсоң алау жалыным жүректегі.

Мен осылай арманды қуып келем,

алып-ұшқан жастықтың тұлпарымен.

Тоқтамайтын шығармын жуықта мен –

алыс самғау-қашанғы іңкәрім ең!

1968"

Арна

"Құз, саладан,

сайлардан

ұмтылып алға өзендер жатыр бұрқанып,

өр екпінімен жолсыз жақтарға бұлтарып.

Кедергілерді келеке еткендей айбынмен

кездесуге құштар айдынмен

сескенер емес дүниені түгел дәл қазір

кетсе де тұман-бұлт алып.

Ағыныменен құздарға соғып, бас ұрып,

алай да түлей ақ толқындары шашылып,

тірлікке түгел нәр беріп жатқан арнаға

жетуге ғана асығып,

бұлқынып ағып, буырқанады бейуақта—

тосқауылдардың көптігінен бе—ашынып.

Тұп-тұнық көк көл тұншығып,

арынсыз онда бұйығы, тымық тіршілік!

мөлдіреп мөлтек көрінгенсиды-ау сырт көзге

түбінде бейне тұрғандай балғын гүл шығып,

аласұрғанмен алыс арнаға жете алмай,

қарайды сонау өр ағыстарға

ұмтылған алға құлшынып,

қызығып әрі қымсынып.

Айдынды мекен – жасыл жай,

алапат толқын екпіні жазғы жасындай.

Талпынып сонау армандай мәңгі арнаға,

далада қанша бастаулар жатыр ашылмай...

Арнасыз, сусыз тіршілік деген—бұлыңғыр

қалғандай бейне сәулесі Күннің шашылмай

су ма едің сен де, қымбаттым,

жүрмін әлі күн