Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

“Айтыңызшы, туысқан: сізге бірдеңе керек емес пе? Өйткені, үйге қайтып барам ғой, — адамға деген қайырымы мол, мейірімі шексіз жаратқан иеміз маған, сормаңдай бейбаққа, ақыл-есімді қайта оралтты ғой; қазір есім дұрысталды, қаперім қалпына келді, өйткені құдіреті күшті құдайдың қолынан келмейтін ештеңе жоқ. Үміттеріңді ешқашан үзбеңдер және құдайдан марқабат күтіңдер: егер ол мені бұрынғы күйіме қайта оралтқан болса, сендерді де оралтары хақ, — тек оған сенім арта көріңдер. Сендерге дәмді бірдеңе беріп жіберуге қам жасармын, ал сендер, байқаңдар, оны міндетті түрде жейтін болыңдар: өз басынан өткерген адам ретінде айтарым, есалаңдығымыз — жарым құрсақ жүргендік пен басымызды жел кеулеп кеткендіктің кесірі. Жүнжімеңдер, ешқашан жүнжуші болмаңдар: бақытсыздыққа тап келгенде ұнжырғасы түсетіндер денсаулығына зиян келтіреді және ажалын асықтырады”.

Лиценциаттың бұл әңгімесін елірменің қарсы жағында, басқа бір торда отырған басқа бір жынды да естіген-ді; тоз-тозы шыққан бойрада тыр жалаңаш күйде жатқан жерінен бой түзеген ол қатты дауыстап: есі дұрыс, қапері қалпында үйіне қайтып бара жатқан кім ол, деп сұрайды. Лиценциат оған былай деп жауап береді:

“Бұл мен ғой, туысқан, кетіп бара жатқан, мұнда қала беруімнің енді еш қисыны жоқ, өзіме осынша мейірім төккен жаратқанға сол үшін айтар алғысым шексіз”.

“Жә, қойсаңызшы, лиценциат, не деп тұрсыз өзіңіз! Шайтанның мазағына ұшырап шатасқансыз-ау, шамасы, — дейді жынды. — Асығып-аптығудың не қажеті бар сізге, орныңызда тып-тыныш отыра беріңіз, өйткені бәрібір кейін қайтып оралуыңызға тура келеді”.

“Денімнің сау екенінде зәредей күмәнім жоқ, — деп қасарысады лиценциат, — мұнда қайтып оралып, қайтадан ақирет шегуге әсте мұқтаж емеспін”.

“Сау адам мына сіз бе, сонда? — дейді жынды. — Жә, көре жатармыз оны да, бара беріңіз, алайда айбындылығының жер бетіндегі айғақ-нышаны мына өзім боп табылатын Юпитердің атымен сізге ант етейін, сізді бұл үйден босатып, дені сау адам санатына қосқан бүгінгі күнәсі үшін, тек жалғыз осы күнәсі үшін ғана, Севильяны оңдырмай жазалаймын және бұл ұрпақтар жадында сақталып, ғасырдан ғасырға кететін болады, әумин. Әлде сен, бейшара лиценциатсымақ, мұндайдың қолымнан келетінін білмеуші ме едің, өйткені, әлгінде айтқанымдай, мен — көрінгеннің бәрін күйеге айналдыратын найзағай уыстаған Юпитер-жайатқышпын, осы қаруымның көмегімен күллі әлемге қатер төндіріп, оны күл-талқан ете алам және сондай ғадетім де бар. Бірақ, мына қасиетсіз қалаға басқадай жаза берем: қоқан-лоқы жасаған осы сөзім аузымнан шыққан күннен және сағаттан бастап есептегенде үш жыл бойы қатарынан тек қаланың өзіне ғана емес, сондай-ақ оның айнала-маңы мен төңірегіне де бір тамшы жаңбыр жауғызбауға ант етем. Ау, сонда қалай, сен еркіндікке шығасың, ақыл-есің бүтін, қаперің қалпында, ал мен нәгүман, нәкөс күйімде қапаста құлыптаулы қала берем, ә?.. Тапқан екенсің, жаңбыр жаудырғанша асылып өлермін!”

Сол жерге жиналғандар ауыштың айқайы мен айтқан әңгімесіне әлі де болса құлақ сап тұрған еді, ойда жоқ жерден лиценциат капелланның қолына жармаса кетіп, оған:

“Қамықпаңыз, қайырымды мырзам, бұл есуастың сөзі не, өзі не, өйткені ол Юпитер болса және сізге жаңбыр суын себелеуден бас тартса, онда мен — су атасы және құдайы Нептунмын, жаңбыр суын сізге қанша қажет болса сонша және зауқым соққан кездің бәрінде себелей беретін болам”, дегенді айтады.

Ал Капеллан оған:

“Солай бола тұрғанымен, Нептун мырза, Юпитер мырзаның жынына тиюдің қажеті жоқ: абзалы осында қала тұрғаныңыз жөн болар, ал біз өзіңізді алып кетуге тағы бірде, өзімізге қолайлы, қолымыз бостау кезде қайтып келерміз”, деп жауап қатады.

Бақылаушы мен сол жерде тұрғандар мырс етіп күліп жібереді, бірақ капеллан мұны жақтырмай қалады; лиценциаттың киімі шешіндіріледі, ол сөйтіп жындыханада қала барады, осымен хикая да тәмам болады.