Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Қаланың осы алуандас хабарын арада бір жұма өткен соң тағы бір әкелуші жолаушы болды. Ол – Абай ортасына бөтен емес, жақын кісі. Семейден қайтып, жолшыбай Абайға сәлем беріп және Мағаш тапсырған хатты әкеп беруге Аралтөбеге соққан Самарбай молда. Ұзын бойлы, жіңішке денелі, көзі, мұрныңда сұлу ажар бар. Қиылған жирендеу келген мұрты бар Самарбай, жас молда болса да, жақсы оқыған. Бұл Абайға көршілес Мамайдың жатағынан шыққан жетім баланың бірі еді.

Осыдан он бес, он алты жыл бұрын оны Абай өзі апарып оқуға берген. Кейін Самарбай Мағаштың қолына келіп, бір жағынан іні болып, Ақшоқыдағы ауылда екі-үш жылдан бері бала оқытатын. Ол жазуы өте сұлу және кітапқұмар, талапкер жас. Қазіргі күнде мұсылманша оқудан орысша білім сонауғұрым артық екенін жақсы түсінген. Есту мен ұғынудан бұл шақта басына тоқығаны да көп.

Абайдың аударғанынан, Әбіштің әңгімелерінен, Мағаш пен Кәкітайдың оқуынан естіп, көп көркем сөздерді жадында сақтайтын. Абай айналасында айтылатын талай романдарды, ірі ертегілерді, қызық "мәселе", хикая, дастан дегендерді Самарбай кең отырып айтқанда, аса шебер тілмен әңгімелейтін.

Қаладан Самарбай хат әкелді. Ол – Мағаштың әкесіне жазған аса ауыр сыры бар хат еді. Абай, Әйгерімнің байқауынша, Мағаштың хатын қолы дірілдеп оқып, көпке шейін танып, түсініп, бойына сіңіре алмаған тәрізді.

Әйгерім хаттың хабары жайсыз екенін Абай жүзінен сезді де, сүйек шкафтан Абайдың көзілдірігін әперді. Бұрын да үркектеген жүрек сезіп қалған ауыр шындық енді айқындала түсті. Самарбайдың жүзіне Абай шошыған, аларған көзбен үнсіз қарағанда, жас жігіттің де қабағында уайым бары байқалды.

Мағаш өз хатында: "Соңғы кезде науқас болатын аңғарым бар. Қалада жұмысбасты боп қайта алмай да жатырмын. Бірақ докторға қаралып, жауаптарын да тосып жүрмін. Жайым қандай болатыны мәлімсіз. Қалада жайланып жатып емделем бе, болмаса ақылдарын, дәрісін алып, доктордың рұқсатымен елге қайтам ба? Ақылыңыз керек боп отыр!" – депті.

Жаратылысында сыпайы, жұмсақ мінезді Мағаш Абайға кел демепті. Бірақ әкесінің қазір оның қасында болуын тілейтіні танылып тұр. Абай шай іше алмады. Енді тыныштық ала алмай, жүрегі алқымына тығылып, маңдайынан суық тер шығып, бір тұрып, бір отырды.

".. .Тағы да қайғы келе ме, тағы да қаза жотасы көріне ме! Ендігі қалған өмірімнің жалғыз бір терегі бұл да жаңа гүл атып, әкенің тәрбиесін ақтап келе жатып ғайып бола ма?.. Қажыған жүректегі ендігі жалғыз тірек осылай ортасынан опырылып, үзіле ме?!"

Абай тыным ала алмады. Самарбайдан үй іші Мағаштың жайын сұраса, Абай ылғи үн қатпай, жігіт жүзіне шошына қарайды. Қабақ танығыш, салмақты мінезі бар Самарбай үй ішіне айтқан боп Мағаштың қазір зор абырой тапқанын, халыққа жағып, өзгеше алғыс алып жатқанын айтады.

Абай бұған тағы да үнсіз тілек еткендей, "жұбату айтшы" дегендей мұңға толы көзімен қарағанда, Самарбай оны жақсы түсінді. Мағаштан өз құлағымен естіген бір өзгеше ақылды сөздерді ақырын айтып өтті.

Бір күн үй оңашада Кәкітай мен Самарбай ғана болып, Мағаштың қасында қалған екен. Алдында күндіз, жұрт тағы да қаптап, Мағаштың бір дауларға билік айтуын тілеп келген. Сонда Мағаш Самарбайдың көзінше төсекте жантайып жатып, дауласқан екі жақты әділ жолға салып, билік айтқан екен. Кешке Самарбай мен Кәкітай екеуі Мағашқа екі жақтан ақыл айтыпты: "Тез елге қайтса екен", "күнде басып жатқан жиыннан Мағаш құтылса екен. Енді елге жүрейік!" – десіпті. Сонда Мағаш бір жауап айтыпты: "Сақтан дейсіңдер", "қазадан сақтанам" дейміз ғой. Бірақ "Темір би өлім қылышы жетсе, темірді де жемірер!" – деді.